Вы тут

Вясёлыя гісторыі чытачоў


Адзіноцтва... пеўня

Так-так, ніякай памылкі: бываюць людзі, што жывуць адзінока, а бываюць, як высвятляецца, і хатнія птушкі.

...Гэтыя навасёлы (муж, жонка і дачушка гадоў пяці-шасці) у нашу вёску прыехалі са сталіцы. Казалі, што не з добрай волі, што былі на тое сур'ёзныя прычыны: у мужа — праблемы з алкаголем, з работай, з аплатай камунальных паслуг.

У нас жа гэта сям'я пасялілася ў невялікай старэнькай хатцы і, як быццам, стала да ўсяго прывыкаць. Праўда, не ў поўным складзе: гаспадар неўзлюбіў, падобна, вясковае жыццё і кудысьці з'ехаў. А вось жонка яго засталася, уладкавалася на ферму, сама купіла гусянят, потым нехта падарыў ім ягнятка... (Яго, дарэчы, вельмі палюбілі дзеці — хадзілі пагуляцца, а хто-ніхто і падражніцца... Што яно, відаць, і запомніла, бо, вырасшы ў магутнага барана з вялікімі пакручастымі рагамі, стала помсціць, прычым так, што жывёліну прыйшлося збыць.)

Курэй таксама гэта гаспадыня трымала.

І вось ранняй вясною ёй выдзелілі новае жыллё, і разам з дачкой яны сталі збіраць свае няхітрыя скарбы, каб перавезці на іншы падворак. Дайшла чарга да курэй. Гаспадыня палавіла іх, пасадзіла ў нейкую скрынку. Там жа заставалася месца для пеўня, але ён, як шаленец, насіўся па хлеўчыку, жанчына — за ім, і неяк здалося, што нават злавіла: схапіла яго за крылы і моцна трымала, але ж «па дарозе» ў скрынку ён рвануўся так, што толькі пер'е засталося ў руках ды крывавыя пісягі ад кіпцюроў... Сам жа Пеця куляй паляцеў у канец агарода. «Ну і не буду я бегаць за табой, — пакрыўдзілася жанчына. — Задзірай цябе каршун!»

А певень і не думаў спалохацца: застаўся на старой сялібе, жыве сваім жыццём. Кожны дзень важна выходзіць з падворка, уважліва азірае «ўладанні» і пры гэтым — не дурань — на дарогу не ідзе, быццам разумее, што дабром гэта можа не скончыцца: машын у цэнтры гойсае шмат.

...Вось так і жыве адшчапенцам: знаходзіць сабе нейкую ежу і ваду, раніцай будзіць наваколле, ходзіць пад вокнамі. Але ж гэта летам ды ў пачатку восені. Што ён «запяе» потым, калі выпадзе снег?

Пажывём — пабачым.

Ніна Бурко, Бярэзінскі раён


Каб не той шакаладны пунш

Было гэта ў 60-я гады мінулага стагоддзя ў слаўным горадзе Кіеве. У мяне там жыў дзядзька. Сваіх дзяцей яны з цёткай не мелі, таму заўсёды з радасцю чакалі ў госці мяне. І ўжо разам мы каталіся па Дняпры на рачным трамваі, хадзілі ў музеі, у заапарк, у цырк...

Так магло атрымацца і ў чарговы прыезд, калі б дзядзька не вырашыў пазнаёміць мяне з сынам свайго саслужыўца.

Яша, як той казаў, выйшаў і ростам і прыгоствам, а да таго ж — нейкай нечаканай для мяне дзелавой хваткай. Хвілін праз дзесяць пасля знаёмства ён ужо спланаваў: перш-наперш мы наведаем ВДНГ (выстаўку дасягненняў народнай гаспадаркі), потым — канцэрт Аркадзя Райкіна (ён якраз прыязджаў на гастролі), потым — сходзім на оперу... Такім чынам кожны дзень майго гасцявання атрымаўся «распісаным»...

І вось ён першы. Мы вясёлыя і шчаслівыя гуляем па ВДНГ, размаўляем, нешта абмяркоўваем, дзівімся, пераходзім з аднаго павільёна ў другі, прычым — па цудоўных алеях, абсаджаных пладовымі дрэвамі.

Мяне, помню, найбольш уразілі ігрушы. На зямлі, пад дрэвамі іх не было — ніводнай, а вось над галавой — процьма... І ўсе вялікія, спелыя... Праўда, іх чамусьці ніхто не зрываў і не еў, хоць з'есці, вядома ж, хацелася.

— Сходзім у рэстаран? — прапанаваў Яша.

— Сходзім! — кажу.

І вось мы ўжо там — сядзім на другім паверсе, на адкрытай тэрасе, чытаем меню. Большасці страў я проста не ведаю, аднак з разумным тварам выбіраю нейкую рыбу і катлету па-кіеўску.

— А выпіць што? Каньяк? Віно? — пытае мой спадарожнік.

— Не, ты што?! Я не п'ю... Зусім!

— Тады, можа, пунш? Ён смачны, салодкі...

— Ну давай... Пакаштую.

Афіцыянт усё запісаў і праз нейкі час пачалося: на стале з'явілася бутэлька з надпісам «Шакаладны пунш» і графінчык з каньяком для Яшы. Следам (закускі мы не заказвалі) прынеслі два блюды з гарачым. На маім — была чамусьці цэлая вялізная рыбіна, а на Яшавым — адбіўная з гарнірам. Мы пакрысе выпілі, мой спадарожнік стаў есці, а я разгубілася, бо пад рукі, апроч відэльцаў, паклалі нейкія кручкі. Я здагадвалася, што імі трэба разбіраць рыбу. Але як? Не ведаю — значыць, не ем (Яшу сказала, што рыбы расхацелася), і гэта блюда забралі. Прынеслі іншае — з катлетай. Думаеце, з ёю было прасцей? Нічога падобнага! Рэч у тым, што з катлеты тырчала нейкая доўгая костка. «Гэта для таго, каб есці рукой», — вырашыла я. А пацягнулася ўзяць і тут жа перадумала: раптам трэба відэльцам?

Такім чынам мне «расхацелася» і катлеты: ела толькі гарнір — бульбяное пюрэ.

А вось з пуншам усё было зразумела! Па-першае, смаката — невыказная, шакаладам пахне, душу весяліць... І замарочак ніякіх: налівай ды пі.

Спачатку наліваў афіцыянт, потым Яша, а калі ён не заўважаў пусцеючага фужэра, я магла і сама... Ну што тут такога, як мне здавалася, хоць Яша і «слупянеў» — спачатку...

З рэстарана мы выйшлі вясёлыя. Зноў ішлі па знаёмых дарожках, абсаджаных пладовымі дрэвамі, зноў глядзелі на ларкі, дзе прадаваліся ігрушы.

— Дзіўныя людзі! Навошта ж іх купляць? Вунь колькі расце, — казала я і... рвала ігрушы, давала свайму спадарожніку... Ён чамусьці чырванеў, але браў.

Мне ж ігруш зусім не хацелася, а вось пайсці да Дняпра і там пакупацца...

Яша гэту ідэю не падтрымаў. Сказаў:

— Мы паедзем да цябе, да твайго дзядзькі.

Ну і далей: я, маўляў, вінаваты — сапсаваў нам гэтакі дзень...

— Ды з чаго ты ўзяў? У чым вінаваты? Чаму сапсаваў? — не разумела я. — Мы пабылі на цудоўнай выставе, ты звадзіў мяне ў рэстаран, а зараз яшчэ і на рэчку...

Аднак Яша нічога не слухаў — ён стаяў на сваім, а дакладней — вёў мяне да стаянкі таксі, адкуль нас мігам прывезлі на кватэру да дзядзькі.

— Божухна, дзе ж ты так напілася?! — не верачы вачам, спытала ягоная жонка.

— Я?! Цётачка, ды вы што — не ведаеце? Я алкаголю не п'ю — зусім. Хіба — шакаладны пунш...

— Дык гэта ж дарагі алкагольны напой, — сказала яна. — Яго вараць з рому!

...Такім чынам не суджана было спраўдзіцца Яшавым грандыёзным планам, бо назаўтра ж я з'ехала з Кіева дамоў і з гэтым хлопцам (вельмі сорамна было) ніколі больш не сустракалася...

Хоць і шкада. Цікавы быў чалавек. І калі б не той пунш...

Хто ведае, можа, зусім па-іншаму склаліся б нашы жыцці.

Дарэчы, потым, ужо дарослай, той пунш я піла, але толькі крыху. Больш — пабаялася, каб потым зноў не палезці па ігрушы — у суседаў сад.

Зоя Наваенка, г. п. Падсвілле, Глыбоцкі раён


Боршч не разліваецца...

У народзе кажуць, што адзін дасужы, ды не дужы, што адным пальцам вузла не завяжаш і адна пчала мёду не наносіць, што — і зноў жа — адна галавешка ў печы не гарыць, а дзве — і ў полі не тухнуць...

Правільна кажуць: нельга чалавеку жыць аднаму, дай бог з маладосці знайсці сабе годную пару, стварыць добрую сям'ю.

Лёгка сказаць, а вось як зрабіць...

Раскажу пра сябе.

Некалі даўно я жыла ў рабочым інтэрнаце і дагэтуль помню, як аднойчы да маёй суседкі па ложку завітаў брат, прычым не адзін, а з сябрам, якога мы тады ўбачылі ўпершыню. Загадкавы быў хлопец: да чарнаты загарэлы, вельмі сур'ёзны, занураны ў сябе...

Высветлілася, што служыў ён у так званай гарачай кропцы, што ў свае гады вельмі шмат чаго перажыў і тым самым яшчэ больш распаліў дзявочую цікавасць, а вось сам...

Ну хоць бы паглядзеў на нейкую з нас, хоць бы раз усміхнуўся... Нуль увагі — ні больш, ні менш!

«Ах так, — падумала я, — не ідзе гара да Магамета. Тады ён пойдзе да гары». (А што рабіць, калі запаў мне ў сэрца?)

І стала я прыбірацца ва ўсё найлепшае, пры макіяжы, у поўнай баявой расфарбоўцы нават смецце выносіць: а раптам сустрэнецца?

Неяк зімою, помню, пашчасціла: убачыла, што Лёша (так звалі хлапца) па вузкай сцежцы пайшоў на аўтобусны прыпынак. Я штосілы пабегла следам. Абагнала яго, але ж павіталася — паказалася яму, хоць і снегу набрала поўныя боты...

Наступны крок да хлапечага сэрца прапанавала перасмешніца Люба. У заводскай сталоўцы, куды прыходзіў Алёша, яна працавала кухаркай. «А ты можаш пастаяць на раздачы, — прапанавала яна. — У начную змену, калі начальства не бачыць».

Я, вядома ж, згадзілася: ну чаму б і не? Прыбралася ва ўсё белае — халат, каўпак — стала перад шумлівай чаргой. Думала, ну што там складанага — нейкага баршчу наліць ды катлету да гарніру пакласці... Аказалася, не: рукі ў мяне дрыжалі ад хвалявання, боршч разліваўся, металічныя міскі і шклянкі (добра, калі папросяць кампот, а не чай) да касцей «прапякалі» пальцы, чарпак ледзь варочаўся ў гіганцкай каструлі, пара з яе сцінала дыханне...

А людзі ў чарзе галодныя. Яны стаяць — чакаюць. І не маўчком. Чую: «Глянь, новенькая... Мабыць, нейкая практыкантка? Смешна працуе».

І чым далей, тым «смяшней», бо на гарызонце мільгануў такі знаёмы загарэлы твар Аляксея, пасля чаго ўсе катлеты ну як згаварыліся: і адна, і другая, і трэцяя сталі проста развальвацца пад маім відэльцам — ні накалоць, ні пакласці...

Але ж гэта ўсё драбяза, бо мы з ім зноў павіталіся. А неяк ён мяне сустрэў.

— Чым бліжэй да кухні, тым цяплей, — сказаў ён і першы раз усміхнуўся. — З голаду ніводзін кухар яшчэ не памёр. Так што ўсё правільна. Хоць — ты ведаеш — усё трэба рабіць умеючы...

Ды было б жаданне: пасля доўгачаканага вяселля я вельмі хутка асвоіла кулінарныя хітрыкі, спрытна ўпраўлялася ў цеснай куханьцы нашай маласямейкі: чым магла, радавала Лёшу і нашага сына, прымала гасцей. Боршч болей не разліваўся, катлеты — не развальваліся.

Таццяна Р., г. Наваполацк

Рубрыку вядзе Валянціна Доўнар

Выбар рэдакцыі

Рэгіёны

Сок з дастаўкай і з ледзяшамі: на Брэстчыне пачаўся сезон нарыхтоўкі бярозавіку

Сок з дастаўкай і з ледзяшамі: на Брэстчыне пачаўся сезон нарыхтоўкі бярозавіку

Як мы бярозавік куплялі на гандлёвай пляцоўцы лясгаса і ў лясніцтве

Культура

Анатоль Ярмоленка: Нас натхняе беларуская паэтычная класіка

Анатоль Ярмоленка: Нас натхняе беларуская паэтычная класіка

Творчая вечарына народнага артыста Беларусі прайшла ў адной з мінскіх гімназій.