Вы тут

Мая Маластоўка


Я прыехала дадому на тыдзень і засталася амаль на два месяцы.


Тут мне спакойна і добра, як у апошні час не было нідзе. Толькі ў дзяцінстве. Я люблю гэтае месца. Усё знаёма. Але ўсё кудысьці сышло. І ўжо ніколі не паўторыцца. Не вернецца. Але яно і не павінна вярнуцца.

Я ўжо не была часткай тых людзей. Я тут усё ведаю, а месца быццам казала мне: «Глядзі, ты ўжо чужая, твой час прайшоў». Мне было нязручна, калі я прыходзіла на мясцовую дыскатэку, дзень вёскі ці проста шпацыравала. Было няёмка з-за розніцы ва ўзросце. Мае аднагодкі даўно нікуды не ходзяць, сталі сямейнымі. Адна аднакласніца памерла ад туберкулёзу скуры. Калі вяскоўцы бачылі мяне на ровары з заплечнікам у трошкі дзіравых легінсах і шортах, з фотаапаратам, то глядзелі, як на касманаўта. Я адчувала, што прастора спецыяльна зацягвае мяне ў гэтую гульню, а потым, нібыта, стала дапамагаць. А можа, перастала цікавіцца мной. Мабыць, я была ўжо не чужой.

Час складваецца ў скарбонку ўспамінаў унутры мяне. Я беражліва дастаю іх адзін за адным, як быццам праяўляю плёнку. Як і тады, прыязджаю глядзець закат на возера. Каля возера могілкі, на якіх пахаваныя бабуля, дзядуля і стрыечны брат Сяргей. Яго я ніколі не бачыла. Ён пражыў чатыры дні. Неба. Тут дзіўнае неба.

Я ўспамінала інтэрв'ю на радыё ў Галандыі. Мне было 13 ці 14. Вядучы нешта спытаў пра Галандыю. А я сказала, што мне тут вельмі падабаецца, і што нашы краіны вельмі падобныя. Ён здзіўлена перапытаў, чым? Я адказала, што ў нас такое ж прыгожае неба і трава, як у іх. Усе доўга смяяліся.

Да мяне, нарэшце, вярнулася свабода. Часам свядомасць перашкаджае быць разняволеным, але цяпер усё па-іншаму. Я б хацела захаваць гэтае адчуванне, як тады, калі была падлеткам. Прастора - гэта нешта вельмі вялікае, а час здаецца вечным.

Гэта мы, людзі, старэем унутры і звонку. Становімся маленькімі, сутулымі, залежнымі ад усяго істотамі. Я раптам думаю пра тое, што наступіць час, калі памрэ мая мама. А мне трэба будзе ісці далей. Раней я пра гэта не задумвалася. Мне страшна.

Іду, і ўсё паўтараецца. Перагортваю ўспаміны да канца, вяртаюся думкамі да таго месца, дзе нарадзілася, да прыроды, да зямлі і каранёў. Я зноў адчуваю свабоду.

 

 

 

 

 

 

Таццяна ТКАЧОВА

Магілёўская вобласць, г. п. Краснаполле

Выбар рэдакцыі

Грамадства

На Гомельшчыне актыўна развіваюць валанцёрскі рух

На Гомельшчыне актыўна развіваюць валанцёрскі рух

Форма сацыяльнай актыўнасці падлеткаў.

Культура

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».