Нядаўна мой Арцёмка ўпершыню ўбачыў снег. Я страсала з пухнатых яловых лапак белыя аблачынкі, што схавалі іх ад маразоў, гэтым самым ствараючы ў яго перад носам «снегапад», а малы хоць бы ўсміхнуўся! Іншая рэакцыя, напэўна, была б, калі б я потым пасадзіла яго не ў каляску, з якой мала што відаць, а ў санкі. Яны ўжо стаяць гатовенькія — Дзед Мароз (а дакладней, бабуля з дзядулем) паклапаціўся загадзя. Дзед Ваня нават нейкую скрыню змайстраваў, каб малы на першым часе з іх не вываліўся. Толькі я абарвала ўсе планы — у калясцы ж цяплей!
Сёлета думалі-гадалі: ставіць ёлку ці не. Цёмік актыўна поўзае, усюды суне свой маленькі дапытлівы носік. Аднаго не пакінеш: то лбом аб секцыю ляснецца, то не разлічыць сілы, караскаючыся на канапу. Пакутуе ад малога шкодніка і бабулін спацыфілум, які ўжо трывала прапісаўся на падлозе ў гасцёўні. Таму, упрыгожваючы ёлку, на ніжнія ялінкі вешала альбо пласмасавыя цацкі, альбо тыя, якіх меней шкада. Была ўпэўнена: ярка-сінія агеньчыкі гірлянды, што зіхацяць ажно ў шасці хуткасных рэжымах, «прывяжуць» малога да лясной прыгажуні. Толькі спацыфілум аказаўся па-за канкурэнцыяй: бабуля пакуль не ведае, што яе любімы вазон ужо палысеў на некалькі лісточкаў. Праўда, праз некалькі дзён ужо і ёлка (добра, што невялікая) была дагары нагамі — на шчасце, увесь удар прыйшоўся на мяне.
У такім узросце прыярытэты ў дзяцей хутка мяняюцца. Цяпер Цёміка не адарваць ад вялікай машыны-самазвала, якую яму падарылі гуляць на перспектыву. Толькі ён знайшоў машынцы іншае прымяненне. Сядзіць у кузаве, важна задраўшы галаву, а дзед яго возіць па трохпакаёвай кватэры.
Дзед Ваня — найлепшы Арцёмкаў сябар. Малы не паспее прачнуцца, а ён тут як тут. Я спакойна прыводжу сябе пасля сну ў парадак, гатую сыночку сняданак (жыла б адна — відаць, прывязвала б да сябе). Варта нам толькі кудысьці з'ехаць — дзед ужо сумуе, не ведае, чым сябе заняць (ужо на пенсіі). Мама кажа, што ніколі не падумала б, што мой бацька будзе так вазіцца з унукам.
За гэтыя сем месяцаў дзед памаладзеў гадоў на дваццаць. Быццам і спіна не баліць: поўзае з малым наперагонкі, возіць на машыне, люляе, падкідвае над галавой. Нават курыць кінуў, каб унучку не смярдзела. Такім чынам, стрымаў абяцанне, што будзе дапамагаць гадаваць унука, толькі б мець яго. Ва ўсіх суседзяў, сясцёр, маўляў, ёсць забава, а «я і памру, відаць, так і не дачакаўшыся нашчадка». Мара збылася! З якім ён імпэтам цягнуў каляску па мінскім парку, калі гэтыя мужчынкі ўпершыню сустрэліся, — ледзь дагналі.
Людзі кажуць, што ўнукаў чамусьці любяць больш, чым дзяцей. Наўрад ці гэта праўда. Проста на сваіх дзяцей (асабліва мужчынам, якія ўвесь час зарабляюць грошы) звычайна часу не хапае, а вось на пенсіі можна і рэабілітавацца. Да канца аддаць тую любоў, якую не аддаў сваім дзецям. А яны, у сваю чаргу, яе атрымліваюць сёння, любуючыся бацькам і сынам, якія ўжо пачалі свой ранішні аб'езд на машыне.
Вераніка КАНЮТА
А разам з імі навучанне, сацпакет і нават жыллё.
Беларусь — адзін з сусветных лідараў у галіне здабычы і глыбокай перапрацоўкі торфу.
«Мы зацікаўлены, каб да нас прыязджалі».
