Вы тут

Нататкі шматдзетнага таткі


Да канца водпуску засталося пратрымацца нейкіх чатыры дні... Здавалася б, што такое чатыры дні? Але калі гаворка ідзе пра водпуск у такой вясёлай сям'і, як наша, гэта — цэлая вечнасць. Вось на рабоце так: чатыры дні пралятаюць незаўважна, а падчас адпачынку яны цягнуцца пакутліва доўга.

На жаль, у нас на рабоце водпускі вельмі вялікія, і, што яшчэ горш, калі сёлета ты водпуск недагуляў, то дні, якія засталіся, аўтаматычна пераносяцца на наступны. І нікуды ад гэтых водпускаў не дзецца, таму што калі ты не ідзеш у адпачынак, то парушаеш уласныя правы чалавека, а гэта ўжо можа закончыцца водпускам назаўсёды.

* * *

Сын з раніцы сабраўся ў ліцэй, прыносіць мне чысты ліст паперы:

— Тата, падпішы заяву.

— Ты хацеў сказаць: напішы заяву?

— Не, проста падпішы.

Гляджу на чысты ліст:

— А дзе заява?

— Заяву я потым напішу, цяпер няма часу.

— Цікава, і што ты там напішаш?

— Тата, я спазняюся. Ты можаш проста распісацца і ўсё.

Добра, у рэшце рэшт павінен жа бацька давяраць уласнаму сыну: распісаўся і аддаў чысты ліст са сваім подпісам дзіцяці.

Вельмі цікава, што ж ён там напіша: столькі прынадных варыянтаў, а подпіс усяго адзін. Нават неяк крыўдна.

P. S. А наогул, пара б у шаснаццаць гадоў ужо за тату навучыцца распісвацца. А то дзіцячы сад нейкі: «Тата, падпішы. Тата, падпішы». І чаму іх толькі вучаць у гэтым ліцэі?

* * *

Поля:

— Тата, толькі паабяцай, што ты пагодзішся.

— Пагаджуся на што?

— Не, ты спачатку паабяцай.

— Прабач, я ў такія гульні не гуляю.

(Я ў іх і праўда не гуляю.)

— Ну, калі ласка, там няма нічога складанага. Трэба проста сёе-тое ачысціць ад скуркі, каб мы маглі гэта з'есці.

— Добра, абяцаю.

— Ура! Вера, нясі какос!

* * *

Едзем вечарам з сынам дадому. абодва стомленыя: я — пасля работы, сын — пасля курсаў англійскай. У машыне іграе нейкая песня па радыё.

Раптам песня нечакана абрываецца, і раздражняльна вясёлы голас радыёвядучага вымаўляе:

— Ну што, спадзяюся, вы ўжо шчасліва дабраліся да дому і...

Не паспяваю пераключыць канал, як чуецца сумны бас сына:

— Калі б мы ўжо дабраліся да дому, мы б цябе цяпер не слухалі.

З павагай паглядзеў на сына: чалавеку толькі споўнілася шаснаццаць, а ён ужо разумнейшы за радыёвядучага.

P. S. Зрэшты, калі прыслухацца да таго, што звычайна гавораць радыёвядучыя, гэта не такое ўжо і вялікае дасягненне...

Павел ХОЛАД

Выбар рэдакцыі

Культура

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».

Грамадства

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.

Культура

Вольга Здзярская: Для мяне мая прафесія — жыццё

Вольга Здзярская: Для мяне мая прафесія — жыццё

Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.

Грамадства

«Любоў — галоўнае, што бацькі павінны даць сваім дзецям»

«Любоў — галоўнае, што бацькі павінны даць сваім дзецям»

Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.