Мінулы тыдзень выдаўся такі багаты на падзеі, што кожная з іх вартая не толькі калонкі, але і артыкулаў з працягам, грунтоўных асэнсаванняў, разважлівых каментарыяў. Пра кожную хацелася напісаць асобна. Ды кожная наступная крыху засланяла папярэднюю... Напачатку мінулага тыдня свой юбілей адзначыла Ала Пугачова. Правільней сказаць, 70-годдзе прымадонны савецкай эстрады адзначала ўся былая вялікая краіна.
Не, яна малайчына. Расійская пластычная хірургія таксама аказалася на вышыні. Ды і шматлікія масажысты-візажысты не дарма хлеб ядуць. Заадно ўсім нам, кабетам за... — урок. Тут жа «фішка» не толькі ў тым, як нацягнуць скуру і падабраць гардэроб, каб 70-гадовая жанчына выглядала на сорак пяць. Тут самае важнае яе ўласнае ўспрыманне і адчуванне: маладая маці, трэба адпавядаць. Ды што там казаць, яе жыццё — гэта яе выбар. Яна ж нічога не ўкрала, нікога не пакрыўдзіла. Мне падаецца, што гэтай сваёй новай сям'ёй Ала нібы ўвасобіла мару многіх і многіх людзей пражыць жыццё двойчы. Раней гэта было характэрна выключна для мужчын. Ну, напрыклад, пражыў у шчаслівым шлюбе са сваёй аднакурсніцай плюс мінус дваццаць гадоў, дзеці падраслі. Потым закахаўся, ажаніўся з маладой: новыя перажыванні, новыя эмоцыі, новыя дзеці. Нібы жыццё наноў. Розныя бываюць фіналы ў згаданай гісторыі, але будзем гаварыць пра лепшае. Так і Ала Барысаўна, думаю, яшчэ парадуецца жыццю, падгадуе дзяцей. А тое, што пра яе так шмат гавораць і праўды, і плётак, гэта таксама яе выбар. Нездарма ж усе каналы дні тры да падзеі трубілі толькі пра юбілей.
Можа і далей гаварылі б, але навіна з Парыжа вечарам панядзелка засланіла ўсе іншыя. Гарэў Нотр-Дам. Цяпер ужо магу сказаць, што пашчасціла там быць у 2011 годзе. І гэты сабор Парыжскай Божай Маці выглядаў нечым накшталт вечнасці, непахіснасці. Дастаткова сказаць, што на ўваходзе ніхто не правяраў змесціва сумак, як, напрыклад, пры наведванні Луўра. Гэта ж храм, туды людзі ідуць маліцца, а не толькі глядзець, як мы, турысты. Тады, дарэчы, была нядзеля, у Нотр-Даме ішла служба. Але тая жменька вернікаў на чале са святаром выглядала нібы яшчэ адна група турыстаў на фоне прасторы храма. З уражанняў засталося ў памяці, што сабор вельмі вялікі, яго не абыдзеш і за 10 хвілін па перыметры, калі не ісці подбегам. Яшчэ помню яго выратавальную прахалоду, бо на вуліцы стаяла спёка за трыццаць. Пад тымі змрочнымі і велічнымі скляпеннямі нібы запавольваўся час, агортваў спакой. Спадабалася, што не трэба было стаяць у чарзе, каб купіць свечку. Яны ляжалі на спецыяльным прыстасаванні ледзь не на кожным кроку. Побач былі скрынкі, куды можна кінуць адзін альбо два еўра. А можаш запаліць свечку і так, ніхто цябе не кантралюе: ты ж у боскім храме, а не ў гандлёвым цэнтры.
Мы былі змучаныя пасля дарогі, а Нотр-Дам стаў першым аб'ектам наведвання. І гэта, вядома, не лепшы спосаб знаёмства са славутасцямі такога маштабу. Тады здавалася, вось некалі прыеду сюды зноў, каб няспешна пахадзіць, прыгледзецца да ўнікальнага помніка работы сярэднявечных майстроў... Лепш было б прыязджаць не летам, калі на востраў Сітэ морам цячэ паток людзей. А цяпер думаю, добра, што тады пабывала. І ведаеце, што мяне найбольш уразіла цяпер, калі той пажар трансліравалі ва ўсім свеце? Парыжане. Яны плакалі разам, спявалі малітвы разам. Разам прасілі неба за свой Нотр-Дам. Яны любяць свой Парыж. Таму верыцца, што адновяць сваю і сусветную славутасць. І з'явяцца ў саборы Парыжскай Божай Маці сістэма пажарнай бяспекі больш надзейная і сучасная, чым тая, што дазволіла выпадковаму пажару за кароткі час ледзь не ўшчэнт спаліць набытак чалавецтва. А можа, вінаваты славуты чалавечы фактар, бо нейкі рамонтнік праігнараваў правілы бяспекі. І вось вам задача: што можа адзін нехлямяжы рабацяга супраць васьмісотпяцідзесяцігадовай мураванай глыбы?
Часам чалавек можа многае. Дэманстрацыяй такой магчымасці стала яшчэ адна грандыёзная падзея мінулага тыдня, якая пераклікаецца з названай мною першай. Перамога Зяленскага. Скажаце — не пераклікаецца? Як паглядзець. Народ любіць сваіх куміраў: эстрадных, кіношных, спартыўных. Лічу, што ў першым туры суседзі выбралі кінагероя — настаўніка Галабародзьку, а ў другім ужо галасавалі за кандыдата Зяленскага. Мала памятаю, бо была ў першым ці другім класе, найбольш з расказаў ведаю, як увесь Савецкі Саюз сачыў за прыгодамі разведчыка Шцірліца падчас прэм'еры, жыццё замірала на час чарговай серыі. Ну, а каб тады былі магчымыя выбары, і акцёр Ціханаў вылучыў сваю кандыдатуру, спрагназаваць працэнтаў 90 няцяжка. Так і тут, людзі паверылі ў створаны артыстам вобраз, сваімі галасамі падпісаліся пад вечнай марай аб сумленні, справядлівасці. І цяпер Уладзіміру Аляксандравічу трэба апраўдваць спадзяванні. Цяжкі крыж ён на сябе ўзваліў.
Святлана ЯСКЕВІЧ
Васілеўскія такія: на Зямлі і ў космасе ліхія!
Ідэнтычнасць праз спадчыну.
Беларусь — у тройцы лідараў па захваральнасці.
