Пах фармаліну. Гукі аперацыйнай. Дрыжыкі і страх. Сабачыя вочы... Я два гады здымала пацыентаў ветэрынарнай клінікі — і зразумела, чаму не змагла стаць ветэрынарам.
Тры гады я вучылася ў Акадэміі ветэрынарнай медыцыны ў Віцебску. Але аднойчы, прыехаўшы пасля летніх вакацый, зразумела, што наўрад ці змагу стаць ветэрынарным лекарам. Сваю першую і адзіную аперацыю запомніла на ўсё жыццё. Нас прывезлі на ферму і сталі паказваць, як кастрыраваць маленькіх парасят. Віск. Пах сена, ежы і біялагічнага матэрыялу. Усе баяцца: і мы, і парасяты. Я пайшла першая — я ж стараста... Праз дзесяць гадоў вырашыла вярнуцца ў мінулае і зрабіць гісторыю пра ветэрынарную клініку. Знайшла Лёшу Саса, з якім вучылася. У яго свая клініка ў Мінску. Гэта сямейны бізнес. Лёша сказаў: «Без праблем, прыязджай!» Ён вельмі змяніўся — у добрым сэнсе. Стаў такім сапраўдным лекарам. Я глядзела на яго і думала: «Адкуль ён ведае, што трэба рабіць? Што трэба закладваць, што трэба рэзаць, што трэба калоць?» А ён проста браў — і прымаў рашэнні. Паміж прыёмам і аперацыямі пыталася Лёшу пра шчасце, мары і жыццё. «Шчасце... Мне нядаўна задавалі такое пытанне. Глабальнага азначэння няма. Сям'я, як бы прыгожа гэта ні гучала, — яна таксама дастае. Нягледзячы на тое, што я вельмі люблю сваю жонку і дачку. Шчасце — гэта мімалётны стан душы.... У нас сёння была скаладаная аперацыя: катэтар «паскакаў» унутр ката. Калі б не было эндаскапіі, была б іншая аперацыя. А так мы залезлі камерай у мачавы пухір, захапілі катэтар і дасталі. Прыгажосць. І настрой палепшыўся».
Таццяна ТКАЧОВА, г. Мінск, Ветэрынарная клініка «Сас Энімал Сэрвіс»
А разам з імі навучанне, сацпакет і нават жыллё.
Беларусь — адзін з сусветных лідараў у галіне здабычы і глыбокай перапрацоўкі торфу.
«Мы зацікаўлены, каб да нас прыязджалі».
