Першая восеньская “Маладосць”

Ніводная рэч у свеце не можа захоўваць цеплыню так, як памяць. Таму ёсць нешта сімвалічнае ў тым, што першая восеньская “Маладосць” гэтага года наскрозь прасякнута прыемнымі і цёплымі ўспамінамі.

Увогуле, што з сябе ўяўляюць гэтыя самыя ўспаміны: яскравую ўспышку ў галаве ці, напрыклад, мелодыю? Яна Нікіфарава напэўна абрала б другі варыянт:  “Вельмі яскравая і непадобная да астатніх асоба. І менавіта Ён прынёс у маю рэчаіснасць олдскульнага «Таварыша Маўзэра», аднавіў у памяці старэнькі «Zet» Лявона Артуравіча Вольскага, узрушыў шумным і няўрымслівым «The Offspring»... Калі б можна было параўноваць людзей з прадметамі (не палічыце гэта, калі ласка, за такую папулярную цяпер аб’ектывацыю), то Яго я назвала б радыёлай. Ці нават патэфонам. Бо калі я была з Ім, то з намі ўвесь час была музы­ка. Пры гэтым яна выклікала нейкую дзіўную і не­зразумелую настальгію. Што ж казаць пра цяпер, калі Яго няма, а засталася толькі музыка?”.

А вось успаміны Алёны Беланожкі перамяшаліся ў яскравы ягадны кактэйль (менавіта так называецца яе новая падборка вершаў):

“Неба — зорны чарнічнік. Не хочацца спаць.

«Ці працуе апоўначы пошта?»

Я шукаю нагоду табе напісаць,

Што цябе не люблю…

А навошта?

Я не ўмею чакаць. Я не ўмею маніць.

Я абмыла слязьмі сем падушак.

Перасолены месяц над дахам звініць.

Выліваецца мора з ракушак

І сцякае на вусны салёнай слязой,

І змывае з паперы чарніла…

Я збіраю чарніцы прыручаных зор —

Чарнаморскіх…”.

       Нехта скажа, што ўсё гэта нейкія не персаніфіцыраваныя (прынамсі для чытача) абстракцыі. Што ж, магчыма і так, але для такіх скептыкаў у нас ёсць успаміны Дзмітрыя Давідоўскага пра яго сустрэчы з Рыгорам Барадуліным: “Працаваць з Рыгорам Барадуліным было адно задавальненне: ён і падкажа, і вельмі ка­рэктна (каб не пакрыўдзіць) зробіць заўвагу. А галоўнае — з ім адчувалася бацькоўская пад­трымка. Я, здавалася, усёй сваёй істотай ведаў, быў упэўнены: калі што здарыцца, я маю да каго звяртацца па дапамогу. Дзякаваць Богу, нічога такога не здарылася, але сама гэтая ўпэўненасць, гэтае веданне — вельмі паказальная рэч”.

Нельга не адзначыць і прысвечаны Анатолю Грачанікаву пранікнёны тэкст Міколы Чарняўскага. Вядома ж і тут на абышлося без рэха памяці:

“Не завочна, а ўжо блізка, сам–насам, я сустрэўся з ім восенню 1963–га, калі, пра­цуючы карэспандэнтам Беларускага радыё, прыехаў у родны Гомель у камандзіроўку. Я ўжо ведаў, што Анатоль Грачанікаў працуе ў абласным камітэце камсамола, таму адзначаць камандзіроўку падаўся менавіта туды: хацелася нарэшце пазнаёміцца з паэтам–земляком, чые радкі не–не ды круціліся на языку, здзіўлялі све­жасцю ўспрымання жыцця: «Не ў пашане цяпер гармонікі, / іх пакінуў настрой вясёлы. // Вечарамі на падаконнікі узбіраюцца радыёлы...», «Я словы для вершаў сваіх не шукаў / пад вечар дзе–не­будзь ля поймы. // Я іх у паходзе ў радкі набіваў, / нібыта патроны ў абоймы...»

 Насустрач падняўся высокі прыгожы дзяцюк з капой гладка прычасаных чарнявых валасоў і «барадулінскім носам», што прыдавала яго тва­ру нейкую асаблівую прывабнасць і адметнасць. Прыветна свяціліся глыбокія вочы”.

Акрамя ўсяго гэтага нумар (як заўсёды!) багаты на эксклюзіўныя матэрыялы: тут і працяг перакладаў Чынгіза Айтматава, і (увага!) “Востраў” Васіля Гігевіча, і новыя звесткі пра Сяргея Палуяна, і шмат яшчэ чаго цікавага. Карацей, будзе што ўспомніць!