Студэнты-замежнікі расказваюць пра тое, чым іх вабіць Беларусь

Студэнты — той ключавы складнік, без якога ніводная ВНУ не змагла б паўнавартасна функцыянаваць. У Мінскім дзяржаўным лінгвістычным універсітэце гэта не толькі беларускія хлопцы і дзяўчаты, але і шматлікія замежнікі. Уявіце, як адчуваюць сябе тыя, хто пераехаў не проста ў іншы горад, а ў іншую краіну! Усё незнаёмае, нязведанае... Давайце даведаемся пра іх уражанні з першых вуснаў. Першы і трэці суразмоўнікі — студэнты другога курса факультэта міжкультурных камунікацый і замежнага аддзялення перакладчыцкага факультэта адпаведна, астатнія рэспандэнты займаюцца на курсах рускай мовы для замежных грамадзян.

Ксенія Фаміна прыехала да нас з паўночнага ўсходу Казахстана, горада Аксу. Пасыл зыходзіў ад яе бацькоў: маці дзяўчыны вельмі хацела жыць у Беларусі, бо гэта яе гістарычная радзіма. А выбар прафесіі і ВНУ цалкам лёг на плечы Ксеніі. Яе заўсёды прыцягвалі мовы.

— Спачатку я разглядала ўсю дэталёвую інфармацыю пра ВНУ, якія зацікавілі мяне, у інтэрнэце. — кажа дзяўчына.

— Там было мноства водгукаў рознага характару, але ў адносінах да МДЛУ добрых — нашмат больш. Я наведвала многія вышэйшыя навучальныя ўстановы, але ніяк не магла адчуць сябе на сваім месцы. Затое калі апынулася тут, зразумела, — маё!

Па-за вучобай Ксенія займаецца валанцёрствам: будзе працаваць добраахвотнікам на ІІ Еўрапейскіх гульнях у Мінску.

Акрамя сталіцы яна ўжо была ў Гродне, Магілёве і іншых гарадах. А ў першыя дні пасля прыезду агледзела амаль усе мясціны, якія раяць наведаць турыстам у Мінску. Самае першае з іх — музей гісторыі Вялікай Айчыннай вайны:

— Ён мяне ўразіў да глыбіні душы. Там ты нібыта дакранаешся да гісторыі, пачынаеш адчуваць сябе яе часткай.

Робін Коскас Майсіс з горада Манпелье, што знаходзіцца на поўдні Францыі, таксама паспеў наведаць значныя для яго мясціны ў Беларусі і расказаў нам пра адну з іх.

— Я быў у Барысаве, бо вельмі хацеў убачыць Бярэзіну. Гэта вельмі важная і знакамітая рака ў французскай гісторыі. Войскі Напалеона панеслі цяжкія страты падчас бязлітаснай бітвы на гэтай рацэ. З той пары назва «Berezіna» выкарыстоўвалася ў французскай мове як сінонім слова «катастрофа», — кажа суразмоўнік.

Што яшчэ прываблівае хлопца ў нашай краіне? «У Беларусі мне вельмі падабаецца прырода, ландшафты проста ўражваюць. Я захапляюся лясамі! Яны таямнічыя і чароўныя... Мне падабаецца ваш народ, ваш менталітэт, адносіны адно да аднаго. Беларусы добрасардэчныя, таварыскія і ветлівыя».

А як жа не пацікавіцца ў замежнікаў, ці спадабалася ім наша кухня? На гэтае пытанне з задавальненнем адказаў Серхіа Анатоль Кабеса, які прыехаў са сталіцы і найбуйнейшага горада Венесуэлы — Каракаса:

— Я пакаштаваў многія стравы беларускай кухні, і большасць з іх прыйшліся мне да смаку. Люблю і супы, і бліны, і салаты. Але больш за ўсё спадабаліся дранікі.

Серхіа Анатоль для атрымання адукацыі выбраў нашу краіну таму, што хацеў быць бліжэй да маці, якая ў той час працавала ў Беларусі. Яго цягнула да вывучэння моў, а для гэтага няма лепшага месца, чым лінгвістычны ўніверсітэт.

Зараз хлопец ужо асвоіўся і атрымлівае асалоду ад студэнцкага побыту. Апроч навучання малады чалавек вядзе актыўнае творчае жыццё ў сценах ВНУ: выконвае свае ўласныя песні і каверы на розных мерапрыемствах. Але, усё роўна не праходзіць ні дня, каб ён не сумаваў па радзіме.

Гэтае пачуццё падзяляе і Алан Эмануэль Сота Рывера, чый родны горад Тарыён размешчаны на поўначы Мексікі.

— Вядома, я сумую па тамтэйшых сябрах і, галоўным чынам, па нашай кухні. Аднак мне вельмі падабаецца жыццё ў Мінску. Ваша краіна моцна адрозніваецца ад Мексікі, і гэта прыцягвае яшчэ больш. Асабіста мне вельмі цікава знаёміцца з новай для сябе культурай, — сказаў Алан.

Тут ён знайшоў мноства новых сяброў і знаёмых, сярод іх як беларусы, так і замежнікі. Яго радуе той факт, што многія нашы суайчыннікі размаўляюць не толькі на знаёмай яму англійскай, але і на іспанскай — роднай мове маладога чалавека. У цэлым яго задавальняе ў навучанні ўсё.

— Так, сапраўды, выкладчыкі выдатныя, а ў дэканаце заўсёды дапамогуць вырашыць любую праблему, — пагадзіўся з Аланам і Азгюр Махір Арас са Стамбула. Пасля заканчэння там мясцовага ўніверсітэта малады чалавек захацеў вывучаць мовы. І вырашыў, што найлепш авалодаць імі можна ў прэстыжным лінгвістычным ўніверсітэце нашай краіны. Юнаку падабаецца камунікаваць і праводзіць час са сваімі аднагрупнікамі. У Беларусі ён, як і астатнія іншаземцы, знайшоў добрых прыяцеляў і, як адзначыў хлопец, найлепшага і самага блізкага сябра — сваю дзяўчыну-беларуску.

Аднагрупніца Азгюра, Фуку Накаяма, прыехала з Кобу — аднаго з самых вялікіх і ажыўленых гарадоў Японіі. Раней дзяўчына не была ў Беларусі, аднак многае чула пра нашу краіну і навучанне тут ад японскіх таварышаў, якія займаліся ў Мінскім дзяржаўным лінгвістычным універсітэце.

— Аповеды знаёмых прыцягнулі і зацікавілі. Цяпер магу сказаць, што мне сапраўды вельмі падабаецца абраная ВНУ і навучанне ў ёй. Гэта так класна, калі я магу выкладаць свае думкі на іншай, не роднай для мяне мове. Хоць гэта яшчэ і атрымліваецца не вельмі добра. Пакуль не ведаю, кім хачу стаць у будучыні, але думаю, што навучанне ў Беларусі, атрыманыя тут веды і ўменні зробяць важны ўплыў на выбар прафесіі, — кажа дзяўчына.

Надзея БОБРЫК, студэнтка І курса факультэта міжкультурных камунікацый МДЛУ