Удзельнікам другога сезона рэспубліканскага тэлеконкурсу «Талент краіны» быў дзесяцігадовы вучань шостага класа Смалявіцкай дзіцячай школы мастацтваў па класе саксафона Мікіта Сокал.
«Талент краіны» — праект тэлеканала АНТ, які ўжо другі год запар дапамагае раскрыць творчы патэнцыял хлопчыкаў і дзяўчынак, юнакоў і дзяўчат з усёй нашай краіны, звярнуць увагу на развіццё таленавітай моладзі. Да ўдзелу ў ім запрашаліся толькі тыя спевакі, музыканты, танцоры і прадстаўнікі арыгінальнага жанру, у якіх за плячыма ўжо ёсць вопыт паспяховых публічных выступленняў. Сярод іх — лаўрэаты нацыянальных і міжнародных конкурсаў. Менавіта да такіх і адносіцца Мікіта Сокал. У юнага музыканта — дыплом І ступені адкрытага фестывалю-конкурсу духавых і ўдарных інструментаў «Таленты юных сэрцаў» (Смалявічы-2016), дыплом ІІ ступені І Рэспубліканскага адкрытага фестывалю-конкурсу «Свята саксафона» (Маладзечна-2017), дыплом ІІІ ступені ІХ абласнога адкрытага конкурсу «Крынічка» (Баранавічы-2016).
Дарэчы, здольнасць да творчасці хлопчыку перадалася ў спадчыну ад сям'і матулі, Вольгі Георгіеўны. Дзядуля Мікіты, Георгій Леанідавіч, і дзядзька, Аляксей Георгіевіч, — таксама музыканты-духавікі. Дзядуля хоць і мае прафесію, далёкую ад творчасці, але ж з задавальненнем шмат гадоў іграе ў складзе самадзейнага народнага духавога аркестра Смалявіцкага Дома культуры. А дзядзька з'яўляецца прафесійным музыкантам — працуе ў аркестры Мінскага гарадскога ўпраўлення МНС. Матуля ж Мікіты — прафесійны мастак. Шматлікім жыхарам горада не трэба прадстаўляць Вольгу Георгіеўну — некаторыя самі ў яе вучыліся маляваць, іншыя водзяць дзетак з такой жа мэтай.
...З амаль тысячы прэтэндэнтаў на ўдзел у тэлеспаборніцтве было адабрана толькі каля паўсотні юных беларусаў, якія змагаліся за ганаровае званне «Талент краіны» ў дзвюх узроставых катэгорыях: ад пяці да дзесяці і ад адзінаццаці да пятнаццаці гадоў. Юны жыхар Смалявіч вытрымаў гэты строгі адбор, паўдзельнічаў у чвэрцьфінале, але ж у паўфінал... не прайшоў.
— Мікіта, зразумела, як і ўсе іншыя ўдзельнікі, марыў перамагчы... Таму, канешне, спачатку знерваваўся, — кажа маці Мікіты Вольга Георгіеўна. — Але ж потым паразважаў і супакоіўся. Ён быў задаволены тым, што прымаў удзел у гэтым праекце разам з вельмі таленавітымі хлопчыкамі і дзяўчынкамі, быў з імі на роўных, пасябраваў са многімі! Пасля ён хварэў за сваіх новых сяброў і радаваўся іх перамогам. Ды і мы ўсе — бацькі, бабулі, дзядулі — не ўспрымаем гэты факт як паражэнне. Адно тое, што Мікіта вытрымаў такі адбор і меў магчымасць выступаць перад усёй краінай на галоўнай сцэне Беларусі, сцэне Палаца Рэспублікі, — выдатна. Мы ганарымся ім. А перамогі? У яго яшчэ ўсё наперадзе!
Паліна ПРАКАПЕНЯ
Сумесныя праекты ядзерных тэхналогій.
У парадку дня — зацвярджэнне Канцэпцыі нацбяспекі і Ваеннай дактрыны.
