Сакрэты добрага адпачынку ад Дзмітрыя Кахно

Сонца, пляж, вандроўкі, лецішча... Лета кожны хоча правесці незабыўна. Якім яно было ў дзяцінстве ў папулярнага тэлевядучага, як ён любіць бавіць яго цяпер? Дзе і як адпачывае? Пра гэта суразмоўнік расказаў нам у невялікім інтэрв'ю.

— Вы нядаўна былі на Кіпры. Мяркуючы па фотаздымках у Іnstagram, даўно займаецеся віндсёрфінгам...

— Каля сямі гадоў. Шчыльна, напэўна, тры. Галоўныя ў маім жыцці віды спорту (пляжны валейбол, більярд і віндсёрфінг) паказалі бацькі яшчэ ў дзяцінстве. Валейболам я захапіўся, калі мама ўзяла мяне, паўтарагадовага, на трэніроўку, падавала мяч і разбіла мне нос. (Смяецца.) У більярд пачаў гуляць у дзевяць гадоў, калі ў бізнес-цэнтры побач з домам адкрылася адпаведная школа і мяне туды паклікалі бясплатна. З віндсёрфінгам — падобная гісторыя. Мой айчым быў адзін з нешматлікіх людзей у Беларусі, хто займаўся гэтым відам спорту яшчэ ў савецкія часы. Дошка называлася «Мустанг», велізарная, чырвоная, цяжэнная. Я памятаю, як мы адпачывалі на Нарачы: пачынаецца навальніца, людзі бягуць з возера. А айчым, штурхаючы двухколавую тачку, бяжыць з рыштункам да вады, каб паплаваць, уварочваючыся ад маланак і хваляў. І я таксама захацеў займацца віндсёрфінгам. Апошнім часам люблю гэтую неверагодную самоту на вадзе. Вельмі дапамагае пры маёй публічнай прафесіі. Дарэчы, віндсёрфінг вельмі цяжкі ў асваенні. Гадамі на дошцы трэба пакутаваць, каб развучыць нейкія элементарныя рэчы.

— Пра што вы думаеце, калі плывяце ў моры?

— Часам спяваю песні. Часцей за ўсё — Фрэнка Сінатру: «My way», «Fly me to the moon». А пра што думаю? У гэтым і плюс віндсёрфінга, што ты не паспяваеш думаць. Стаіш на дошцы, якая пад табой пастаянна круціцца, трымаеш у руках ветразь, што спрабуе вырвацца... І таму ўсё, чым ты заняты, — гэта пошукі гармоніі паміж вадой і ветрам. Віндсёрфінг — выдатная магчымасць для арганізма расслабіцца: усе свае рэсурсы мозг мабілізуе на занятак спортам.

Дарэчы, і ў Беларусі можна займацца віндсёрфінгам. Вецер дзьме на возеры Нарач, у Навалукомлі і на Мінскім моры — там у нас свая адносна невялікая супольнасць віндсёрфераў «Экстрым» і станцыя, дзе трэніруецца беларуская алімпійская зборная (там мы захоўваем свой рыштунак).

— Для вандровак выбіраеце толькі цёплыя краіны?

— У іх звычайна праходзіць мой зімовы адпачынак. Улетку падарожнічаю вельмі рэдка, таму што перакананы — гэта найлепшы час у Беларусі. Гэта ж проста кайф!

— А ў дзяцінстве летам што любілі рабіць?

— Канікулы былі класічныя — альбо дача, альбо піянерскі лагер. Уласна, дзякуючы апошняму адбылася мая трансфармацыя з інтраверта ў відавочнага экстраверта.

— І як, цікава, лагер паспрыяў гэтаму?

— Першы раз я не пазнаёміўся ні з адной дзяўчынай за ўсю змену. Думаў, чаму? Вырашыў, што дзяўчаты не звяртаюць увагу на ціхіх, сціплых і добрых хлопцаў. Трэба быць больш яркім, весёлым і смялейшым. Прайшоў год. Перад тым як ехаць зноў у лагер, я пайшоў у сэканд-хэнд, купіў велізарную майку амаль да калена і клятчастыя штаны-трубы. Тады гэта было вельмі модна. Карацей, на новую змену ў лагер я прыехаў вельмі круты. І ў першы ж вечар пазнаёміўся з дзяўчынай. Лагер — гэта выдатная школа сацыялізацыі. Першая дыскатэка там выглядае як? Дзеці разбітыя на дзве групы — дзяўчынак і хлопчыкаў. І ніхто ні з кім не танцуе павольны танец, хоць усе хочуць. Я, навучаны горкім вопытам мінулай змены, у першы ж вечар падышоў да самай прыгожай дзяўчынкі і запрасіў яе. А ўжо ў канцы дыскатэкі прапанаваў ёй сустракацца. І гэта спрацавала!

— У вас сын Платон, яму год і тры месяцы. Як ён бавіць летні час?

— Спіць уначы і два разы ўдзень. Выдатна сілкуецца і вучыцца ў гэтым свеце жыць. У спёку праводзіць час на лецішчы разам з Надзяй (жонкай. — Аўт.). Час ад часу яны прыязджаюць да мяне на пляжны валейбол на Мінскае мора, дзе я амаль кожны дзень. Там Платон жыве сапраўдным жыццём цудоўнага маленькага чалавека.

— Дык як добра правесці самую лепшую пару года, па версіі Дзмітрыя Кахно?

— Адправіцца на Мінскае мора і гуляць у пляжны валейбол або паспрабаваць нешта новае і экстрэмальнае, напрыклад той жа віндсёрфінг. Пракаціцца на скейце да работы і назад. І прыслухацца да парады нашага Прэзідэнта — завесці дзіця ў наступным годзе. (Смяецца.) Таму што дзеці — гэта шчасце.

Ганна ВАРОНКА, студэнтка ІІІ курса факультэта журналістыкі БДУ