Храналогія

Алеся Лапіцкая

нарадзілася 29 лістапада 1987 года ў Мінску. Літаратар, журналіст, літаратуразнаўца. У 2012 годзе скончыла БДУ. Марыць надрукаваць у «Маладосці» невялікую фантастычную аповесць. Дапісвае. Лічыць, што галоўнае ў вершах — гэта думка.

---

---

ХРАНАЛОГІЯ

Народзіны

PS

Нехта будуе дом,

Нехта гуляе ў комп,

Нехта даўно памёр,

П’яны і за стырном.

Нехта глядзіць хакей,

Нехта ўжывае спайс,

Нехта гадуе дзяцей,

Марыць пра «Galaxy Nice».

Нехта на ОНТ,

Нехта ў ЕДУ.

Добра сядзець у кафэ,

А нараджаць — каму?

Цяжка любіць жыццё

З заробкам 300 у. е.

Гэта як адкрыццё.

Няня з гора налье…

Чорная, белая паласа,

Розныя жыццёвыя фазы.

Мы нарадзіліся ў год труса,

Нам дваццаць пяць — разам.

 

Будзённае

У сына зноўку ОРВІ,

А я пішу агляд.

Свякроў гатуе кабачкі:

Прыйшоў да мужа брат.

 

Глядзіць пляменніца кіно,

Гуляе ў планшэт

У маім пакоі. Усё адно…

Гасціннасць — запавет!

 

Брат мужа каву ў зале п’е,

Уключае «Еўраспорт».

Застаўся вольны для мяне

Хіба што калідор.

 

А колькі трэба напісаць,

Каб мець сваё жытло?

За год рэцэнзій сорак пяць,

Артыкулаў пад сто.

 

І тое, банк не дасць крэдыт,

Бо нізкі ганарар.

Іспанія і выспа Крыт —

Не з нашых сціплых мар.

 

Але ж мы вольны выбіраць

Напрамак, тэму, стыль,

І не павінны апяваць

Будоўлю ці тэкстыль.

 

Схіляць не трэба галаву,

Прыкусваць свой язык:

Пішы пра жарсці рандэву,

Ці з крыўды рвіся ў крык,

 

Альбо з натхнення наладкуй

Вянок вянкоў санетаў —

Ды толькі часам памяркуй,

Ці ёсць чытач на гэта…

 

Не мусім мы ўступаць у саюз

Па прэмію ці дачу,

І ў спіну не скажуць «хлус» —

Па клетцы птах не плача.

 

Дык лепш пісаць пад «Еўраспорт»,

Чым з гора сёрбаць брагу.

І, зрэшты, цесны калідор —

То не барак ГУЛАГУ.

 

…Натую гэтыя радкі,

А за сцяной — хакей.

І смачна пахнуць кабачкі —

Пішы ж агляд хутчэй!

 

Вясна 2014

Сын засынае каля мяне.

Ён прыціскае маю далонь да сваёй шчакі,

Напэўна, так яму ўтульней, і нават цяплей.

А нехта бярэ ў рукі зброю.

Спачатку яму непамысна і страшнавата.

Яна прахалодная і цяжкая,

З яе можна забіць —

Чалавека, воўка, бусла або шчанюка.

Нехта вучыў: «Не забі».

Але ў нашых варунках гэта не актуальна.

Са зброяй чалавек адчувае сябе моцным,

І яму часам робіцца весела.

Калі хочаш забіць іншага,

Галоўнае — добра схавацца.

За дом, за дрэва або за словы.

Яны таксама ўмеюць хаваць.

Ні з таго, ні з гэтага боку

Амаль ніхто не крычыць: «Спыніся».

І ты ідзеш са зброяй наперад,

Чалавек — гэта кроў, вантробы і куча гною.

Сын засынае каля мяне.

Яго кудзеркі светлыя, пухкія,

І ў свеце няма нічога

Мягчэйшага за дзіцячыя валасы.

 

***

На дахах нашых хат растуць дрэвы,

На комінах — ладзяць гнёзды буслы,

У прыпечках вядуцца вужы і розная нежыць.

Сын з’едзе і не пасадзіць дрэва

Ля хаты свайго дзеда.

Дачка не будзе вянчацца ў царкве,

Дзе малілася ейная бабуля.

Ці паглядзіць унук на сонца

З таго адзінага пункту сусвету,

Дзе сустракаў світанак яго прапрадзед,

І далей — увесь наш род?

 

Каму мы пакінем сваю зямлю,

Калі нашым дзецям яна не патрэбна?

 

***

Чалавек, які не мае хрыбта,

Не можа ісці, ці стаяць.

Як паўзун, як найгоршая ў свеце брыда,

Можа толькі ўсім целам віхляць.

 

Можа грозна сыкаць, ці віцца вужом,

Ці хавацца між камянёў,

І з усім паганым сваім кублом

Цараваць між пагнілых пнёў.

 

Бесхрыбетны, знявечаны чалавек —

Колькі б грошай, пасад ні было —

То найгоршы прыклад з усіх калек,

Бо дагодна прымае зло.

 

Ён не можа роўна трымаць галаву

І паважна глядзець на свет.

А таму не трывайце, людцы, ману,

Каб сабе не зламаць хрыбет.

 

***

Светлы ранак, росныя травы,

Водар свежы хваёвы ў лясах.

Позірк Ваш вясёлы й ласкавы,

Сонца блытаецца ў валасах.

 

Мы ідзём па шляху адвечным —

Усцяж лясы, сады і палі —

І з усмешкаю людзям стрэчным

Лёгка крочыць па роднай зямлі.

 

На ўзгорках бялеюць храмы,

Зіхацяць крыжы ля дарог.

У вялікіх і дробных справах —

З намі Бог.

 

Ён усцешыць думкаю слушнай,

Каб святлей на душы было,

І у час самотны ды скрушны

Хай кране Вас пяшчоты крыло.

Фота: Марына ВАРАБЕЙ