Мінскі гандбольны СКА стаў бронзавым прызёрам Балтыйскай лігі

«Рыіхімякі» заваяваў залатыя ўзнагароды, у складзе фінскага клуба ў фінале згулялі пяць беларусаў.

«Фінал чатырох» Балтыйскай лігі вось ужо другі год запар прымае невялікі эстонскі гарадок Пылва (у некаторых крыніцах сустракаецца як Пыльва). Ён размешчаны ў паўднёва-ўсходняй частцы Эстоніі з насельніцтвам каля 6 тысяч чалавек. Пылва толькі ў 1993 годзе здабыў статус горада, сёння ён славіцца сваімі азёрамі, масай зеляніны і досыць буйной ракой Ора, на берагах якой і размясціўся горад. Пылва прыцягвае аматараў актыўнага адпачынку і спорту, акрамя невялікай, але камфортнай залы для гульнявых відаў спорту, у горадзе ў 2004 годзе быў адкрыты стадыён, які дазваляе праводзіць матчы прэм'ер-лігі і эстонскага футбольнага чэмпіянату.

Аднак у мінулыя выхадныя ўся ўвага была прыкавана не да футбола, а да гандбола. Афіша паўфінальных матчаў Балтыйскай лігі выглядала так: «Пылва Сервеці» - ЗТР (Запарожжа), «Рыіхімякі Кокс» - СКА (Мінск). Дарэчы, ні склад удзельнікаў, ні нават паўфінальныя пары ў параўнанні з мінулым годам не змяніліся.

У першай сустрэчы гаспадары «фіналу чатырох» на заключных хвілінах вырвалі перамогу ў ЗТР 30:29. Такім жа ўпартым атрымаўся і другі паўфінал, мінчане актыўна пачалі гульню і на працягу першых 6 хвілін не давалі фінам нават адкрыць лік. Аднак да перапынку гульцы «Рыіхімякі» не толькі дагналі армейцаў, але і ўзялі гульню ў свае рукі. У выніку перамога фінскага клуба 27:25.

- Ішлі мяч у мяч, хацелі перамагчы, магчыма, менавіта з-за вялікага жадання рабілі паспешныя кідкі, не даводзілі свае атакі да лагічнага завяршэння, памыляліся. У нейкай ступені недаацанілі саперніка, гэта таксама адбілася на выніку, - адзначыў правы крайні СКА Мікіта Вайлупаў. - Старая гвардыя з СКА, якая цяпер выступае за «Кокс», пакарала нас за гэта.

Адзначым, што ў складзе «Рыіхімякі» сёлета выступае пяць беларусаў: Юрый Лукьянчук, Аляксандр Бачко, Аляксандр Пацыкайлік, Віктар Зайцаў і Аляксандр Цітоў.

- Гэтыя байцы рэгулярна ўносяць свой уклад у нашы перамогі, - адзначае Гінтарас Савукінас, галоўны трэнер «Рыіхімякі». - Што летась, што сёлета каманды-паўфіналісты былі вартыя адна адной. Мы шмат не забівалі спачатку, гэта паўплывала на вынік у першым тайме, але ўсё вырашылася ў другім, калі за мяч зачапіўся наш варатар.

У нядзельным матчы за трэцяе месца СКА і ЗТР змагаліся быццам бы ў фінале. Асноўны час не выявіў пераможцу, для вызначэння бронзавых прызёраў спатрэбілася 4-ы пяціхвілінных авертайма. Каманды правялі на пляцоўцы 80 хвілін, армейцы атрымалі перамогу 40:37. Адзначым, што СКА ў гэтыя дні не абыйшоўся без страт, у двух сустрэчах не прымаў удзел Мікалай Алёхін, які атрымаў пашкоджанне на трэніроўцы, а перад пачаткам матчу за трэцяе месца адчуў недамаганне і Аляксандр Падшывалаў.

- Гэтыя гульцы маглі б памяняць характар ​​сустрэч, - расказвае галоўны трэнер армейцаў Ігар Папруга. - У паўфінале з «Коксам» дрэнна згулялі нашы лідары, не буду называць іх імёны, здагадаюцца самі. Дзесьці недаацанілі саперніка, страцілі гульнявой рытм у сувязі з выклікам гандбалістаў у зборную. Хоць мы чакалі сур'ёзнай барацьбы, таму што фіны паказвалі досыць добрую гульню ў розыгрышы Кубка ЕГФ.

З ЗТР нам заўсёды нялёгка гуляць. Зараз 4-ы каманды (удзельніцы «фіналу чатырох») прыкладна ўраўняліся ў майстэрстве, хтосьці адрозніваецца падборам гульцоў, хтосьці самааддачай і жаданнем.

 - У Эстонію прыехалі нашы балельшчыкі, таму мы не маглі прайграць бітву за «бронзу», хацелася рэабілітавацца за ўчарашняе паражэнне, - кажа Мікіта Вайлупаў. - Стараліся паказаць максімум. Чакалі, што барацьба будзе сур'ёзнай, тут няма слабых каманд, настройваліся на барацьбу, на жорсткі кантактны бой, так і атрымалася. Вядома, крыўдна, што другі год запар мы з «бронзай», бо кожны хоча перамагчы.

Фінальны матч аказаўся такім жа захапляльным, гандбалісты «Пылвы» большую частку сустрэчы лідзіравалі ў ліку, даводзячы сваю перавагу да 4 мячоў, аднак «Кокс» здолеў вярнуцца ў гульню і не спыніць сваю бяспройгрышную серыю ў Балтыйскай лігі, якая складаецца з 39 перамог (у апошні раз у гэтым турніры фіны прайгравалі ў красавіку 2015 года).

- Эмоцыі цудоўныя, мы зноў пераможцы Балтыйскай лігі, - дзеліцца Гінтарас Савукінас. - Пачалі нядрэнна, але потым трапілі ў яму, страцілі асноўнага паўсярэдняга Ніка Ронберга, што з'яднала каманду і прымусіла дадаць у гульні. У цэлым, я думаю, «фінал чатырох» атрымаўся, гэта было сапраўднае відовішча для балельшчыкаў, ды і для саміх гандбалістаў.

Настаўнік «Кокса» таксама пракаментаваў выступленне сваіх падапечных у розыгрышы Кубка ЕГФ і пераход Аляксандра Бачко ў БГК імя Мяшкова.

- Для нас гэта дрэнна, але я жадаю ўдачы Сашы ў новай камандзе, БГК вельмі моцна вырас за апошнія гады, за гэтым прыемна назіраць. Спадзяюся, Бачко знойдзе там сваё месца.

Што тычыцца выступлення маёй каманды ў ЕГФ, нам удалося гэта настолькі, наколькі мы былі гатовыя. Варта памятаць, што «Рыіхімякі» - гэта не прафесійны клуб. Дарэчы, ведаю, што беларусы сочаць за нашымі выступленнямі, таму што ў Фінляндыі выступае шмат вашых суайчыннікаў, таксама ведаю, што часта ў вашай прэсе пішуць пра тое, што акрамя гандбола яны павінны працаваць. Гэта так. Для ўсходніх краін гэта дзіўна, але для заходніх - нармальна. І я асабіста адэкватна да гэтага стаўлюся, хоць, магчыма, і ў гэтым прычына, што пакуль нам далёка да Лігі чэмпіёнаў. Як клуб аматараў, лічу, што мы выступаем там годна, прайграючы 4-5 мячоў прафесіяналам. У наступным годзе зноў будзем заяўляцца ў турнір, бо гэты вопыт дае нам упэўненасць і дапамагае дасягаць перамог у іншых гульнях.

Аляксандр Бачко, які два гады таму з мінскага СКА перабраўся ў фінскі «Рыіхімякі», а ўжо ў наступным сезоне будзе выступаць за БГК імя Мяшкова расказаў, што рады, што яго выступленне за «Кокс» завяршаецца на мажорнай ноце.

- За два гады ў Фінляндыі я атрымаў вопыт, недзе горкі, недзе прыемны. Было цяжка, таму што гулялі вельмі шмат, напружаны графік, два гады ўдзелу ў ЕГФ. Часцяком адчуваў, што знаходжуся на мяжы сваіх магчымасцяў, бо была яшчэ і іншая занятасць, але мы выйгравалі і заўсёды заставаліся на ўвазе. Сярод варыянтаў майго пераходу былі клубы Францыі, Венгрыі, Румыніі, Аўстрыі, але БГК - самы топавы з іх, выступае ў Лізе чэмпіёнаў, плюс кожны чалавек рады вярнуцца дадому. Лепш, чым жыць побач са сваёй сям'ёй, няма нічога.

Дар'я ЛАБАЖЭВІЧ

Пылва, Эстонія