Размова двайнятак.
Вера:
— Напэўна, вельмі страшна працаваць сцюардэсай...
Поля:
— А што там страшнага? Два разы прайшоў па самалёце, а астатні час сядзіш прышпілены.
Вера абурана:
— Поля, якая розніца, калі самалёт упадзе?!
Думаў, спрэчка скончана на карысць Веры, але дзе там.
Поля:
— Тады навошта, па-твойму, у самалёце прышпільваюцца?
Вера не знайшла, што адказаць, і прыйшлося ўжо мне тлумачыць, што падаць прыемней прышпіленым.
Р.S. Хоць, безумоўна, я магу памыляцца.
А вось зараз я злёгку афігеў.
Сын:
— Тата, напішы мне заяву ў школу.
— Якую яшчэ заяву?
— Што я заўтра не пайду на апошні ўрок.
— А чаму гэта ты заўтра не пойдзеш на апошні ўрок?
— Таму што заўтра апошні дзень вучобы перад канікуламі.
— А проста не пайсці на апошні ўрок ты не можаш?
— Магу. Але лепей, калі будзе заява.
Нахабнасць — другое шчасце (а ў гэтым выпадку нават першае). Але я напісаў, канешне. Усё-такі з заявай сачкаваць урок больш прыемна, тут яго праўда.
Р.S. І як гэта я ў дзяцінстве да гэтага не дадумаўся?
Паказаў сыну артыкул, у якім гаворыцца, што на 97,5 % людзей смартфон аказвае згубнае ўздзеянне. Ён прачытаў, паглядзеў на мяне і сказаў:
— Не турбуйся, тата, на шчасце я належу да тых іншых 2,5 %.
Ну што ты будзеш з ім рабіць?
* * *
Сын:
— Калі ўявіць, што кожны з нас гэта якая-небудзь краіна, то Марта — гэта Расія.
— Чаму?
— Таму што яна пастаянна да ўсіх чапляецца.
— А астатнія хто?
— Мама — гэта Амерыка: яна ўсіх вучыць жыць. Я — гэта Аўстралія: у мяне свой пакой і мне ўсё да лямпачкі. Двайняты — гэта Беларусь і Украіна: быццам бы сябруюць, але кожная сама сябе наўме.
— А я тады хто?
— А ты, тата, — гэта Швейцарыя.
— Чаму Швейцарыя?
— Ну, па-першае, ты кантралюеш нашы фінансы. Па-другое, ва ўсіх канфліктах ты захоўваеш нейтралітэт. А па-трэцяе, у цябе шмат гадзіннікаў.
Потым сталі разам думаць, якую краіну прадстаўляе Ксенія. Вырашылі, што Ксенія гэта... Паўночная Карэя: любіць гучна заяўляць аб сабе і ўвесь час патрабуе, каб яе кармілі.
Пасля гэтай незвычайнай размовы мне быццам бы стала многае зразумела, прычым не толькі ў жыцці нашай краіны, але і ў вялікай палітыцы наогул. Калі, напрыклад, Марта сварыцца з мамай — значыць, зноў Расія з Амерыкай нешта не падзялілі.
А калі па тэлевізары Паўночная Карэя пагражае ўсяму свету, значыць, гэта проста Ксенія спрабуе звярнуць на сябе ўвагу.
Р.S. І толькі пра Швейцарыю амаль нічога не чуваць — на тое яна і Швейцарыя.
Павел ХОЛАД
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».