Над воднай гладдзю вяслярнага канала праляцелі глухаватыя трубныя гукі, вецер аднёс іх на добрую адлегласць. Брэсцкі вяшчун паведаміў наваколлю, што горад над Бугам жыве, функцыянуе, развіваецца, а ў горадзе роўна поўдзень. Нягледзячы на густы туман, які не рассеяўся нават да абеду, паглядзець на новую дзею сабралася нямала гараджан.
Да пачатку мерапрыемства з журналістамі пагаварыў галоўны натхняльнік і арганізатар новага праекта, вядомы брэсцкі шакаладзье, гаспадар магазіна-кавярні Аляксандр СКІНДЗЕР. Ён жа — кіраўнік гарадскога культурна-асветніцкага таварыства «Гарадскія легенды». Паводле слоў Аляксандра, разам з аднадумцамі яны вырашылі ажывіць яшчэ адну гарадскую легенду — паданне пра старадаўняга трубача.
— Гісторыкі да гэтай пары спрачаюцца, ці быў у старажытным Бярэсці трубач-вястун, які з дапамогай гучнага інструмента аб'яўляў найважнейшыя падзеі і абвяшчаў час. Іх дыскусіі могуць зацягнуцца на дзесяцігоддзі. А мы тым часам зрабілі праект, разлічаны на павелічэнне турыстычнай прывабнасці горада. Ды і цалкам імаверна, што ў горадзе, які першы на нашай тэрыторыі атрымаў магдэбургскае права, быў менавіта такі элемент інфраструктуры. Гарадская ратуша ў тыя часы будавалася з вежай і гадзіннікам, значыць, і трубач павінен быў трубіць.
Аляксандра ў яго задумцы падтрымалі таварышы па культурна-асветніцкай суполцы — старшыня пярвічнай прафсаюзнай арганізацыі рамеснікаў Жан Васько, брэсцкі актывіст Алег Голас, кіраўнік тэатра жывых скульптур «Ларчык» Віталь Ларчык. Менавіта тэатр працаваў над макетам інструмента, ствараў касцюмы трубача і яго памагатых.
Драўляны інструмент, назвы якому пакуль не прыдумалі, зрабілі іванаўскія бондары. Для вырабу яго выкарыстоўвалася старадаўняя каўказская тэхналогія. Гэта нават не цэльная труба, а зборная канструкцыя з некалькіх сегментаў. Яе даўжыня складае чатыры метры, а вага — каля 30 кілаграмаў. Такі інструмент не паднімеш у адзіночку, затрубіць: тым больш зможа не кожны, а толькі той, хто мае моцныя лёгкія. Інструмент зроблены з айчыннай драўніны — елкі.
Дарэчы, падчас абмеркавання ідэі і падрыхтоўкі рэалізацыі паступалі прапановы і з суседняй вобласці, і з суседняй краіны выкупіць праект цалкам. Але наш трубач грамадзянства не памяняў. І ў час першай дзеі-інсталяцыі на балкон выйшлі пажы ў касцюмах колеру гарадскога герба. Перш чым падысці да інструмента, трубач развесіў штандары ва ўсіх чатырох напрамках. І толькі потым, роўна ў 12 гадзін, прагучалі тры сігналы.
Так цяпер адбываецца кожны дзень. У поўдзень па наваколлі раздаецца сігнал горада. Пляцоўка трубача размяшчаецца на шостым паверсе судзейскай вежы Цэнтра алімпійскага рэзерву па веславанні, каля Вяслярнага канала. Падчас прэзентацыі новага праекта ў арганізатараў пыталіся, чаму гарадскі вястун прапісаўся менавіта тут, а не ў цэнтры горада, напрыклад, каля ЦУМа, дзе ёсць высокая вежа з гадзіннікам, а насупраць гарадская славутасць — ліхтаршчык, які вечарам запальвае святло ўручную. Аляксандр Скіндзер заўважыў, што Вяслярны канал — гэта таксама не ўскраіна, а хутчэй цэнтр. Тут, напрыклад, праходзіла галоўная дзея падчас святкавання тысячагоддзя горада. І яшчэ каля вады цудоўная рэхалакацыя, якая ўзмацняе гук: як вядома, нават спевы над вадой гучаць мацней і прыгажэй. «Калі справа знойдзе водгук у гараджан і турыстаў, магчыма, трубач з часам памяняе дыслакацыю. Важна раскруціць праект», — кажуць арганізатары. У любым выпадку пад гук трубы з'явіцца дадатковая нагода згадаць гісторыю малой радзімы, звярнуцца да яе мінулага. У зоне дасягнення гуку знаходзяцца цяпер тры школы, а значыць, ёсць патэнцыйная аўдыторыя для падобных экскурсаў.
Застаецца дадаць, што праект ажыццёўлены на ахвяраванні, а трубач будзе працаваць як валанцёр без усякай аплаты. Для роднага горада.
Святлана ЯСКЕВІЧ
Фота Валерыя КАРАЛЯ
Інтэрв'ю з алімпійскім чэмпіёнам па фехтаванні.
Прафесійна, аператыўна, па-добраму.
