Анатоль Вярцінскі (нар. у 1931 годзе). Вядомы беларускі паэт, драматург, публіцыст, крытык, перакладчык, грамадскі дзеяч. У розныя гады працаваў у рэдакцыях раённых газет, выдавецтве «Беларусь», галоўным рэдактарам газеты «Літаратура і мастацтва» (1986—1990), быў дэпутатам Вярхоўнага Савета Беларусі (1990—1995). Удзельнічаў у рабоце ХХХІІ сесіі Генеральнай Асамблеі ААН (1977). Член Саюза пісьменнікаў СССР (з 1964). Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі БССР (1988), лаўрэат прэміі «Залаты апостраф» (2010).
Я заўсёды адчуваў сугучнай сабе паэзію Анатоля Вярцінскага. У юнацтве нават здавалася, што некаторыя вершы ён піша пра мяне і мае пачуцці. Напісаўшы некалькі новых песень на вершы паэта, адразу пасля Новага года вырашыў патэлефанаваць яму і павіншаваць са святамі. Павітаўшыся, Анатоль Ільіч запытаўся, на якія ж вершы атрымаліся новыя песні, і параіў паглядзець яшчэ верш пра домік. Я стаяў з тэлефоннай трубкай, запісваў першыя радкі, слухаў «жывога класіка» і лавіў сябе на думцы: як можна было не заўважыць раней такі цудоўны верш.
Куплет 1
Домік маленькі, бачу я, знеслі.
А ў доміку гэтым спявалі песні.
А ў доміку гэтым дзяцей
нараджалі.
А ў доміку гэтым гасцей страчалі.
Прыпеў
Той домік блізкі некаму быў.
Той домік нізкі нехта любіў.
З домікам звязаны нейчы лёс...
Той домік пайшоў — сягоння
на знос.
Той домік некалі быў.
Той домік нехта любіў.
З домікам звязаны лёс...
Домік пайшоў сягоння на знос.
Куплет 2
А ў доміку гэтым, у доміку гэтым
утульна было зімою і летам.
Шкада мне да болю, шкада да слёз
доміка, што пайшоў на знос.
Куплет 3
Не тое лепшае, што навейшае,
а тое лепшае, што раднейшае,
не тое лепшае, што
прыгажэйшае,
а тое лепшае, што даражэйшае...
Рубрыку вядзе Яўген КСЯНЕВІЧ, аўтар песень на вершы славянскіх паэтаў.
А разам з імі навучанне, сацпакет і нават жыллё.
Беларусь — адзін з сусветных лідараў у галіне здабычы і глыбокай перапрацоўкі торфу.
«Мы зацікаўлены, каб да нас прыязджалі».