Мне заўсёды здавалася, што амаль кожная жанчына калісьці марыла стаць балерынай. Я — дакладна марыла. Так і дзяўчынкі з балетнай школы Марыны Вежнавец у Мінску. Яны займаюцца ўжо два гады. «Але, каб стаць прымай, трэба яшчэ папрацаваць», — кажа іх педагог, вядомая балерына Тэатра оперы і балета Таццяна Уласень. І пачынаецца праца.
«Пятачкі наперад! Калені выгнуць! Батман-тандзю — і апусцілі. Усё праверылі, куды глядзяць локці. Гран-пліе. Левае плячо прыбраць назад. Тандзю ў пятую і рукі ў падрыхтоўчую пазіцыю. Рукі самастойныя».
Праз некалькі хвілін я разумею, што фотаапарат проста на мне вісіць і я ўжо не здымаю прыгожыя па-дэ-дэ, а сама спрабую зрабіць пліе, выцягнуць шыю як мага вышэй і, як кажа Таццяна Уласень, накрухмаліцца.
Справы каля станка скончаны. Наступіў час расцяжкі. Мамы і таты па чарзе пачынаюць заглядваць і назіраць за сваімі дзеткамі. Дзяўчынкі не рэагуюць, пакуль не даробяць свае практыкаванні на дыванах. Гучыць апошняя мелодыя, малыя хуценька збіраюцца і бягуць да бацькоў. Пачынаюць пераапранацца.
— Дзеці, якой павінна быць балерына? Як вы думаеце? — пытаю ў іх.
— Худая і павінна ўсё запамінаць... прыгожая і разумная, — наперабой адказваюць дзяўчынкі.
Вось такія яны — дзіцячыя мары пра пуанты.
Таццяна ТКАЧОВА
А разам з імі навучанне, сацпакет і нават жыллё.
Беларусь — адзін з сусветных лідараў у галіне здабычы і глыбокай перапрацоўкі торфу.
«Мы зацікаўлены, каб да нас прыязджалі».
