У канцы мінулага тыдня ў Заслаўі адбылася незвычайная стажыроўка. Восем юнакоў з Маладзечанскага, Вілейскага і Мядзельскага раённых атрадаў аховы правапарадку Беларускага рэспубліканскага саюза моладзі прыехалі ў пажарную аварыйна-выратавальную часць № 8 горада Заслаўля. Там яны мусілі правесці з ратавальнікамі цэлыя суткі — з васьмі да васьмі раніцы, і на сабе выпрабаваць усе складанасці гэтай прафесіі.
— Паміж МНС і БРСМ заключаны дагавор аб супрацоўніцтве, — кажа афіцыйны прадстаўнік Міністэрства па надзвычайных сітуацыях па Мінскай вобласці Анастасія Швайбовіч. — Хлопцы з маладзёжнай арганізацыі ўдзельнічаюць у пажарна-прафілактычнай рабоце. Мы ж прапанавалі пашырыць фармат стасункаў і ўвесці сюды практыку «выпрабавана на сабе». Спазнаўшы такім чынам некаторыя нюансы працы ратавальнікаў, як мы разлічваем, «стажоры» не разгубяцца ў надзвычайнай сітуацыі і здолеюць правільна арганізаваць людзей.
Што ж менавіта чакала васьмярых юнакоў? Перш за ўсё — тэарэтычная падрыхтоўка. А восьмай раніцы яны прысутнічалі на прыёме і здачы дзяжурства. Ратавальнікі паказвалі, як правільна правяраць абсталяванне, баявое адзенне, тэхніку. Бо ў любую секунду можа раздацца званок — і разлік паедзе ліквідаваць чарговы пажар. Адбор юнакоў ішоў па ўзроставым і фізічным прынцыпе. Напрыклад, чалавек драбнаватай камплекцыі наўрад ці вытрымае поўную амуніцыю, якая важыць больш за 15 кілаграмаў. Да таго ж у ёй трэба яшчэ і перасоўвацца, і нават на васьміметровую вышку залезці падчас праходжання псіхалагічнай падрыхтоўчай паласы.
— Яна чакае ўсіх ратавальнікаў, якія прыходзяць на працу, — працягвае Анастасія Швайбовіч. — Не кожны чалавек рызыкне сунуцца ў дым. А калі пажарны заходзіць у палаючы дом, то бачнасць там, як правіла, нулявая. І дзейны асабовы склад таксама перыядычна трэніруецца на гэтай паласе.
— Паласу будзем праходзіць па аддзяленнях, — камандуе перад строем начальнік дзяжурнай змены пажарнага аварыйна-выратавальнага атрада Мінскага абласнога ўпраўлення МНС Ігар ІВАНСКІ. — Звяртаю асаблівую ўвагу на ахову працы. Будзе гарэць агонь. Нікуды не спяшаемся, робім усё павольна і ўпэўнена. З лесвіц не саскокваць. Там, дзе гарыць, — працуем толькі ў масках і пальчатках. Канатную дарогу праходзім толькі
пасля таго, як дасць дабро камандзір. І ніякай самадзейнасці! А цяпер праводзім размінку...
Фізкультурныя практыкаванні неўзабаве змяняюцца інструктажом адносна амуніцыі.
— У балоне са сціснутым паветрам ціск — 300 атмасфер, — працягвае Ігар Іванскі. — Самі разумееце, гэта вельмі шмат. Таму тут ёсць рэдуктар, які паніжае ціск. Глядзіце ўважліва на манометр. Чырвоная зона паказвае 50 атмасфер. Калі ціск упадзе да гэтай адзнакі, то спрацуе свісток. У такім выпадку ўсё звяно адразу выходзіць на чыстае паветра. А зараз надзяваем апарат і зацягваем яго шлейкамі, каб не матляўся. Пасля яго — маску. Не травіць нідзе паветра? Ну то добра.
І ў гэтыя хвіліны над псіхалагічнай паласой уздымаецца агонь і чорны дым.
— Пайшлі!!! — камандуе Ігар Іванскі.
Аддзяленне пачынае штурмаваць вышку. На вышыню ў восем метраў трэба залезці па вузкай лесвіцы і па ёй жа спусціцца. Затым прайсці па падвесным жалезным мосце, які гойдаецца ад любога дотыку. Далей стаіць сапраўдная цыстэрна, па якой трэба ўзлезці наверх — і спусціцца па невялікай жалезнай лесвіцы. І гэта яшчэ не ўсё! Бо трэба прайсці паласу перашкод: пралезці праз рагаткі ў вузкіх месцах, затым пераадолець метраў пяць на адных руках, прабрацца па канаце — а ўніз цягне балон... Пасля невялікага адпачынку хлопцам трэба падняцца на вышыню чатырохпавярховага дома па лесвіцы з аўтавышкі.
— Караскацца ў баявой экіпіроўцы, з апаратам сціснутага паветра — гэта зусім не тое, калі параўноўваць са звычайным пад'ёмам па лесвіцы, — гаворыць начальнік аддзела ідэалагічнай работы Мінскага абласнога ўпраўлення МНС Дзмітрый Святагор. — Прычым падняцца лёгка, а ўніз спускацца вельмі цяжка. Тут пастаянна трэба адчуваць канструкцыі, манеўраваць. Максімальная вышыня вышкі — восем метраў, гэта імітацыя трохпавярховага дома. Рагаткі, напрыклад, імітуюць падвалы або завалы дамоў.
І вось на паласе перашкод фінішуе першы хлопец. Ён здзірае з сябе маску і прагна ловіць паветра. Падбягаем да яго, цікавімся: ну як?
— Спусціцца з апошняй вышкі — самае цяжкае. Не думаў, што будзе настолькі складана, — кажа, аддыхваючыся, прадстаўнік Маладзечна Андрэй Трывашкевіч.
— Ніколі не думаў, што так павольна можна працаваць, але стамляцца настолькі моцна! — дзеліцца ўражаннямі Сяргей Багданаў з Мядзела. — Але ўсё было вельмі крута! Падымацца-спускацца з лесвіцы з амуніцыяй і балонамі было цяжэй за ўсё. А вось у псіхалагічным плане мне было не вельмі страшна...
Валяр'ян ШКЛЕННІК
Фота Сяргея НІКАНОВІЧА
Амаль тысяча дзвесце чалавек сабраліся, каб вырашаць найважнейшыя пытанні развіцця краіны.
Расказаў першы намеснік старшыні Дзяржаўнага камітэта па навуцы і тэхналогіях Рэспублікі Беларусь Дзяніс Каржыцкі.
Як вакцыны выратоўваюць жыцці і чаго можа каштаваць іх ігнараванне?
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
