Спякотны майскі дзень. Раніца. Людзі збіраюцца ў цэнтры горада на мітынг да Дня Перамогі. Дзеці, дарослыя, дзядулі і бабулі – амаль усе гаражане чакаюць адкрыцця свята. Пасля заканчэння афіцыйнай часткі свята працягвае канцэрт Акадэмічнага ансамбля песні і танца Узброенных сіл Рэспублікі Беларусь. Цэнтр Сянно пераўтвараецца ў вялізную святочную пляцоўку, дзе кожны можа знайсці сваё месца.
Але самае цікавае і варатае ўвагі – гэта людзі, якіх сустракаеш тут. Яны ветліва спыняюцца і ахвотна расказваюць пра мінулае, якое ім давялося перажыць.
Нікіціна Нелі Сямёнаўна (справа-налева), 80 год: “Тата і мама памерлі на вайне. Я засталася адна ў дзіцячым доме. Перамога – гэта добра. Але лепей, каб вайны не было. Вось пра гэта не трэба забывацца. Для мяне 9 мая – велмі складаны дзень”.
Гендзік Паліна Аляксандраўна, 80 год: “Я – былы ўзнік концлагераў. Мы жылі ў Верхнедзвінскім раёне. Гэта была партызанская зона. Калі прыйшлі немцы, нас загналі ў так званыя “кароўнікі” – вагоны, у якіх перавозілі скот, і адправілі ў Германію. Без слёз гэта не магу ўспамінаць. Перамога – гэта цішыня і пакой. Гэта радасць. Галоўнае, каб вайна не паўтарылася”.
Усціновіч Маргарыта Нікіцішна, 77 год: “Нарадзілася ў горадзе Ленінградзе. Перажыла блакаду. Вось зараз вам пра гэта кажу і скурай адчуваю мароз. Тата быў ваенным служачым. Апошнім разам мы прыехалі ў Сянно. Тут і засталіся. Для мяне перамога – гэта свабода”.
Таццяна ТКАЧОВА, фота аўтара
Мерапрыемства праводзіцца на добраахвотнай аснове.
Не выявіць ні секунды абыякавасці.
Каментары