Вы тут

Вясёлыя гісторыі нашых чытачоў


Прывітанне з мінулага

Даўно гэта было... І не сплыло, як той казаў: у памяці першае месца працы (яно было ў Жлобіне), першая выбарная пасада. Сакратар камсамольскай арганізацыі — гэта ж вам не абы-што! А далей болей — старшыня рэвізійнай камісіі райкама, бо яму ж, райкаму, трэ было ведаць, ці кожны камсамолец заплаціў узносы, ці правільна іх утрымалі?


Я правярала. Яшчэ і ў раёне. Часам ад вёскі да вёскі хадзіла па цаліку, як Павел Карчагін (не блытаць з Марозавым) па вузкакалейцы, бо мы, камсамольцы, і сапраўды былі дабравольцамі, хоць, здаралася, і прэміі райкам выдаваў. Мне — ажно дваццацьпятку! Праўда, аднойчы... І я доўга не магла патраціць яе, бо гэта ж як ордэн — хоць на грудзі павесь!..

А потым — не вам казаць — разваліўся Саюз, кампартыя і, здавалася, камсамол? Аднак гадоў дзесяць таму я атрымала віншаванне з яго дзевяностагоддзем, прычым на адваротным баку з прыпіскай: «Так трымаць, юны мічурынец!». Выходзіць, былыя саратнікі не толькі помнілі мяне, але і нешта ведалі? (Я ў той час са старонак «Звязды» якраз дзялілася вопытам па вырошчванні кавуноў і баклажанаў.)

Ці трэба казаць, як жа гэта расчуліла?! Я нават здагадалася, хто мог прыпіску зрабіць...

І сёлета быў званок.

— Пазнала? — пасля прывітанняў спытаў нехта з таго канца проваду.

— Не, — кажу.

— А з райкама камсамола ці помніш каго?

— Ну вядома ж... Люду Зарэцкую.

— Дык гэта я.

— Ты? — здзіўляюся. — Вось не чакала!..

Ад Людмілы я даведалася, што з камсамолам яна ды іншыя так і не рассталіся: падтрымліваюць адносіны, ведаюць — хто, дзе, як. Нехта — у вялікіх начальніках, нехта — сярод вучоных, многія — на пенсіі, а хто-ніхто, на жаль, ужо і адышоў — назусім... На іх (і сем'і) «камсамольцы» таксама не забыліся.

Дык вось (гэта Людміла расказвала), прыехалі яны неяк на могілкі, каб памянуць аднаго з таварышаў. Па грамульцы выпілі. І яму ў чарку налілі — пастаялі, расказалі нябожчыку пра справы свае. А непадалёк ад гэтага — праз пару магілак — пахаваны іншы таварыш. Яму таксама налілі. І пагаманілі... Падаліся да трэцяга, спачатку адчуўшы («спінным мозгам»), а потым і ўбачыўшы, што за імі... сочаць, прычым двое: дзядзька сам па сабе, цётка — сама... І калі з першым усё зразумела (у яго на твары напісана: чакае, пакуль нябожчыку нальюць, а самі адыдуцца...), то з другой — невядома што... Уся бледная...

А камсамольцы ж, як вядома, людзі нераўнадушныя. І таму рашуча, учацвярых падаліся ў бок цёткі (дзядзька, спужаны, уцёк), каб спытаць, можа, ёй дапамога патрэбна?

Тая — задам, задам — пачала адступаць на ўсякі выпадак. «Дзеўкі» здалёк ёй:

— Не бойцеся... Мы камсамольцы...

Цётка, учуўшы, аж села ля нейчай абгародкі і давай хрысціцца: маўляў, сыдзі, нячыстая!..

Ледзь растлумачылі ёй, што няма тут падману, што яны і праўда камсамольцы, але ж 70-х гадоў, што прыйшлі наведаць таварышаў.

А ўрэшце адпаілі жанчыну валяр'янкай, і яна прызналася, што ёй проста цікава было, што ж гэта за людзі ходзяць і каля многіх магіл спыняюцца? Можа, нейкая секта з'явілася?

...Так што былі камсамольцы — па перакананнях — і, напэўна ж, ёсць. Здымаю капялюш! І як у песні — «не расстанусь...». З тымі, сапраўднымі.

Соф'я Кусянкова, в. Лучын, Рагачоўскі раён


Не ў трох соснах

«...За плячыма два гады вучобы, атрымала прафесію, значыць, пара на свой хлеб», — думала маладая медсястрычка па дарозе ў незнаёмую вёску. Недзе там была яе першая бальніца, там — самастойнае жыццё.


Пачыналася яно ў здымным пакоі — у кватэры вельмі спагадлівай і гасціннай Зоі Паўлаўны, якая на той час ужо мела адну кватарантку, таксама медсястру. Не дзіва, што дзяўчаты адразу пасябравалі і паміж сабой, і з гаспадыняй.

Яна, Зоя Паўлаўна, на здароўе асабліва не наракала, хіба ногі яе падводзілі: не магла далёка хадзіць. А тут лісічкі ў лесе з'явіліся, падасінавікі, баравікі... Захацелася ёй грыбоў — і свежых паесці, і нарыхтоўкі зрабіць.

Пачуўшы гэта, кватаранткі паабяцалі, што ў наступны ж выхадны яны самі сходзяць у лес і вернуцца адтуль з поўнымі кашамі.

Як сказалі, так і зрабілі: падхапіліся ў суботу ледзь не з першымі пеўнямі, хуценька сабраліся — выйшлі за вёску. Перад імі раскінулася шырознае калгаснае поле, а ўжо за
ім віднеўся прыгожы лес.

Да яго дзяўчаты ішлі, трымаючы ў полі зроку лінію электраперадачы. «Гэтак жа, — сказалі сабе, — будзем вяртацца дамоў».

Але ж тое — потым. А спачатку ў іх была цікавая размова і лясная прахалода з чароўнай цішынёй, водар траў, спевы птушак, грыбы — нарэшце! Іх, дарэчы, не сказаць каб шмат было, пошукі прымушалі дзяўчат ісці наперад, збочваць направа, налева...

Карацей, наладаваўшы поўныя кашы, грыбнікі з жахам зразумелі, што яны канчаткова заблудзілі. «Дзе наша вёска? У які бок ісці?» — думалі яны. Можна было б залезці на дрэва і паглядзець. Але як, калі знізу ўсе сосны «голыя»?

Расстроіліся ледзь да слёз. Пашукалі нейкіх сцежак-дарог, выбіліся з сіл, адпачылі, зноў пайшлі на пошукі і раптам — вачам не паверылі — непадалёк прамільгнула... карова.

З надзеяй, што рагуля зможа вывесці іх да людзей, дзяўчаты кінуліся следам. Але ж сілы ў іх былі, што называецца, няроўныя: карова бегла куды хутчэй і таму хутка... знікла — гэтак жа нечакана, як і з'явілася. Пакінула, праўда, сляды...

Па іх сяброўкі выйшлі на дарогу і ўбачылі адтуль знаёмыя слупы.

...У вёску вярталіся, можна сказаць, на змярканні. Зоя Паўлаўна, чаго толькі не перадумаўшы, чакала іх каля весніц і з радасці, што знайшліся, сустракала з абдымкамі.

Потым і ўсе разам яны вячэралі, перабіралі ды марынавалі грыбы, каб зімой, адкрыўшы да гарачай бульбачкі чарговы слоік, зноў і зноў успамінаць той паход у лес і тую карову-выратавальніцу.

Таццяна Чэкед, г. Гомель


Не вер вушам сваім

П'яніц сёння ўсюды шмат, але ж у гарадах яны неяк менш кідаюцца ў вочы. А вось у вёсках...


Я амаль усё жыццё адпрацавала ў гандлі, 17 гадоў загадвала пасялковай крамай, так што мела «шчасце» нагледзецца, колькі гора і бяды прыносіць гарэлка, колькі розных прыгод здараецца з п'янымі. Часам не разбярэш нават смешных ці сумных.

Такім чынам, адной жанчыне гадоў колькі таму добра пашчасціла. Па-першае, калгас ёй выдаў пуцёўку ў дом адпачынку, па-другое, адтуль яна прыехала не адна: пазнаёмілася з мужчынам, прывезла яго ў госці. Але ж яму тут, трэба разумець, спадабалася. Вось і застаўся: уладкаваўся на ферму падвозчыкам кармоў, каторы год жыве і ўжо сам гасцей прымае. Летам, напрыклад, да яго сястра прыязджала, з-за мяжы, можна сказаць, з Украіны.

З гэтай радаснай нагоды, да таго ж якраз пасля зарплаты, гаспадары захацелі наладзіць «прыём» — накрыць паляну, як той казаў, пасядзець на прыродзе.

Перад гэтым на кані (а ён у падвозчыкаў заўжды пад рукой) прыехалі ў краму, купілі спіртнога, закускі, сабралі кампанію, бо трэба ж пазнаёміць прыезджую з новай раднёй, з сябрамі.

На ўсё пра ўсё выпіўкі, як гэта часта бывае, застольнікам не хапіла — прыехалі ў краму па дабаўку.

— Ад душы пасядзелі! Так павесяліліся, — расказвалі жанчыны, запіхваючы ў торбы новыя пляшкі з віном. — Пасля працы яшчэ пабалюем.

— Ідзіце ўжо на ферму, на дойку пара, — казала ім кабета з вёскі. — Вы ж і так набаляваліся, аж брыдка глядзець: ногі не трымаюць... Бач, усселі на падводу...

Цягнуць яе каню і праўда цяжкавата было, ён ледзьве спраўляўся. Таму цверазейшыя ўдзельнікі «банкету», напаўняючы наваколле то крыкам, то спевам, то піскам, крочылі побач. Віноўніца ўрачыстасцяў, госця з замежжа, ну вядома ж, была на возе, бо яна, казалі, не толькі ісці, — нават ехаць ужо не магла — увесь час спаўзала з воза... Таму побач прыладкавалася Ганка, наваспечаная сваячка. Яна як магла падтрымлівала прыезджую, аж пакуль тая на пад'ездзе да вёскі раптам не закрычала:

— Ой, нагаўкалэсі!

— Праўду, праўду кажаш, сястрыца! — пагадзілася з ёй сваячка. — І напіліся, і наеліся... Ну, можна сказаць, і нагаўкаліся... «Пагудзелі»! А зараз — што ты стаў? — спытала яна ў вазьніцы. — Паганяй! З ветрыкам правязём нашу госцю.

Брат яе, той прыезджай, што быў за кіроўцу, узмахнуў быў пугай, пасля чаго, яшчэ раз закрычаўшы, жанчына звалілася з воза, Ганка — следам.

— Куча рагоча, хто болей хоча? — крыкнула яна (конь, на шчасце, тут жа спыніўся), схапілася за кола, каб устаць, і перад самым носам (хмелю — як не было) убачыла... акрываўленую нагу госці.

— Вось табе і «нагаўкаліся», — заўважыў вясковец, які назіраў за гарлапанамі, калі тыя яшчэ пад'язджалі да яго сялібы.

Так што зараз яму нічога не заставалася, як выйсці на вуліцу, дапамагчы вызваліць з кола пакалечаную нагу, выклікаць «хуткую». На шчасце, назву сваю гэта машына з гонарам апраўдала: прыехала вельмі хутка. Але ж калі тая госця паправіцца, не ведае ніхто. Адно зразумела: «гасціннасць» сясцёр-беларусак яна запомніць надоўга. Можа, нават на ўсё жыццё.

Марыя Бяжан, г. Чэрвень

Рубрыку вядзе Валянціна Доўнар

Выбар рэдакцыі

Культура

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».

Грамадства

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.

Культура

Вольга Здзярская: Для мяне мая прафесія — жыццё

Вольга Здзярская: Для мяне мая прафесія — жыццё

Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.

Грамадства

«Любоў — галоўнае, што бацькі павінны даць сваім дзецям»

«Любоў — галоўнае, што бацькі павінны даць сваім дзецям»

Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.