Вы тут

Убачыў свет зборнік літаратурных партрэтаў «На парозе дабрыні і болю» Міколы Чарняўскага


Пісьменніка Міколу Чарняўскага аматарам літаратуры прадстаўляць асаблівай патрэбы няма. Ён — аўтар шматлікіх кніг паэзіі і прозы, уганараваны высокімі прэміямі і ўзнагародамі, а нядаўна парадаваў прыхільнікаў сваёй творчасці чарговай кнігай. У выдавецтве «Народная асвета» па заказе і пры фінансавай падтрымцы Міністэрства інфармацыі Рэспублікі Беларусь убачыў свет зборнік літаратурных партрэтаў «На парозе дабрыні і болю».


Трэба адзначыць, што даволі разгорнутыя літаратурныя партрэты на працягу апошніх гадоў аўтар друкаваў у часопісе «Полымя» і штотыднёвіку «Літаратура і мастацтва», і яны не былі абдзелены ўвагай чытачоў. І вось цяпер, сабраныя пад адной вокладкай, вядома ж, надоўга зберагуць памяць пра тых, хто радаваў сваім літаратурным дарам, вучыў любові да Радзімы, жыццёвай мудрасці і дабрыні. Бо дастаткова нагадаць прозвішчы тых прадстаўнікоў прыгожага пісьменства, пра якіх згадвае Чарняўскі, каб пераканацца ў гэтым. А яму пашчасціла сустракацца, быць блізка знаёмым, творча супрацоўнічаць і сябраваць з Янкам Маўрам, Артурам Вольскім, Васілём Віткам, Уладзімірам Дубоўкам, Станіславам Шушкевічам, Рыгорам Барадуліным, Анатолем Грачанікавым... Хоць, здавалася б, і добра ведаў я біяграфіі і творчасць герояў літаратурных партрэтаў, аднак дзякуючы Міколу Чарняўскаму адкрыў для сябе шмат чаго новага і цікавага. Ну хоць бы, напрыклад, чаму Уладзімір Дубоўка, які стаў ахвярай сталінскіх рэпрэсій і шмат гадоў правёў у Сібіры, пасля вызвалення не вярнуўся ў Мінск, а вырашыў жыць у Маскве. Гэты крок сам Дубоўка растлумачыў так: у Мінску шмат сяброў, яны будуць хадзіць да цябе ў госці, ты павінен будзеш хадзіць да іх... Ці ж да работы будзе? А задумана вельмі шмат. У Маскве цішэй, спакайней, ніхто не адрывае ад стала...

Зрэшты, Уладзімір Дубоўка часта наведваўся ў Мінск, дзе ў яго рэгулярна друкаваліся творы ў часопісах, выходзілі асобнымі кнігамі ў выдавецтвах. Мікола Чарняўскі вельмі цёпла згадвае пра сустрэчы з пісьменнікам няпростага, цяжкага лёсу.

Калі ж ён некаторых літаратараў называе сваімі настаўнікамі ў літаратуры, а менавіта Алеся Пальчэўскага і Міхася Даніленку, то гэтаксама магу сказаць пра іх і я. Сваё першае апавяданне я надрукаваў у часопісе «Вясёлка», а паспрыяў гэтаму Алесь Восіпавіч. Потым я, вучань на той час, заходзіў у рэдакцыю, дзе пазнаёміўся з ім бліжэй, а перад гэтым паклаў на стол водгук на яго кнігу «Данеўцы — нашы знаёмыя», які надрукаваў у рагачоўскай раённай газеце. У той жа дзень убачыў у кабінеце Пальчэўскага Васіля Вітку і Сяргея Грахоўскага.

Што да Міхася Даніленкі, то побач з ім я пражыў у Гомелі амаль сорак гадоў. Заўсёды прыслухоўваўся да яго парад. Сёлета на дзевяноста сёмым годзе жыцця Міхася Пятровіча не стала...

З-пад пяра Міколы Чарняўскага выйшла кніга-рэтра. Яна вымушае чытача вярнуцца назад, у мінулае, дзе жылі і тварылі на парозе дабрыні і болю сапраўдныя людзі, якімі сёння мы ганарымся.

Упэўнены, кніга літаратурных партрэтаў Міколы Чарняўскага «На парозе дабрыні і болю» стане карысным дапаможнікам для выкладчыкаў ВНУ, студэнтаў, школьнікаў, а таксама для ўсіх, хто цікавіцца беларускай літаратурай, яе ўчарашнім і сённяшнім днём. Яна напісана жывой гутарковай мовай, не пазбаўлена гумару і прыгод, адкрые чытачу шмат новага, сапраўды цікавага і пазнавальнага.

Васіль ТКАЧОЎ

Загаловак у газеце: На добры ўспамін

Выбар рэдакцыі

Грамадства

На Гомельшчыне актыўна развіваюць валанцёрскі рух

На Гомельшчыне актыўна развіваюць валанцёрскі рух

Форма сацыяльнай актыўнасці падлеткаў.

Культура

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».