Вы тут

У Лапацічах створаны дом сезоннага знаходжання для пажылых грамадзян


Як старшыня Лапаціцкага сельскага Савета дэпутатаў разам з сацыяльнымі работнікамі стварыў умовы для адзінокіх састарэлых жыхароў Слаўгарадскага раёна.

Сцяпан Байцоў — чалавек на сваім месцы. Ну не любіць ён, калі нешта робіцца не па-гаспадарску. Адным з першых у раёне стаў працаваць з міжнароднай дапамогай. Першыя праекты рэалізоўваў у Лясной. Жыхары вырошчвалі экалагічна чыстую прадукцыю на забруджаных пасля чарнобыльскай аварыі тэрыторыях. Ад бульбы і буракоў паступова перайшлі да жывёлы. Быў час, калі актыўны старшыня збавіў абароты, але зараз ён зноў увесь у праектнай дзейнасці. Дом сезоннага знаходжання для пажылых грамадзян у Лапацічах створаны менавіта па яго ініцыятыве. Гэтак ён разам з сацыяльнымі работнікамі вырашыў лёс пустуючага будынка і адначасова пакінутых у адзіноце землякоў.


Сця­пан Бай­цоў —  ча­ла­век спра­вы.

— Ідэя нарадзілася сама сабой, — расказвае Сцяпан Байцоў. — У нас быў цэнтр вольнага часу, дзе збіраліся пенсіянеры. Потым разыходзіліся па дамах. І ў мяне ўзнікла думка — стварыць для іх дом. Зімой на сацыяльныя ложкі ў бальніцу іх неахвотна прымаюць. А тут падвярнулася магчымасць напісаць адпаведны праект. Сказана — зроблена. І праект перамог. Калгас даў паўразбураны дом, дапамог з будаўнічымі матэрыяламі. За грошы міжнароднай дапамогі перарабілі паравое ацяпленне, зрабілі рамонт, набылі шклопакеты, дзверы, ложкі, пральную машыну, тэлевізар. І — адкрыліся. Ахвотных
там пажыць хапае. Паслугамі карыстаюцца жыхары з усяго раёна. А жанчыне з Прудка наогул у Лапацічах так спадабалася, што яна стала думаць пра тое, каб купіць сабе тут дом.

Лапацічы — аграгарадок сярэдніх памераў, тут жывуць 500 чалавек. Але насельніцтва руплівае, трымае 54 каровы. Тэрыторыя дагледжаная, амаль няма закінутых хат. Дом сезоннага знаходжання выглядае дыхтоўна, вакол шмат дрэў, птушкі спяваюць.

Сац­ра­бот­нік Лю­боў Ку­ля­шо­ва да­гля­дае па­ста­яль­цаў.

Летам жыццё ў гэтым будынку крыху запавольваецца, але некаторыя жыхары знаходзяцца тут круглы год. Як, напрыклад, Уладзімір Нікіценка. Калі мы пад'ехалі, ён якраз на лаўцы каля дома сядзеў — дыхаў свежым паветрам. На гук машыны выйшла сацыяльны работнік Любоў Куляшова. «Вось, часова падмяняю нашу работніцу», — усміхаецца яна і запрашае ў дом. На кухні пахне баршчом. На стале — дзве міскі з апетытным варывам, рыба і чай. Вітаемся з яшчэ адным пастаяльцам. Віктар Мізгайла, нягледзячы на свае 88 гадоў, выглядае бадзёра і дзелавіта цікавіцца: «Вы з райвыканкама?» Ён сам там працаваў 26 гадоў на розных пасадах і вельмі ганарыцца, што мае званне ветэрана працы.

У «прытулку» Віктар Іванавіч жыве ўжо другі год. Дачка з сынам у Санкт-Пецярбургу, абое атрымалі вышэйшую адукацыю. «Неяк тэлефанавала Люба, сказала: «Тата...» — мужчына збіваецца на слёзы. На маё пытанне: ці даўно прыязджалі? — адказвае: «Маці хаваў без іх». Яна, дарэчы, памерла 15 гадоў таму. «Зусім не прыязджаюць», — уздыхае Любоў Куляшова.

— А як дзень праходзіць? — спрабую крыху згладзіць няёмкі момант.

— Ды вось, хаджу па вуліцы, наведваю краму, з суседзямі сустракаюся.

Да паслуг пажылых некалькі спальных пакояў, зала, кухня, санвузел. Умовы — лепей не прыдумаеш. Не трэба клапаціцца пра тое, каб нешта з адзення памыць або ежу для сябе прыгатаваць. Для гэтага тут ёсць сацыяльны работнік. За пражыванне з пастаяльцаў грошай не бяруць, яны плацяць толькі за ежу і камунальныя паслугі. Летам за газ і святло набягае рублёў 20, зімой — да 70. Але зімой і народу тут пабольш, так што для кожнага асобна атрымліваецца не вельмі адчувальна.

Ра­зам не так сум­на.

Віктар Іванавіч паказвае пакой, які ён дзеліць з «напарнікам». Сціпла, але ўсё, што трэба для жыцця, ёсць: ложкі, шафа, крэсла. На сценах вясёлага колеру шпалеры, на вокнах шклопакеты.

Гасцёўня выглядае нават раскошна. Шырокая канапа, тэлевізар, крэсла, шафа. Што яшчэ трэба? Мужчыны прызнаюцца, што ім тут вельмі падабаецца. Зімой людзей пабольш, але і ўдваіх някепска. Уладзімір Нікіценка таксама са Слаўгарада. У яго там ўжо нікога з блізкіх не засталося. У Магілёве жыве сястра, але яна не прыязджае. Дзяцей няма, жонка памерла.

Дзеці — гэта асобная размова. «Адзін дзядуля жыў у Пацяраеўцы, потым аслеп. Адшукаў яго дачку, паведаміў, а яна ў адказ — грошай прыехаць няма, — абураецца Сцяпан Байцоў. — Не знайшлося іх у яе і калі бацька памёр, хавалі за кошт сельвыканкама. Але дачка нават на магілу не прыехала. Дом стаіць пусты, таксама нікому не патрэбны...»

Зараз у старшыні задача № 1 рэалізаваць яшчэ адзін сацыяльны праект. Называецца ён «Зялёны яр». «Ёсць у нас тут роў, па якім ручай працякае. Месца прыгожае, але шмат старых дрэў трэба знесці, запруду зрабіць, гульнявыя пляцоўкі. На ўсё гэта не хапае грошай. А вось міжнародная тэхнічная дапамога была б дарэчы. Атрымалі б цудоўнае месца для адпачынку дарослых і дзяцей», — кажа ён. Магчыма, і гэтая мара некалі спраўдзіцца...

Нэлі ЗІГУЛЯ

Загаловак у газеце: Як дома...

Выбар рэдакцыі

Культура

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».

Грамадства

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.

Культура

Вольга Здзярская: Для мяне мая прафесія — жыццё

Вольга Здзярская: Для мяне мая прафесія — жыццё

Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.

Грамадства

«Любоў — галоўнае, што бацькі павінны даць сваім дзецям»

«Любоў — галоўнае, што бацькі павінны даць сваім дзецям»

Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.