Вы тут

Вясёлыя гісторыі чытачоў


Перад усім.

Добра кухарам: нешта смачнае прыгатавалі, — амаль тут жа атрымалі падзяку...

Людзям, якія пішуць, на нешта падобнае разлічваць цяжка. Ну хіба зрэдку.

Пасля мінулага выпуску рубрыкі («Звязда», нумар за 13 верасня) патэлефанавала чытачка, сказала, што найлепшы творык атрымаўся ў спадарыні Навоенкі з Глыбоччыны «Танцуй... Пакуль не замужам»; што другая гісторыя «Паэзія і проза жыцця» (пра дэфіцыт, можна сказаць, на ўсё...) нагадала ёй, як сын прыехаў з войска ў водпуск, і прывёз ёй з Масквы (!) два пачкі пральнага парашку... А трэцяя — «Дзякуй... Ёсць за што? Ці няма?» (пра бацьку, які пасля чатырох дачушак прычакаў сынка) — навяла на сумны роздум, што з такіх вось, як правіла, спешчаных сынкоў, вельмі рэдка вырастаюць годныя людзі. А таму — можа, і добра, што з чалавека загадзя збілі пыху...

Тры вясёлыя і праўдзівыя гісторыі — ад чытачоў... Чытачам. На ўсмешку, на роздум, на ўспамін пра нешта сваё, на знаёмства, а то і сяброўства...

Пішыце! І чытайце новыя дзве.


ЛЮБАЧКА

Гэтай дачніцы зайздросцілі ўсе суседкі, бо ў яе муж — ну хоць да раны прылажы: не курыць, не п'е, з усімі далікатны, ветлівы. А ўжо што жоначку любіць, дык пра тое і размовы няма. Толькі і чуеш: Любачка ды Любачка!

Яна пра свайго чалавека таксама нічога дрэннага нікому не казала, толькі ўсміхалася, калі яго хвалілі... Хоць і адчувала, відаць, што гэта з падколкай: маўляў, ах, які твой Мікола, як выглядае. Яму што — пад шэсцьдзясят? Ніколі не дасі!

А вось Любачцы — гэта лёгка, бо яна трохі старэйшая за мужа і час яе прыгажосці даўно мінуў. Вырасла адзіная дачушка, жыве зусім іншым жыццём і нават у іншай краіне. А бацькі вось тут. Дачы ў нас побач былі, таму што-нішто заўсёды чуваць. Вясной, напрыклад, Мікола ветліва прасіў сваю жонку:

— Ты ўжо, Любачка, пастарайся: ускапай, пасадзі ўсё... Ты  ведаеш, я дапамог бы, але ж у мяне работа — яна забірае і час, і сілы.

Любачка гэта, відаць, разумела і штодня, сама — прычым з ранку да вечара — кешкалася ў гародзе. Муж прыязджаў хіба што ў нядзелю — вясёлы, бадзёры. З ўсімі вітаўся, усім усміхаўся, з жонкай вечарам піў гарбату пад вішняю, ды яшчэ і нахвальваў:

— Ах, якое смачнае ў нас варэнне з суніц... А маёй маме і сястры такога наварыш? Ты ўжо, Любачка, пастарайся...

За варэннямі наставала пара так званых закатак. З імі гэтай суседцы таксама ніхто не памагаў, бо муж ездзіў у госці да сваёй радні. Водпуск жа, казаў, у чалавека толькі адзін...

Жонка, як выглядала, разумела і гэта. Але ж неяк «падвяла» свайго Міколу: узяла ды прастудзілася, падхапіла запаленне лёгкіх. Я праведвала яе ў бальніцы і аднойчы заспела там мужа. Ён сядзеў каля ложка, глядзеў на Любачку і старанна еў вялікі прыгожы яблык. Яшчэ два, праўда, горшыя, ляжалі на тумбачцы. А болей хворай ён нічога не прынёс...

Праўда, перад выпіскай пазваніў, папрасіў, каб мы з мужам па-суседску выручылі — спачатку дапамаглі прыгатаваць абед (бо трэба ж яго любую па-людску сустрэць), а потым — і ўсе разам — пасядзелі...

Пакуль я тупала па кухні, Мікола паставіў талеркі, адкрыў слоікі з закаткамі і са смакам з'еў... усе мандарыны, што купіў да агульнага стала.

Любачка прыехала на таксі. Мужу (на твары было напісана) гэта не спадабалася, але ён (ва ўсякім разе пры нас) не сказаў ёй нічога. Усе разам мы селі за стол, налілі па кілішку віна, сталі закусваць...

— Любачка, табе мяса шкодна, — сказаў муж, падчапіў відэльцам катлету з яе талеркі і палажыў сабе ў рот.

Тое ж зрабіў і з другой катлетай. Жонка пачырванела і моўчкі пацягнулася па агурок.

— Правільна, мілая, — пахваліў яе муж, — агурочкі карысныя. І грыбочкі еш. Яны табе вельмі ўдаліся, у іх селену шмат.

А потым ужо нам з мужам:

— Ведаеце, суседзі, берагу яе як магу! Прашу, каб болей рухалася, сачу за ежай...

Гаспадыня тым часам па нешта схадзіла ў кухню. Муж ёй тут жа:

— Любачка, ты кран не закрыла... Я ж чую — вада цячэ... Вярніся — закруці.

Мы з поўнымі чаркамі пачакалі. Аднак не паспела жонка прыйсці, як Мікола зноў ёй даў даручэнне:

— Любачка, а што гэта ў прыбіральні святло гарыць? Нехта забыўся выключыць? Дык ты схадзі...

Карацей, назаўтра мне хацелася спытаць суседак: ну як, жанчынкі, мы і далей будзем зайздросціць Любе? Ці ўсё ж прыгледзімся да сваіх мужоў ды падумаем (кожная пра свайго), што няхай ён «трохі курыць і трохі п'е»...

З. М. Наваенка, г. п. Падсвілле, Глыбоцкі раён


На варце маёмасці

Гісторыі ў нашым «Провадзе...» найчасцей пра даўнейшае жыццё, але ж сённяшняе нічым не горшае: яно таксама ў рубрыку просіцца. На днях вось патэлефанаваў знаёмы. Пытаецца: «Хочаш гісторыю?» — «Ну вядома ж, хачу!»

Ён расказаў, я запісала. Такім чынам...

У адной вёсцы, што на Магілёўшчыне, жыве чалавек мо з дзесяць: усе — жанчыны, усе немаладыя, але ж варушацца, нешта садзяць, даглядаюць...

Зрэшты, гісторыя не пра іх, а, можна сказаць, пра гараджанку, якая, там нарадзіўшыся, пасля школы пераехала ў райцэнтр, а потым — нібы вярнулася, бо ў вёсцы ў спадчыну атрымала хату. Разы са два на год стала прыязджаць: першым разам — на Радуніцу, каб схадзіць на могілкі (гэта святое), а другім — трохі яблыкаў узяць. Хоць якія там яблыкі, калі садок хварэе ды дзічэе без руплівай рукі...

Вось і нядаўна села гэтая Ганна Пятроўна на ранішні аўтобус, дакалыхалася да вёскі, папрасіла кіроўцу, каб спыніўся ля хаты. Той паслухаў — высадзіў жанчыну (яна даўно ўжо на пенсіі), з'ездзіў на разварот (гэта побач) ды кіруе сабе назад. Бачыць — яго пасажырка, пастаяўшы трохі ля весніц, пераходзіць дарогу, галасуе, каб ехаць назад... Прычым, як потым дазналіся, зусім не дамоў, а ў... міліцыю, каб напісаць заяву, што ў вёсцы (адрас, вядома ж, «дадаваўся») яе... абакралі.

Што канкрэтна ўзялі, як быццам, напісаць не паспела, бо ёй дрэнна стала. Спалоханы дзяжурны выклікаў «хуткую», тая, мігам прымчаўшы, завезла (і пакінула) жанчыну ў бальніцы, бо хваробу ў такім узросце доўга шукаць не трэба... Ды і не знайсці яе ў гэтай пацыенткі проста не маглі: ведалі, што яна ў свой час працавала рэвізорам і лютавала, не раўнуючы нібы смерч! (Дужа прынцыповая была: сумку дэфіцытаў напакуюць — добры акт напіша, а калі не, дык і не...)

Ды што там: яе нават начальства баялася, бо на кожнага ў Пятроўны «дасье» было.

...У міліцыі таксама пра гэта ведалі, а таму ў вёску тут жа, па гарачых слядах, накіравалі групу. Яна, прыехаўшы на месца злачынства, праз «джунглі» з бур'яну падышла да хаты, паглядзела, што замкі на дзвярах не зрэзаны, прабоі не вырваны, шыбы цэлыя (хіба кіт патрэскаўся), ды і вярнуліся ў аддзел — «адпісаліся», што ўзлому няма...

«Як гэта няма?! — дазнаўшыся пра гэта, стала абурацца пацярпелая. — Ды вы не праверылі!... Не даследавалі... Я скардзіцца буду!»

Што рабіць — аператыўная група зноў паехала ў вёску (Ганна Пятроўна, як пані, на пярэднім сядзенні). І зноў, ужо з панятымі з ліку мясцовых жанчын (яны не роўня гарадскім — па кутах хавацца не будуць) пайшлі да пацярпелай у хату. А там...

Што ёсць, тое ёсць: слой бруду — ляжыць, хоць карціны па ім пішы (новы від мастацтва быў бы). А ўзяць — ну няма чаго: каб і хацеў, не знойдзеш!

Міліцыя з панятымі на двор: можа, недзе там быў скарб закапаны? Заяўніца і сапраўды падыходзіць да плота ды кажа:

— Вось тут я ручнік вясною павесіла — акно выцірала... А цяпер яго няма, бачыце? Значыць, укралі!

Следчы, пачуўшы гэта, аж малінавы стаў (ад злосці), аператыўніку таксама мову адняло. Толькі шафёр аж зайшоўся ад рогату — ледзь адпоўз за машыну.

— Дык гэта ж ануча была, — успомнілі суседкі «пацярпелай». — Яе, відаць, ветрам знесла...

— Каму ануча, а мне — маёмасць, — заявіла Пятроўна.

...Кажуць, яе потым адвезлі дадому. А што ў міліцыі было, вёска, на жаль, не ведае. Чула толькі, у таго дзяжурнага людзі час ад часу пытаюць: «А што — ручнік яшчэ не знайшлі?»

Л. М. Чыгрынава, г. Мінск.

Рубрыку вядзе Валянціна Доўнар

Выбар рэдакцыі

Рэгіёны

Сок з дастаўкай і з ледзяшамі: на Брэстчыне пачаўся сезон нарыхтоўкі бярозавіку

Сок з дастаўкай і з ледзяшамі: на Брэстчыне пачаўся сезон нарыхтоўкі бярозавіку

Як мы бярозавік куплялі на гандлёвай пляцоўцы лясгаса і ў лясніцтве

Культура

Анатоль Ярмоленка: Нас натхняе беларуская паэтычная класіка

Анатоль Ярмоленка: Нас натхняе беларуская паэтычная класіка

Творчая вечарына народнага артыста Беларусі прайшла ў адной з мінскіх гімназій.