Вы тут

Вясёлыя гісторыі нашых чытачоў


Згубіш — не шкадуй, знойдзеш — не радуйся

Беларусь — вялікая. Не ведаю, як у вас, а ў нашай мясцовасці кубел — гэта такая драўляная бочка з вельмі добра (мыш не праскочыць!) падагнанай накрыўкай. Пад імі некалі (а недзе, можа, і цяпер?) трымалі розныя прадукты.

А вось кубельнікі (з націскам на е) — гэта ўжо зусім іншае. У нас так вясельнікаў называюць — мужчын з не самай блізкай радні жаніха, якім даручалася, можна сказаць, святое — перавозка пасагу (у нас і зноў жа ён жаночага роду — пасага).

Але ж хопіць пра словы, бо гісторыя не пра іх, а пра само вяселле.

Яно, традыцыйнае, пачыналася, як правіла, пасля вянчання і ў хаце нявесты. Да бацькоў жаніха вясельны абоз адпраўляўся толькі назаўтра і ехаў, вядома ж, гучна, прыгожа. Для маладых стараліся знайсці брычку альбо файны вазок (часам прыхаваныя ад калектывізацыі — дзе-небудзь пад сенам), на калгасных коней надзявалі найлепшую вупраж і шаргуны (нешта накшталт ашыйнікаў з начышчанымі да бляску меднымі званочкамі)...

Але ж гэта — трошкі пазней, бо самымі першымі і за нейкую гадзіну да выезду асноўнага картэжу ў дарогу (часам — кіламетраў за дзесяць-пятнаццаць, бо ў невялікіх паазерскіх вёсачках выбар дзяўчат быў такі ж невялікі) выпраўляліся менавіта кубельнікі. На адны сані ці калёсы ім грузілі шафу, на другія — клункі (па-нашаму — вандзэлкі) з завязанымі падушкамі, коўдрамі ды іншым нявесціным скарбам, — каб да прыезду маладых яны ўсё гэта не проста завезлі ў жаніхову хату, але яшчэ і разлажылі-расставілі...

Дык вось, значыць, выязджаюць яны. Першым — Валодзя. На санях у яго шафа і сам ён мужчына досыць мажны. Так што месца ў яго — зусім крыху, ледзь не пад хвастом у каня, бо садзіцца на шафу — гэта бронь божа: раптам паломіш (іх пасля вайны з нейкай тонкай фанеркі рабілі).

Карацей — кіламетры са два гэты кубельнік так-сяк яшчэ ехаў, — потым спыніўся. «Давай, — сказаў Колю, — майго каня прывяжам да тваіх саней, а самі ўдваіх сядзем на вандзэлкі ды і паедзем сабе».

Як надумалі, так зрабілі. А заадно і выпілі, бо ў іх, як той казаў, з сабою было...

Добранька хлопцам стала: цёпла, утульна — яшчэ і таму, што ў падушках сядзелі...

Але ж пільнасці спярша не трацілі, час ад часу азіраліся: ну, як там шафа, маўляў?

Ляжала яна як належыць: роўненька, хораша і амаль усю дарогу, здаецца...

У канцы яе, перад вёскай, кубельнікі вырашылі яшчэ раз спыніцца, бо, вядома ж, помнілі, што пасаг ім трэба не проста прывезці, а менавіта даставіць — з гонарам, з «помпай». Для гэтага Валодзя вырашыў адвязаць свайго каня і (хай людзі бачаць!) за аброць правесці па вуліцы. Ён злез з воза і ледзь не самлеў: прывязаны ззаду конік радасна матляў галавой, відаць, ад таго, што прабег нейкі час... улегцы: шафы на месцы не было — «выпаўзла», падлюка, з-пад вяровак...

Дзякаваць богу, ні на вяселлі, ні на жыцці маладых гэта не адбілася. Згубу падабраў картэж, які ехаў следам. І даставіў, як належыць, трохі раней, чым прыехалі маладыя.

Але ж потым, калі хацелі некага прынізіць, то ва ўсёй акрузе і доўга яшчэ казалі: «З цябе касец (напрыклад), як з Валодзі кубельнік!»

Іван Сіманёнак, г. Паставы


«Пашчасціла» дзядзьку...

Не так даўно сядзела я ў Слуцку на вакзале, аўтобус свой чакала, слухала, калі пасадка на іншыя.

— От цяпер добра жыць, — сказала раптам жанчына, прыладкаваўшыся побач. — Едзь сабе куды толькі хочаш! Не тое што некалі: альбо пехатой трапі, альбо на спадарожных, калі хто падбярэ яшчэ...

Далей — быў расказ пра адну з вось такіх паездак.

— Неяк раз спыніўся ля нас грузавік, — успамінала кабета, — шафёр згадзіўся падвезці. Мы з той радасці як бачыш залезлі ў кузаў. Бачым, бліжэй да кабіны скрынкі з памідорамі стаяць і ўся падлога саломай усланая. Расселіся мы на ёй ды і паехалі, да горада мігам даляцелі. А ўжо там, на ўездзе, шафёр спыняе машыну, кажа:

— Усё, людзі, далей не павязу, бо могуць штрафу ўляпіць.

Не дык не. Дзякуй і за тое. Сталі мы памалу злазіць, вандзэлкі свае забіраць. Дзядзька Мікола толькі закешкаўся, нешта ўсё хадзіў ад борта да борта, заднія кішэні ў портках мацаў ці што?

— Э, до цягнуць ката за хваста! — скамандаваў яму шафёр. — Мне ехаць трэба. Злазь!

— А як жа я злезу, браце? — войкаў дзядзька ў кузаве. — А што ж мне рабіць? Мусіць, гемарой...

— Герой, не герой, — не слухаў яго кіроўца, — гэта мне абсалютна без розніцы. Злазь давай, і ўсё тут!

Шафёр нават борт адкрыў, каб дзядзьку лацвей прызямліцца.

Як Мікола гэта рабіў, мы, шкада, не ўбачылі, бо паспяшаліся на базар. Між сабой хіба пагаманілі, з якога перапуду гэты дзядзька ды раптам герой?

Толькі потым дазналіся, што ён у сваіх тонкіх картовых портках сеў на памідор, які са скрынкі выкаціўся ў салому. І вось так праехаў усю дарогу да Слуцка.

...Як ён пачуваўся ў горадзе, я даведацца не паспела: на вакзале аб'явілі чарговае адпраўленне аўтобуса, і жанчына рванула на пасадку. А я ўслед ёй падумала: добра, што вось гэтак сесці «пашчасціла» дзядзьку. А калі б нейкай цётцы?

Соф'я Атрохава, в. Селішча, Слуцкі раён


Чароўная сіла мастацтва

Даўным-даўно прайшлі гады так званага татальнага дэфіцыту...

Ён, вядома ж, быў, амаль на ўсё, але пры гэтым — хочаш пайсці на канцэрт, то калі ласка! Купляй білет ды слухай — хоць Кабзона, хоць Лешчанку, хоць Караклаіч, глядзі, як танцуе Махмуд Эсанбаеў...

Пры сённяшніх цэнах гэта задавальненне ўжо вельмі дарагое: сем разоў падумаеш, перш чым паўпенсіі аддаць, а тады канцэрты былі даступныя. Ва ўсякім разе, я бегала амаль на ўсе, аб чым аніколькі не шкадую, бо ёсць што ўспомніць... І нават пахваліцца, што «жыўцом» (пра фанаграмы нават гутаркі не было!) слухала маладую Алу Пугачову, «Песняроў» з пачынаючым Леанідам Барткевічам, бачыла Юрыя Нікуліна... Галоўным жа кумірам быў для мяне Віктар Вуячыч.

І вось нарэшце доўгачаканы цуд! Афішы ў горадзе: ён прыязджае — да нас! З канцэртамі! Я тут жа ў касу, а білетаў ужо няма, расхапалі спрытнейшыя... Што рабіць? Спадзявацца хіба на лішні?

Задоўга да пачатку выступлення «дзяжуру» ля ўвахода ў канцэртную залу, да многіх кідаюся з пытаннем, ці няма ў іх лішняга білеціка?..

Усё марна: і першы званок ужо празвінеў, і другі, і трэці... Там, у зале, вось-вось заспявае Вуячыч, а я ўсё стаю пад дзвярыма, з мальбой гляджу на кантралёрку і раптам чую за спінай:

— Каму білет?

— Мне! — крычу, хоць магла б і змаўчаць, бо маладыя сужэнцы, здаецца, і так усё зразумелі. Жанчына схапіла мяне за руку, і мы разам «нырнулі» ў глядзельную залу, дзе тым часам патухла святло, дзе на сцэну ўжо выходзіў Артыст — стройны, высокі, у элегантным шэрым касцюме і ружовай кашулі...

Але ж гэта — па-другое, бо галоўнае — Голас — мяккі, густы... Ён, як здавалася, выходзіў з ягонага сэрца і запаўняў усе іншыя... А ўжо маё — дык проста да донца, бо я нічога вакол не бачыла, нічога не чула апроч чароўнага: «Полымя ружовых верасоў. // Я да соснаў пэўна б не прыйшоў, // Калі б лета сум мой загаіла, // Калі б восень зноў не запаліла, // Полымя ружовых верасоў...»

Што?.. Гэта ўжо апошняя песня?! Шквал апладысментаў — здаецца, бясконцых... Усе гледачы ўстаюць... Адбіваю далоні і я... А ўрэшце — ну што тут будзеш рабіць — з жалем устаю, як іншыя ўсе, пакідаю месца ў зале, кірую да выхаду і — што гэта? — услед сабе (!) міжволі чую: «Не... Ды не можа быць?.. Яна зусім не падобная».

Голас нейкі знаёмы? Чый? Твар залівае чырвань: гэта ж пра мяне! Гэта ж я ўзяла лішні білет, а грошы — не заплаціла...

Кінулася да людзей з прабачэннямі, з падзякай... І яны, як выглядала, усё зразумелі, бо таксама, відаць, былі пад уражаннем ад канцэрта вялікага майстра.

Раіса Васільева, г. Падольск, Маскоўская вобл.

Рубрыку вядзе Валянціна Доўнар.

Ад яе ж. «Апошнія лісткі ў календары... Сыходзіць год — самотны і стары...»

Файная рэч інтэрнэт: «загугліў» гэты радок — і маеш верш-пажаданне. Альбо нават тост — да навагодняга стала.

Кажаце, што наперадзе цэлы месяц яшчэ і думаць пра іх рана? Магчыма... А вось пра вынікі конкурсу на найлепшую вясёлую і праўдзівую гісторыю, здаецца, самы час — і вялікаму чытацкаму журы, і маленькаму рэдакцыйнаму. Яно, дарэчы, ужо склала адмысловую табліцу, дзе ў першых калонках — назвы «баек» і прозвішчы аўтараў, дзе ў апошніх, на фінішы года, з'явіцца колькасць балаў...

Адкуль? Спадзяёмся, з рэдакцыйнай пошты, бо многія чытачы — дакладна ведаем — цягам гэтых амаль 12 месяцаў не проста чыталі рубрыку «Алё, народ на провадзе!», але і выбіралі самае-самае (на іх погляд), каб урэшце вызначыць сваю дзясятку...

Вы таксама хацелі б гэта зрабіць? То калі ласачка і, спадзяёмся, без праблем, бо паблізу, напэўна ж, ёсць бібліятэка (а ў ёй — падшыўка газеты), ці магчымасць зайсці ў архіў на сайце «Звязды». І прачытаць там добрую сотню «баек» (рубрыка, нагадаем, выходзіла па пятніцах) — яшчэ раз усміхнуцца, падумаць, зрабіць выбар...

Каб потым, ужо ў новым годзе, разам вітаць пераможцаў!

Выбар рэдакцыі

Грамадства

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.

Культура

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».