Вы тут

Вольга Хіжынкова: Іду шляхам пераадолення сябе


«Міс Беларусь» 2008 года гэтай восенню паспяхова пераадолела дыстанцыю ў 42 кіламетры на Фларэнційскім марафоне ў Італіі. Як ёй удавалася сумяшчаць дзве работы і дадаваць да іх штодзённыя трэніроўкі, чым захапляе дзяўчыну беларускі футбол і як яна трапіла на працу ў каманду «Дынама-Брэст» — аб усім гэтым мы пагутарылі з беларускай прыгажуняй.


— Вольга, што і казаць, вы ўмееце здзіўляць...

— У мяне проста шмат заняткаў, і захапляюся імі заўсёды па-сапраўднаму. А здзіўляюцца людзі тады, калі робіш тое, чаго ад цябе не чакаюць.

— Напрыклад што?

— Нават тыя, хто мяне добра ведае, нярэдка ў шоку ад таго, што я магу ўзяць на рукі бяздомнае кацяня, не баючыся заразіцца. Дарэчы, такіх выпадкаў, дзякуй богу, пакуль не было.

— Вядома, што вы даўно займаецеся выратаваннем такіх жывёл. Лячыць даводзіцца за свае грошы?

— Так, безумоўна. Але вось летась упершыню папрасіла праз сацсеткі дапамогі. Знайшла на гарадской паркоўцы сям'ю з пятнаццаці катоў. Усе яны былі хворыя — з інфекцыяй вачэй. Я зразумела, што мне адной не справіцца. Бязмежна ўдзячная ўсім, хто прыходзіць на дапамогу, нярэдка гэта людзі, з якімі я не знаёмая. Каля 70 рэпостаў у сацсетках — вялікая колькасць, і без такой падтрымкі мая дзейнасць была б бессэнсоўная і безвыніковая. Імкнуся ўсім знайсці гаспадароў. За гэты час некаторыя аселі ў мяне: сабака Жужа і тры каты. Напрыклад, сваю белую котку Марусю я першапачаткова ўзяла на ператрымку. Яна была такая нясмелая, хтосьці яе моцна крыўдзіў дагэтуль. Доўгі час хавалася пад ваннай. Я зразумела, што, калі аддам у іншую сям'ю, гэта будзе ў адносінах да яе здрада. Аднойчы ехала да бацькоў, на трасе ляжаў збіты машынай сабака, быў яшчэ жывы. Вылечыла, доўга шукала гаспадароў, вельмі да яго прывязалася і зразумела, што трэба пакідаць сабе. Сярод маіх жывёл поўная гармонія: Жужа выдатна ўжываецца з катамі, гуляюць адно з адным і не сумуюць, пакуль нікога няма дома. Колькі выратавала жывёл? Не лічыла спецыяльна, мяркую, што каля сотні будзе дакладна.

— Сярод вашых захапленняў — бег. Калі вырашылі замахнуцца на марафонскую дыстанцыю?

— Бегам пачала займацца, калі рыхтавалася да конкурсу «Міс Беларусь» — дзесяць гадоў таму. Вельмі спадабалася: знаходзішся сам-насам са сваімі думкамі і пасля нагрузкі адчуваеш неверагоднае пачуццё лёгкасці. Першы свой паўмарафон прабегла ў 2012 годзе. Было спякотнае надвор'е, і дыстанцыя, дарэчы, далася мне няпроста. Але тады і вырашыла, што калі-небудзь абавязкова прабягу 42 кіламетры. Хацелася прайсці шлях пераадолення сябе. Пачынаючы з 2015-га я штогод прымала ўдзел у сталічных паўмарафонах. Дарэчы, больш непадыходзячага часу ў жыцці для падрыхтоўкі і ўявіць складана. У мяне зараз дзве работы, якія займаюць увесь час. Але я вырашыла, што ў гэтым годзе прабягу абавязкова. І аказалася, што ўсё магчыма. Калі ты любіш тое, чым займаешся, усё атрымаецца. Можна прачнуцца раней ці пазней легчы. Так, будзе не 8 гадзін сну, а 6,5, але гэта таго вартае.

— Што было самым складаным падчас марафону?

— Да падрыхтоўкі я падышла грунтоўна, займалася з прафесійным трэнерам. Таму на дыстанцыі адчувала сябе добра. Бегла і ўспамінала свае начныя трэніроўкі: затрымліваешся на працы, позна прыходзіш дадому і замест таго, каб ісці спаць, як усе нармальныя людзі, ідзеш на стадыён. Радавалася, што мне хапіла сілы волі добрасумленна выканаць усё тое, што патрабавалася. У марафонцаў ёсць такое паняцце, як сцяна. Яна «вырастае» пасля 35 кіламетраў, калі засталося зусім няшмат, але цела вельмі стомленае, таму апошнія 7 кіламетраў і псіхалагічна, і фізічна даюцца цяжка. Я гэтага таксама баялася, але са мной такога не здарылася.

— Колькі даводзілася прабягаць падчас трэніровак?

— За тыдзень — да 80 кіламетраў. Самыя доўгія дыстанцыі — па выхадных, 20—35 кіламетраў. Праўда, марафонскую падчас трэніровак ніколі не прабягала.

— Для навічка паказалі выдатны вынік — 3 гадзіны 53 хвіліны...

— Зразумела, я не разлічвала, што прабягу хутчэй, чым за чатыры гадзіны, і прыемна, што так атрымалася. У гэты дзень збылася мая асабістая мара. Дзякуй майму трэнеру, які бег побач, падтрымліваў і стрымліваў, калі я хацела задаць тэмпу.

— Раскажыце пра вашу работу. Летась у футбольнага клуба «Дынама-Брэст» з'явіўся новы спонсар, арабскі шэйх...

— У каманду на пасаду прэс-сакратара запрасіў мяне не ён, а мой добры знаёмы, дырэктар па развіцці Віктар Радзькоў. У мяне быў вопыт работы ў прэс-службах, праўда, на той час я была занятая ў Нацыянальнай школе прыгажосці. Сумяшчаць не вельмі хацелася. Але мяне ўсё ж угаварылі паспрабаваць. Цяпер я не ўяўляю сябе без гэтай справы, сваёй каманды. Сачу за ўсімі футбольнымі клубамі найвышэйшай лігі. Спорт прыцягвае тым, што ён сумленны: ёсць матч — ёсць вынік. Пабывала ў гэтым сезоне амаль на ўсіх дамашніх і выязных матчах сваёй каманды.

— Чым займаецеся ў Нацыянальнай школе прыгажосці?

— У мяне чатыры групы, у якіх я выкладаю дэфіле. Гэта дзяўчаты-падлеткі ад 12 да 15 гадоў. У мяне з імі склаліся вельмі добрыя, сяброўскія адносіны. Часам пасля складанага дня ў клубе іду туды ўвечары і адчуваю, што выціснутая як лімон. Але ў мяне няма права выконваць сваю работу не на 100 працэнтаў. Прыходжу да іх і літаральна праз 10 хвілін адчуваю прыліў бадзёрасці. Мне здаецца, яны даюць мне больш, чым я ім. Часам выхоўваю іх, імкнуся ўберагчы ад нейкіх памылак. Напрыклад, пытаюць: «Вольга Мікалаеўна, а колькі ў вас татуіровак?» Ніводнай, бо хапіла ў свой час розуму не рабіць іх. І яны прыслухоўваюцца да мяне. Усім дзяўчатам, у тым ліку і тым, якія едуць на конкурсы прыгажосці, тлумачу: трэба нечым цікавіцца, развівацца. Дзяўчынка, на якую хочацца глядзець, — гэтага мала. Таму на конкурсах я спачатку чытаю біяграфію дзяўчат, а потым гляджу на іх выгляд. Зрэшты, і ў маёй біяграфіі да «Міс Беларусь» нічога асаблівага не было. Я нарадзілася на Віцебшчыне, у вёсцы Забароўе Лепельскага раёна. Вучылася ў вясковай школе, пасля ў Віцебскім каледжы лёгкай прамысловасці. На бюджэт ва ўніверсітэт імя Машэрава не паступіла, вучыцца платна не было магчымасці. Каб не губляць год, працавала ў сваім жа каледжы, кіравала тэатрам моды. У гэты год ішоў адбор на конкурс «Міс Беларусь». Усе знаёмыя раілі ўдзельнічаць. Я не ставілася да яго сур'ёзна, але вырашыла паспрабаваць. Памятаю, прыехала на кастынг, ён праходзіў у Лядовым палацы. А чарга цягнулася ад самага ўвахода, займала ўвесь першы паверх і падымалася на лесвіцу... Я разглядала дзяўчат: усе былі такія прыгожыя! Думала, магчыма, хтосьці з тых, хто стаіць побач са мной, стане пераможцай... Кожны дзень падрыхтоўкі да фіналу быў для мяне цікавым і насычаным. Як быццам бы трапіла ў піянерскі лагер: трэнажорная зала, басейн, харэаграфія. Я ўспрымала ўсё як нейкую цікавую прыгоду... Пасля перамогі мне падарылі аднапакаёвую кватэру і я пераехала ў Мінск. Жыву ў ёй, дарэчы, і цяпер. Паступіла і скончыла Інстытут журналістыкі БДУ. Пасля «Міс Беларусь» удзельнічала ў конкурсе «Міс свету», і больш конкурсаў прыгажосці ў маім жыцці не было. Запрашалі, але я адмаўлялася ад усіх прапаноў.

— Не шкадуеце аб гэтым сёння?

— Ні ў якім разе. Тады я дзейнічала правільна і даволі мудра для свайго ўзросту. Шкадаваць магу хіба аб тым, што, калі было больш часу для развіцця і самаадукацыі, я не ў поўнай меры яго выкарыстоўвала...

— Часта бываеце ў роднай вёсцы?

— Так, кожны месяц. Там дагэтуль жывуць мае бацькі. Летам, калі ў вёсцы больш заняткаў, езджу часцей. Я — чалавек прыроды. Прагуляцца з сабакамі, назбіраць грыбоў — выдатны адпачынак, хоць падарожнічаць у іншыя краіны я таксама люблю. Але менавіта там, у вёсцы, жывішся энергіяй, каб з новымі сіламі вярнуцца ў Мінск і працаваць.

Алена КРАВЕЦ

krаvеts@zvіаzdа.bу

Выбар рэдакцыі

Грамадства

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.

Культура

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».