Анатомія восені

Юлія Шэдзько

нарадзілася 29 ліпеня 1986 года ў Віцебску.

---

---

АНАТОМІЯ ВОСЕНІ

* * *

Мы выпраўляемся ў шлях,

караблі і ветразі, усё як след,

дождж ушчэнт залівае палубу

і ўвесь навакольны свет.

Наш дом паволі скрануўся з падмурка,

усе спяць, толькі мы выходзім на нос карабля —

глядзець, як сузор’і змяняюць сузор’і,

як успыхваюць зараніцы за даляглядам,

як час прамінае, пакуль усё спіць.

Лятуць стагоддзі над светам, а мы плывём,

сны калыхаюць людзей, як чоўны,

а мы ўсё глядзім удалячынь і не хочам заплюшчваць вочы.

Срэбнай заслонай дождж, вось ужо і мора паўсюль,

і нічога больш.

Гэта зусім не дом, а каўчэг,

месяц лунае ў нябёсах, і мы у хвалях лунаем,

наш карабель ці дом, ці высокі востраў —

не бачна, бо дождж, дый не важна —

ён плыве па бяскрайняй прасторы, і мы ўсё не спім,

высылаем у свет галубоў,

белыя птахі далёка лятуць, зліваюцца з белаю пенаю хваль.

Мы плывём, як далёка — хто б ведаў?

Але не ў гэтым сэнс.

Нам — пераплыць бы праз мора, праз ноч і сны,

следам за белымі птахамі

пераляцець, нібы выраслі крылы ў карабля белыя,

і каб зоркі ззялі над намі, а што дождж — ну і хай сабе,

гэта толькі прычына шчыльней прытуліцца спінамі.

 

* * *

У неба сёння дэпрэсія —

пярэстая,

як галубы на весніцах,

на лесвіцах,

у падстрэшшы старым і дзіравым.

 

Неба ходзіць па бэльках сусветнага даху,

застылага, засыпанага

жоўтымі фотаздымкамі

пажоўклага лісця

яшчэ з восені.

Ды, зрэшты,

ужо якую вясну

не даходзяць (ці не падымаюцца) рукі

прыбраць прыцярушаны лісцем

колішніх восеняў дах.

 

У неба дэпрэсія —

зрэбная

кашуля, заношаная

процьмаю прошлых

і прышлых гаспадароў.

Яе выкідаюць на сметнік,

ірвуць з трэскам у рыззё,

а яна вяртаецца, пошасць,

напамінкам колішняга або

да болю знаёмымі

лахманамі на чыіхсьці апушчаных

плячах.

 

У неба дэпрэсія —

веснавая,

як закаханая жанчына,

што весціць

аб сваім каханні слязьмі

і сонечнымі промнямі,

халадэчай

і воблакам квецені на вішні.

 

У неба дэпрэсія —

нябесная,

ды што тут скажаш,

чалавеча.

 

Анатомія восені

Анатомію восені крэсляць маршрутамі самалётаў

і праводзяць вачыма ў тузе па ўсім вечным і цёплым:

каханні–свабодзе–жыцці, — выцягні свой квіток на рэйс

і ляці з усіх крылаў да іх — ці ад іх, ужо ўпотай.

Анатомію восені пішуць абдымкамі ля калон

у метро. За Эўрыдыку Арфей коле пікаю парасона

забыццё і самую смерць, каб ўрачыста адзначыць крэс

неапошняга лістападу — і верыць у вернасць да скону.

Анатомію восені вучаць па жылах кляновых лістоў,

іх адчайных далонях, працягнутых раптам, без слоў,

у апошнім «бывай» ад любімых; а ў вогнішчах спрэс

ўсё гарыць і ніяк не згарае іх рэха — а ў памяці дый пагатоў.

 

Дыялогі

Ты кажаш зноў: лістапад — гэта заўсёды цяжка.

І мне лістападнае неба таксама цісне на плечы.

Няпроста з ім гаварыць — такім набрынялым, важкім,

абсурдна ад лістападу па лістападзе бегчы.

Бясконцыя дыялогі наканавана вытрымаць,

і лепей бы мне маўчаць, а я гавару, гавару...

Цяжка стрываць травой, калі столькі трэба выказаць.

Вазьму і на падаконні ў імбрыку пасаджу —

лепей вішнёвую — костку, скрываўленую і цвёрдую,

няхай яна прарасце, калі будзе цемра і ноч,

а раніцай будзе лёгкі вішнёвае кавы водар

і снег, таксама вішнёвы, дзе сонца прайшло наўзбоч.

Спытай яе, чаго вартая поўная шклянка роспачы

і колькі анёлаў змесціцца на вейках тваіх у сне.

Скрываўленая, пунсовая, вішнёвая цвёрдая костачка

пад тонкім празрыстым вэлюмам у сэрцы маім жыве.