Гэтым разам хацела напісаць сумнавата-восеньскія нататкі пра раптоўнае пахаладанне, усплёск прастудных захворванняў, якія зваліліся разам з холадам на нашы галовы пасля такога лагоднага лета, і адпаведны настрой. Але каляжанка, якая толькі здолела «выпаўзці» з бальнічнага, прыслала паведамленне. Цытую дакладна: «Света, напішы, што лета прайшло, а ты так і не з'ездзіла да акіяна. І наогул не паспела ажыццявіць большую частку летніх планаў. Ты іх пакуеш у старыя кардонкі разам з летнімі сукенкамі. І верыш, што ў наступны год табе нішто не перашкодзіць іх ажыццявіць». Хораша напісала, душэўна, стыль крыху нагадаў мне ранняга Хемінгуэя...
І можна было б паразважаць пра няспраўджаныя мары, пра нашы жаданні і магчымасці, але праз месяц пасля кароткага водпуску падаецца, што гаспадарчыя справы, якія даводзілася рабіць у гэты час, сапраўды выглядалі неадкладнымі. А яшчэ не так і дрэнна было правесці, напрыклад, паўтара тыдня на дачы з сям'ёй.
У вясковай хаце, якая ўжо пяць гадоў служыць нам дачай, няма гарадскіх зручнасцяў. Таму нават прыгатаванне ежы, мыццё посуду, бялізны патрабуе больш клопатаў і намаганняў, чым падобны працэс у гарадской кватэры. Але гэтыя турботы з лішкам кампенсуе магчымасць цэлы дзень дыхаць свежым паветрам, любавацца гладыёлусамі ці флёксамі, вырашчанымі сваімі рукамі, а з наступленнем ночы ўбачыць сапраўднае зорнае неба.
Яшчэ ёсць магчымасць адчуць рэальнае вясковае жыццё ва ўсіх яго праяўленнях. Пра тое, што яно віруе і ўчастковы ды старшыня сельвыканкама ў якасці пасярэднікаў пры вырашэнні канфліктаў тут нярэдкія госці, як-небудзь другім разам. Зараз пра іншае. Ну, напрыклад, у горадзе мы даўно забыліся, што значыць па-суседску проста зайсці адно да аднаго без асаблівай прычыны. А тут гэта выглядае цалкам нармальным. Вясковая суседка можа зазірнуць, каб спытаць: «Ну што, пячэш сваю тону сырнікаў?» — «?!»
А яна ў адказ, маўляў, глядзела перадачу, у якой сказалі, што добрая гаспадыня за жыццё прыгатоўвае прыкладна тону сырнікаў. Я толькі ўсміхнулася, шчыра кажучы, спачатку не паверыла ў такую лічбу. А потым, старанна пераварочваючы тварожныя аладкі, стала падлічваць: у годзе 52 тыдні, а раз на тыдзень я абавязкова гатую гэтую страву, і калі ўся сям'я ў зборы, то і выходзіць недзе каля кілаграма. Значыць, за год будзе прыкладна 50 кілаграмаў, за дзесяць гадоў, адпаведна, — 500, ну а за дваццаць — тона. Аж крыху страшна стала ад такой арыфметыкі. Услед за ёй вымалёўваюцца цыстэрна супу, баршчу, катлет з тэфтэлямі, адбіўных, розных салатаў. Усяго па тоне, калі не больш. Вось гэта разлікі! І чаму ніхто не напісаў дысертацыю на тэму вытворчасці адной асобна ўзятай гаспадыняй прадуктаў харчавання? Яно вядома, пасля ўсебаковага аналізу названай тэмы магла б нахабна вылезці выснова наконт таго, ці варта траціць жыццё на вытворчасць і падачу на стол гэтых самых тон прадукцыі. Трэба сказаць, што цяперашнія маладзейшыя гаспадыні не асабліва замарочваюцца кулінарнымі практыкаваннямі. Зараз дастаткова паўфабрыкатаў, заўсёды можна заказаць смачную піцу, і табе прымчаць яе за паўгадзіны. Але той, хто дбае пра здароўе сваёй сям'і, усё ж аддае перавагу дамашняму прыгатаванню. Тым больш што цяпер на гэту тэму створана столькі дапаможнікаў, столькі падказак змешчана ў інтэрнэце! Ды і кожны канал, які сябе паважае, мае кулінарную праграму. Усе, нават самыя палітычна-арыентаваныя, газеты ну хоць бы адну калонку адводзяць рэцэптам. Так што нікуды мы не дзенемся, дзяўчаты, ад сваёй тоны сырнікаў. Ну а калі адну тону агораем — возьмемся за другую. Цяпер жа, калі дакучае восеньская прахалода, найлепш пячы яблычныя пірагі: і пах прыемны па ўсёй кватэры, і ў хаце цяплей ад разагрэтай духоўкі. Яблыкаў гэтым разам нарасло столькі, што нават лянівая гаспадыня мусіць нешта з імі зрабіць.
Ну а калі ўсё гэта надакучыць за доўгую зіму, то дачакаемся лета, і, як раіла каляжанка, дастанем з кардонкі летнія сукенкі з сарафанамі ды паедзем да акіяна. Летам спраўджваюцца нават самыя смелыя мары, асабліва наконт падарожжаў. Праўда, падарожнічаць можна і прыгожай восенню, калі жоўтая лістота, калі лятаюць павуцінкі. Летась давялося быць такой яркай парой у аграсядзібе «Каралінскі фальварак Тызенгаўза» каля Гродна. Асаблівая, скажу вам, атмасфера, думаецца пра ўзнёслае, адыходзяць на другі план праблемы. Так што абавязкова выбірайцеся куды-небудзь хоць на некалькі дзён, трэба ж адпачываць ад сырнікаў, і, як вобразна выказваецца мая аднакласніца, а зараз прафсаюзны лідар, ад вечнага агню пліты.
Святлана ЯСКЕВІЧ
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
Амаль тысяча дзвесце чалавек сабраліся, каб вырашаць найважнейшыя пытанні развіцця краіны.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
