Вы тут

Вясёлыя гісторыі нашых чытачоў


Пазычай, як давядзецца...

Можа, анекдот, а можа, і праўда: сустрэліся неяк два мужыкі. «Не люблю браць у доўг, — сказаў адзін, — бо бярэш чужыя і на час, а вось аддаеш свае і назаўсёды». Другі як быццам яму запярэчыў: «А я, — сказаў, — не люблю ў доўг даваць: бо даеш як быццам сябрам і на пару дзён, а забіраеш у казлоў і гада́мі».


Фота soscredit.ua

Нашай сям'і, здаецца, пашчасціла. Ва ўсякім разе, ад такіх вось «сяброў» бог пазбавіў — затое паслаў суседку. Адну, але вартую многіх.

...У нашай кватэры Галя з'явілася на трэці дзень пасля пераезду. Сказала, як яе завуць і з кім жыве, а потым папрасіла грошай — на тыдзеньчык, да зарплаты. Адмовіць ёй неяк не выпадала. Ды і сума была зусім невялікая... Карацей — мы рады былі, што далі суседцы ў доўг — зрабілі добрую справу.

І ў хуткім часе пераканаліся, што ніводная з іх не застаецца беспакаранай, бо Галя з ранейшай просьбай стала прыходзіць ледзь не двойчы на месяц.

Не скажу, разоў колькі грошы яна аддавала, як і абяцала, але ж найчасцей казала, што купіла тое і тое, бо вельмі ж трэба было, скардзілася на жыццё, на мужа, на дарагоўлю, на тое, колькі ідзе на дзіця (а то б, гадуючы сваіх, мы не ведалі), а ўрэшце — ледзь не плакала, што ў хаце ні капейкі — нават на хлеб, і ніхто не можа выручыць, бо ва ўсіх яе знаёмых таксама няма. «Дык можа ў вас...» — дрыжачым голасам пытала суседка.

Сказаць ёй, што няма, азначала б схлусіць, бо заробкі ў нас былі невялікія, але ж і мае, і мужавы бацькі заўсёды жылі па сродках, і нас вучылі планаваць пакупкі, хай пакрысе, але на нешта адкладваць.

Якраз гэтыя грошы (часта апошнія) мы пазычалі суседцы.

Часам, зрэшты, нервы здавалі, і тады я казала Галі, што так нельга, што ў яе амаль дарослая дачка, што трэба ж неяк планаваць свой бюджэт, папярэджвала, што выручаем яе апошні раз...

Галя з усім згаджалася, абяцала, аддавала доўг, а недзе праз месяц як нічога-ніякага «ўлазіла» ў новы. І цягнулася б так, можа, і дагэтуль, але ж вырасла яе дачка, дзеля якой мы пазычалі суседцы грошы, і сабралася замуж.

Бацькі сталі ладзіць вяселле — дома, на 30 гасцей. І перад гэтым Галя пазычала ўжо не толькі грошы, а яшчэ і талеркі, фужэры, салатніцы, міскі, вазы, каструлі... Некалькі дзён дзверы ў нашу і дзве суседнія кватэры не зачыняліся: усё спачатку выносілася, потым заносілася. І гэта б яшчэ нічога — справа жыццёвая, як той казаў: суседзі, вяселле...

Але недзе праз месяц госці ўжо збіраліся ў нас (у мужа быў юбілей). Да яго мы ўсё падрыхтавалі, заставалася накрыць сталы. І тут раптам высветлілася, што... няма чым: з хаты зніклі святочныя абрусы, прычым дарагія-дарагія — даматканыя, бабуліны...

Я не адразу, але ж пайшла да Галі: маўляў, можа, у вас засталіся — з вяселля? «У мяне, — вокам не міргнуўшы, сказала суседка. — Я забылася, у каго іх брала, але ж калі гэта і праўда вашы, то зараз аддам. Яны ў шафе ляжаць».

Не ведаю, што ў той момант адбілася ў мяне на твары, аднак Галя таксама пачырванела і папрасіла ў мяне прабачэння. Нават больш за тое (не ведаем, па якім бы дрэве пастукаць?) — перастала прыходзіць па грошы. Думалі: можа, на дваіх ім нарэшце стала хапаць дзвюх зарплат?.. Можа, зяць з дачкой дапамагаюць? А можа, пачулі дзе, што пазычаць можна — як умееш, як давядзецца, а вось аддаваць — хораша.

А. Засім, г. Барысаў


Падарожжа з сакрэтам

Гэта гісторыя можа камусьці здацца выдумкай, ды я і сам у праўдзівасць яе наўрад ці паверыў бы, калі б не адна істотная акалічнасць: усё, што раскажу, адбылося менавіта са мной.

Фота vhijabe.ru

Тады, гадкоў ...наццаць назад, быў я, калі можна гэтак сказаць, заядлы дамасед: не хацелася нікуды хадзіць ды ездзіць, не падабалася шуміха вялікіх гарадоў, натоўпы чужых, незнаёмых людзей...

Ды тут прычапіўся мой школьны таварыш — стаў клікаць да сябе ў госці ў слынны горад Бабруйск. Я аднекваўся, як толькі мог: спасылаўся на тое, што гэта далёка, што ў такіх паездках я заўсёды знаходжу нейкія прыгоды на сваю галаву, што горад зусім не ведаю і, крый бог, яшчэ заблукаю...

— Нічога, не бойся, — супакойваў мяне былы аднакласнік. — Ты ж на вакзал прыедзеш? Прыедзеш. А там любога чалавека спытай, як дабрацца да таварыша, і табе адразу пакажуць.

— Ды не брашы! — адрэзаў я. — Так быць не можа!

— Можа! — ледзь не пабажыўся хлопец.

— Што — нават адрас казаць не трэба? Нават прозвішча тваё?

— Не.

— Дык скуль жа, — пытаюся, — людзям ведаць, што я да цябе кірую?

— А вось гэта — сакрэт. Прыедзеш — раскажу.

І вось я на вакзале ў Бабруйску. Куды ехаць, вядома ж, не знаю. Падыходжу да дзвюх жанчын, што паблізу гамоняць.

— Прабачце, — кажу ім, павітаўшыся, — я не мясцовы, горад ваш зусім не ведаю, а да таварыша дабрацца трэба...

— Дык гэта ж проста, — усміхаецца адна з маладзіц. — Бачыце — вунь тралейбус стаіць? Сядайце, пакуль не адышоў, і праз тры-чатыры прыпынкі будзеце на месцы.

Я бягом... У апошні момант у салон ускочыў (здзівіцца проста не паспеў, бо трэба ж было прыпынкі лічыць).

Праехаў — і адзін, і два, і тры, яшчэ раз спытаў пра таварыша.

— Дык вам тут выходзіць, — пачуў у адказ.

Ну што ж гэта за жарты такія, думаю: адрас аднакласніка ніхто не пытае, на лбе ў мяне ён не напісаны...
У гэтым горадзе што — адны тэлепаты жывуць, чужыя думкі чытаюць?

Спехам, нічога не цямячы, праціскаюся да дзвярэй, на прыпынку выходжу з тралейбуса, азіраюся па баках і разумею, што ніхто з бабруйчан не смяяўся — жартаў з мяне не строіў: вось жа, проста перада мной (ад неспадзеўкі аж у вачах пацьмянела) — патрэбны дом на патрэбнай вуліцы, вось і кватэра.

— Ну як ты дабраўся? — з усмешкай спытаў аднакласнік, калі я пазваніў у дзверы.

— Добра! — пахваліўся я. — Але чаму, — ну ніяк не зразумею.

— Ды было б там што разумець, — па-ранейшаму ўсміхаўся гаспадар. — Ідзі сюды — нешта пакажу.

Падводзіць ён мяне да акна, паказвае на другі бок вуліцы. А там — якраз насупраць дома — салідная такая будыніна, на якой вялікімі літарамі напісана: «Кинотеатр «Товарищ».

Так што і сапраўды ўсё было вельмі проста — ніякай парапсіхалогіі, хоць і шкада.

Анатоль Палынскі, г. Беразіно


«Паўлітра за пазухай», альбо Абяцанка-цацанка

Фота vk.com

...Без тлумачэння мясцовай лексікі тут не абысціся. Значыць, пасты́р — наняты вёскай пастух (звычайна на ўвесь сезон). Шчамлёткі — расшчэплены знізу кій з распоркай для лоўлі жывых га́дзін (слоў «змяя» і «гадзюка» я да школы не чуў).

Такім чынам, некалькі сезонаў кароў у нашай вёсцы пасвіў дзядзька Антось. Яму нешта плацілі грашыма і кармілі — у кожнай хаце па чарзе.

Гэтак жа, па чарзе і з кожнай хаты, у падмогу дзядзьку выдзяляўся памочнік, то-бок падпаскам мог стаць любы, у тым ліку і малы. Я, напрыклад, гэту «прафесію» пачаў асвойваць гадоў з дзевяці, а то і раней. Але ж узрост — нішто. Найцяжэй было прачнуцца да светлага (а палове на пятую), узяць сваю рагулю за повад (накінутую на рогі вяроўку) і амаль кіламетр весці яе, з ночы галодную, да найбліжэйшага ляска, прычым — па вузенькай сцежцы, абапал якой была то сенажаць, то зялёнае жыта...

Карове — ну вядома ж — хацелася нечага скубануць: яна ўвесь час тузала повад, чым будзіла ўжо канчаткова.

Так мы з рагуляй даходзілі да ўзлеску, дзе вяроўку можна было зняць і, што называецца, прыступіць да непасрэднай работы. Пасты́р камандаваў: «Гэну адвярні...», «Гэту падгані...», «Тую — пакуль не чапай».

На сённяшні розум я дзіву даюся: як можна было ўдвух, у звычайным лесе, упасвіць тры дзясяткі кароў — не распусціць іх, бо іначай статак проста стравіў бы маладыя пасадкі альбо сенакос, нарабіў шкоды.

Такім чынам, калі коратка, на нішчымным выпасе бедныя былі і вясковыя кароўкі, і самі пастухі.

...У той дзень, апроч статка, у нас з дзядзькам Антосем быў яшчэ адзін клопат: зранку, дастаўшы з торбы, ён паказаў мне вялікую цёмную бутэльку, сказаў, што цётка Гэлька абяцала яму паўлітра гарэлкі за жывую га́дзіну, якую хоча потым заліць першаком і настояць — зрабіць націранне на хворую спіну...

А ў лесе ж звычайна так: калі гаворыш пра змяю, то яна абавязкова падпаўзе. І тады ўжо — калі хочаш злавіць — не варонь.

Дзядзька Антось гэта добра ведаў. Ён толькі што зрабіў новыя шчамлёткі. А далей — убачыў га́дзіну, прыціснуў яе да зямлі, спрытна выцягнуў распорку... Потым досыць доўга яшчэ валэндаўся, пакуль скіраваў, можна сказаць, «загнаў» здабычу ў пустую бутэльку. «Ну вось, паўлітра, лічы, за пазухай!» — затыкаючы коркам пасудзіну, радаваўся дзядзька.

...Пасля гэтай радоўкі з «паляваннем» мы з ім недзе з месяц не сустракаліся — аж пакуль я зноў не трапіў у падпаскі. І тады ўжо, вядома ж, спытаў, ці аддзячыла цётка за лекі?

Пасты́р трохі збянтэжыўся і сказаў, што не, на вялікі жаль, — толькі абяцае, але з дня на дзень.

Што мяне здзівіла тады — крыўды ў дзядзькавым голасе не было зусім: была — надзея. І я, помню, падумаў яшчэ, што паўлітра «не сёння дык заўтра» гэта, можа, і... лепш, чым учора ці месяц таму.

Іван Сіманёнак, г. Паставы

Рубрыку вядзе Валянціна Доўнар

Выбар рэдакцыі

Рэгіёны

Сок з дастаўкай і з ледзяшамі: на Брэстчыне пачаўся сезон нарыхтоўкі бярозавіку

Сок з дастаўкай і з ледзяшамі: на Брэстчыне пачаўся сезон нарыхтоўкі бярозавіку

Як мы бярозавік куплялі на гандлёвай пляцоўцы лясгаса і ў лясніцтве

Культура

Анатоль Ярмоленка: Нас натхняе беларуская паэтычная класіка

Анатоль Ярмоленка: Нас натхняе беларуская паэтычная класіка

Творчая вечарына народнага артыста Беларусі прайшла ў адной з мінскіх гімназій.