Звяздоўцы — людзі добразычлівыя: убачыўшы на сваім паверсе гасцей (каб не казаць чужых), як правіла, вітаюцца, прапануюць дапамагчы — знайсці патрэбны кабінет, чалавека...
Хоць прымаецца гэта і не заўжды.
— Дзякуй... Мы самі, — пачулі, напрыклад, надоечы ад дзвюх прыгажунь, што хадзілі ад кабінета да кабінета, на дзвярах чытаючы прозвішчы.
«Мусіць, прыз забіраць прыехалі?» — здагадаліся гаспадары.
Як высветлілася — не толькі. Галіне Уладзіміраўне Ціханенцы з Чашнікаў, падпісчыцы «Звязды» з амаль трыццацігадовым «стажам», і яе дачцэ Таццяне, якая вырасла з гэтай газетай, проста цікава было прайсціся па калідоры, паглядзець, за якімі дзвярыма пішуцца навіны, дзе нараджаецца «Сямейная газета» і «Краіна здароўя», дзе кабінет Алены Ляўковіч, дзе, нарэшце, той «провад», на якім гадамі збіраецца народ...
Цікавая там выйшла размова, падчас якой высветлілася, што Галіна Уладзіміраўна ўважліва адсочвае «перамяшчэнне» звяздоўскіх рубрык і кадраў, то-бок ведае, што (канкрэтна) на старонках нядаўна з'явілася, а што чамусьці знікла, хто з нашых супрацоўнікаў сышоў, а хто ўладкаваўся на працу. Само сабою — хто ажаніўся (была віншаванка), хто каго нарадзіў, куды з'ездзіў, адзначыў юбілей...
З фотакарэспандэнтам Яўгенам Пясецкім падчас адной з камандзіровак яны, напрыклад, ужо сустракаліся, кніжку з «Простай мовай» маюць (другую — купілі ў той жа дзень), падпіску на газету аднойчы выйгравалі, а гадоў, можа, з дзесяць таму...
— Я, відаць, некаму падарунак зрабіць хацела, — спрабавала ўспомніць падпісчыца, — паклала ў канверт дзесяць долараў. А потым, забыўшыся, — туды ж звяздоўскі купон на розыгрыш прызоў — і ў рэдакцыю... Адтуль мне адразу ліст: маўляў, грошы вяртаем — як памылкова дасланыя... Тое пісьмо я дагэтуль захоўваю... І заўжды ўсміхаюся.
Трошкі радасці падарыў падпісчыцы і нядаўні розыгрыш прызоў, у якім Галіна Уладзіміраўна выйграла падарункавы сертыфікат універмага «Беларусь» на 100 рублёў. Казала:
— Не ведаю пакуль, што куплю... Пад'едзем туды, паходзім — нешта падбяром. У гэтым надзеі больш на Таццяну, на дачку.
У маці... І ў нас, здаецца, таксама, бо ў спадчыну ж павінна перадавацца не толькі знешнасць, але, дай бог, і павага — да роднай мовы, да газеты, якую некалі, пажаніўшыся, для сябе абралі бацькі.
Валянціна Доўнар
Фота Яўгена Пясецкага
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.
Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.