Вы тут

Маргарыта Ляўчук: Лепш дзесяць спектакляў, чым адзін конкурс


“Толькі прыйшла ў тэатр, а ўжо калі ласка вам – Віялета” – наракалі дзве дамы, вывучаючы праграмку оперы “Травіята”. Было відавочна, што яны – прыхільніцы іншых спявачак. З боку, вядома, можа падацца, што Маргарыта Ляўчук лёгка ўспырхнула на сцэну Вялікага тэатра Беларусі. Але да сваёй мары артыстка ішла з пяці гадоў. Музычная школа, каледж, Акадэмія музыкі – яна не прапусціла ніводнай прыступкі. І дарэчы, у “Травіяту” рэжысёр-пастаноўшчык Андрэйс Жагарс запрашаў не за прыгожыя вочы і стройную постаць, а выключна па выніках кастынгу.


– Маргарыта, вы ўжо выходзілі на сцэну ў піжаме, нядаўна з'явіліся на вокладцы часопіса Большой”. А на што вы яшчэ гатовы дзеля папулярызацыі опернага мастацтва?

– Я люблю быць рознай і люблю эксперыментаваць! Не хачу быць наборам нейкіх штампаў і ўжо тым больш – комплексаў. Паглядзіце на сусветных кіназорак: у іх і ў кіно ролі розныя, у тым ліку бываюць вельмі адкрытыя пасцельныя сцэны, і ў рэкламе яны здымаюцца, і ў жыцці гэта вельмі цікавыя людзі. Хачу рабіць розныя рэчы, а калі гэта стыльна, вытанчана і з густам, то мне ўсё роўна, што гэта будзе.

– Многія оперныя спевакі, каб стаць бліжэй да публікі, пачынаюць выконваць эстрадны рэпертуар. Як правіла, гэта правераная гадамі песенная класіка або рамансы. Якія вашы планы на гэты конт?

– Я ўжо дастаткова даўно спяваю джаз. Удзельнічаю ў некаторых праектах з вельмі добрымі джазавымі музыкамі, але на шырокую публіку пакуль не выносіла гэтыя праграмы. У маім рэпертуары ёсць некалькі песень у жанры красовер – гэтакі мікс оперы і эстрады. Люблю якасную папулярную музыку і часта слухаю. Але акрамя оперы і джазу пакуль не бачу сябе ў іншых жанрах.

– З якімі стэрэатыпамі ў адносінах да опернай спявачкі вам даводзілася сутыкацца?

– Тоўстая – не пра мяне. Сноб – таксама не я. Агульны стэрэатып, што жыццё – як казка: выспаўся, нікуды не спяшаешся і г.д. Гэта ўсё, вядома, няпраўда. Прафесійная сцэна – гэта ўпартая штодзённая праца.

– У гэтым годзе вы вельмі паспяхова ўдзельнічалі ў некалькіх міжнародных конкурсах. І вось я думаю – ці не зашмат? Не "заганяў" вас прадзюсар? І што артысту дае ўдзел у конкурсах?

– Ну што вы! Прадзюсар на тое і прадзюсар, каб ангажаваць мяне ў самыя розныя праекты. У нас з Аляксандрам Чахоўскім выдатны тандэм! Але калі шчыра, ненавіджу конкурсы – гэта велізарны стрэс для мяне. Прасцей праспяваць 10 спектакляў, чым удзельнічаць у адным конкурсе. Аднак я разумею, што добрае выступленне ў такіх праектах – гэта нагода атрымаць ангажэмент на канцэрт ці спектакль. І вельмі часта так і адбываецца.

– Нядаўна вы спявалі на сцэне аднаго з лепшых оперных тэатраў на постсавецкай прасторы –  Львоўскага нацыянальнага акадэмічнага тэатра оперы і балета імя Саламіі Крушальніцкай. Калі ў нашым Вялікім тэатры выступае, напрыклад, саліст львоўскай оперы Міхаіл Малафей, публіка яго ўспрымае як замежную зорку. Але ці так проста атрымаць запрашэнне на чужую сцэну?

– Мне вельмі прыемна, што мяне запрасілі ў Львоўскі тэатр, якому амаль 120 гадоў. Ён прыгожы і звонку, і ўнутры. Менавіта Міша Малафей рэкамендаваў мяне кіраўніцтву львоўскай оперы. Без залішняй сціпласці скажу, што графік мой дастаткова шчыльны, таму ў Львоў заехалі па дарозе ў Аўстрыю і Італію. Нягледзячы на ​​рэкамендацыі, мяне не запрашалі ў нейкі канкрэтны спектакль. Найперш трэба было прайсці праслухоўванне. Я выканала некалькі арый і атрымала запрашэнне праспяваць Віялету. Было вельмі прыемна, калі ўсе – і дырыжор, і партнёры, і публіка – віншавалі з паспяховым дэбютам на львоўскай сцэне. Стаўленне да мяне было як да зоркі, гэта праўда. Зараз Аляксандр вядзе перамовы пра наступныя выступленні ў Львове.

– Маргарыта, а як вам удаецца, так бы мовіць, сядзець на двух крэслах – быць салісткай МД “Класіка” і Вялікага тэатра?

– Пакуль выдатна атрымліваецца гэта сумяшчаць. І галоўнае, што мне ўсюды цікава! Гэта зусім розныя гісторыі. У спектаклі ў цябе – роля, дэкарацыі. А канцэрт – гэта ўжо толькі ты і публіка. Многія салісты Вялікага тэатра займаюцца ўласнымі праектамі, і гэта выдатна, таму што дае магчымасць выкарыстоўваць увесь свой патэнцыял. І публіцы таксама падабаецца. Бо ў кожнага артыста ёсць прыхільнікі, і адна справа – пачуць любімага выканаўцу ў спектаклі, і зусім іншая – сольны канцэрт.

– Даўно заўважана, што сучаснаму опернаму спеваку не дастаткова мець толькі вакальныя дадзеныя. Ён павінен умець па-акцёрску абыграць сваю ролю. У гэтым мастацтве вы пайшлі далей опернай сцэны і зняліся ў кіно ў ролі спявачкі. Ці спадабаўся гэты эксперымент і ці ёсць жаданне працягнуць кінакар'еру?

– О так! Выдатны вопыт. Праўда, пасля здымак я злегла на тыдзень, таму што на пляцоўцы было холадна, а мы працавалі цэлы дзень. Я хачу здымацца, мне падабаецца гэтая праца, але пакуль вельмі занятая з музычнымі праектамі. Калі будуць цікавыя прапановы ў кіно, абавязкова паўдзельнічаю.

– Не аднойчы даводзілася чытаць пра тое, што ў артыстычным асяроддзі зайздрасць і інтрыгі – звычайная справа. Але на практыцы, напрыклад, успамінаю, як ваш калега па сцэне і конкурсу “Большая опера” Ілля Сільчукоў дзяліўся вопытам, нешта падказваў яшчэ аднаму нашаму ўдзельніку ў гэтым конкурсе – Юрыю Гарадзецкаму. А якія адносіны паміж калегамі ў нашым тэатры?

– У мяне з усімі выдатныя стасункі. Вядома, і ў нашым тэатры па законах жанру  ёсць у нейкім сэнсе “мадрыдскі двор”, але я ў гэтыя гульні не гуляю. З многімі салістамі склаліся асабліва добрыя адносіны. Усё хацела з Юрам Гарадзецкім праспяваць у “Травіяце”, але так атрымлівалася, што ён то хварэў, то з'язджаў. А вось у маім сольным канцэрце ён будзе ўдзельнічаць! У Вялікай зале філармоніі мы выступім у суправаджэнні Сімфанічнага аркестру Белтэлерадыёкампаніі, а за дырыжорскім пультам будзе маэстра Андрэй Галанаў.

– Вас запрасілі ў журы конкурсу “Талент краіны. Напэўна, гэта вельмі няпроста – выстаўляць ацэнкі дзецям, аддаваць камусьці перавагу, бо ўсе ж не могуць перамагчы. Дарослым трэба праявіць неверагодную далікатнасць, каб у тых, хто не заняў першае месца, не знізілася самаацэнка і не знікла жаданне займацца творчасцю.

– Гэта сапраўды вельмі адказна і складана. У мяне ў самой з конкурсамі звязана вялікая дзіцячая траўма. Менавіта таму я заўсёды імкнуся быць аб'ектыўнай. А ў выпадку, калі ёсць відавочныя прабелы, я не прыніжаю дзіця, а кажу нейкія матывацыйны фразы і тлумачу, што менавіта атрымалася не так. Я спяваю з 5-ці гадоў, і ўсялякае было. Лічу, тое, што нас не забівае, робіць мацнейшымі.

– Маргарыта, на жаль, у некаторых людзей склаўся дзіўны стэрэатып: маўляў, калі дзіця жыве ў вёсцы, то ў яго мінімум магчымасцяў для развіцця...

– Дурны стэрэатып! Калі мы возьмем маю родную Брэстчыну, то колькі выбітных людзей нарадзілася на гэтай зямлі, і менавіта ў вёсцы! Вось жа не перашкодзіла месца нараджэння Пятру Клімуку стаць першым касманаўтам-беларусам, доктарам навук. І я ведаю, што Пётр Ільіч вельмі цёпла ставіцца да сваёй малой радзімы.

А ў наш час магчымасці для развіцця ёсць усюды, было б жаданне вучыцца, працаваць. Важна, каб імкненні дзіцяці падтрымлівалі бацькі. У мяне цудоўныя бацькі, я ім вельмі ўдзячная. Люблю прыязджаць дадому, адчуваю сябе там самым шчаслівым чалавекам. Я ўжо шмат дзе была і дакладна ведаю, што самая яркая і экзатычная прырода чужых краін блякне перад прыгажосцю Брэстчыны.

– Маргарыта, вы лічыце сябе ўдачлівым чалавекам?

– Так! Толькі давайце не забывацца, што шанцуе таму, хто працуе і ўмее знаходзіць аднадумцаў, якія заўсёды падтрымаюць і дапамогуць.

***

У бліжэйшы час Маргарыта Ляўчук выступіць у суправаджэнні Сімфанічнага аркестру Белтэлерадыёкампаніі:

  • 26 кастрычніка – Брэсцкі драматычны тэатр
  • 29 кастрычніка – Вялікая зала Філармоніі ў Мінску
  • 15 лістапада – канцэртная зала Баранавіцкага ўніверсітэта
  • У Вялікім тэатры Беларусі бліжэйшы выхад на сцэну спявачкі адбудзецца 13 лістапада ў ролі Віялеты ў оперы “Травіята”.

Аксана ЯНОЎСКАЯ

Фота а асабістага архіва Маргарыты Ляўчук

Выбар рэдакцыі

Грамадства

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.

Культура

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».