Наш Цёмік цяпер сапраўдны грамадзянін — у яго ёсць пашпарт. Дарэмна хвалявалася, ці ўдасца сфатаграфаваць дзіця: атрымалася з першай спробы. Малы ўпіўся сваімі цёмнымі вачыма ці то ў прыгожую дзяўчыну-фатографа, ці то ў вялікі фотаапарат, якога ён дагэтуль не бачыў, — і першы крок да афіцыйнага дакумента быў зроблены.
Не, на мора мы сёлета яшчэ не збіраемся. Блізкія сваякі пераязджаюць у суседнюю краіну — трэба ж неяк бачыцца! Доўгую разлуку з брацікам Вадзікам Цёмік наўрад ці вытрымае. Шасцігадовы стрыечны брат — яго галоўная любоў (пасля бацькоў, канешне). Кажуць, яны вельмі падобныя. Мая мама, калі ўпершыню ўбачыла ўнука, адразу ж гэта вызначыла. Ну што тут здзіўляцца, іх бацькі, родныя браты, — копіі адзін аднаго (быў час, калі мой муж па братавых правах ездзіў, і каб хоць хто з даішнікаў нешта западозрыў!).
Яшчэ ў радзільні, калі пляменнік з матуляй прыйшлі мяне наведаць, яму не цярпелася ўбачыць чалавечка, якому, дарэчы, сам даў імя (ніяк не маглі з мужам вызначыцца, цяпер не шкадуем, што даверылі такое важнае рашэнне малодшаму члену сям'і). На другі дзень пасля родаў, вядома, гэта было немагчыма. Вадзім толькі моцна здзівіўся: брацік быццам бы з'явіўся на свет, а ў цёткі Веранікі яшчэ жывоцік на месцы.
Іх першая сустрэча адбылася, калі мы пераехалі да маіх бацькоў. Вадзім шкадаваў Арцёмку за яго яшчэ незагоены зялёны пуп («яму ж баліць!»), спрабаваў накарміць паўтарамесячнае дзіця малінамі і з высока паднятай галавой вазіў малога ў калясцы. Ён — старэйшы брат!
Арцёмка, у сваю чаргу, ведае, дзе ў бабулі стаіць фотаздымак Вадзіма. Падпаўзае да трумо, паказвае пальчыкам на партрэт у рамцы і выдае працяглае «ууу». Толькі ўбачыць браціка, як настрой у малога капрызулі раптоўна мяняецца. Адразу прачынаецца, калі пачуе знаёмы голас, шчыкае Вадзіма за скуру, цягае за валасы — гэта ён так паказвае сваю любоў, тлумачым мы пляменніку. А той і церпіць, нават калі Арцёмка з усяе сілы замахнецца на яго пультам ці машынкай. Вадзімку будзе балюча, але здачы маленькаму шкодніку ніколі не дасць. Пакрыўдзіцца, што той разбурыў домік з канструктара, які ён так доўга будаваў, але ўсё роўна будзе прасіцца ў нас начаваць, каб удосталь нацешыцца малодшым братам. Іншыя пляменнікі, дарэчы, з Цёмікам гуляць не хочуць. Ім, пяцігадовым і сямігадовым, аказваецца, з дзецьмі гуляць нецікава — яны дарослыя.
Нядаўна хадзілі на дзіцячы дзень нараджэння. Інтэрнат, дзе жыве імяніннік, ажно хадуном хадзіў. Вадзім вазіў Цёмку на машынцы, потом пераключыўся на дзяўчынку, на што тая з рэўнасцю заявіла: «Ідзі да свайго любімчыка!»
Нядаўна ў Вадзіма нарадзілася родная сястрычка. Ён даўно прасіў бацькоў купіць дзіцятка па карце «Халва». Нарэшце, яго мара збылася. Ён дапамагае мяняць маленькай памперс, гойдае ложачак і спявае ёй калыханку, з такім жа імпэтам і гонарам возіць сястрычку ў калясцы. І дзякуй богу, па-ранейшаму просіцца ў нас начаваць, каб як мага больш нацешыцца з Арцёмкам.
Вераніка КАНЮТА
Набор на бюджэтныя месцы павялічыцца.
Колькі ж каштуе гэты важны кампанент здаровага рацыёну зараз?
Не выявіць ні секунды абыякавасці.
