Ніколі не забудуся, як у дзяцінстве згубіла малодшую сястру. Мама папрасіла мяне прыгледзець за Наташай, пакуль сама ўправіцца па гаспадарцы. Роля нянькі мне не вельмі падабалася, таму аддала малой свае любімыя цацкі і сказала ёй чакаць у пясочніцы. Сама ж пабегла да сяброў гуляць у хованкі. Ужо пачало змяркацца, калі я ўбачыла маму ў слязах: «Дзе Наташа? Яе нідзе няма...» Мы разам абышлі суседзяў, але ўсё безвынікова. Калі ж у роспачы вярнуліся дадому, раздаўся тэлефонны званок. Тэлефанавала бабуля Алесі (апошняя — аднагодка нашай Наташы), якая жыла на іншым канцы вёскі: «А вы сваю дачушку забіраць не збіраецеся?»
Сёння гэтую гісторыю ў нашай сям'і ўспамінаюць са смехам. А тады ж, паверце, было зусім не да яго.
Апошнія некалькі дзён у сацыяльных сетках мае знаёмыя актыўна перапошчваюць ролік амерыканскага блогера. Малады чалавек праверыў, ці лёгка выкрасці малечу з дзіцячай пляцоўкі.
Джо падыходзіў да маладых маці і казаў: «Я праводжу сацыяльны эксперымент. Як часта вы кажаце свайму дзіцяці, што нельга размаўляць з незнаёмцамі?» — «Прыкладна кожны дзень», «Часта», — адказвалі жанчыны. «А як вы думаеце, калі я зараз падыду да вашага дзіцяці з сабакам, малеча загаворыць са мной ці пабяжыць да вас?» — «Напэўна, пабяжыць да мяне», «Я ўпэўнена, што мая дачка не стане з вамі размаўляць, але паспрабуйце». І Джо паспрабаваў.
«Прывітанне!» — «Прывітанне!» — «Глядзі, які сабачка!» — «О, сабачка!» — «Ён табе падабаецца?» — «Так». — «Здагадайся, як яго завуць?» — «Данкін?» — «Амаль, яго завуць Донатс. Хочаш яго пагладзіць? У мяне ёсць яшчэ шмат сабак. Хочаш пайсці са мной і паглядзець на іх?» Пасля прыблізна такога дыялогу дзеці працягвалі незнаёмцу руку і пакідалі дзіцячую пляцоўку, нават не ўспомніўшы пра маму.
Рэакцыю матуль, якія назіралі за гэтым, уявіць нескладана. Яны падхопліваліся са сваіх лавачак і моцна абдымалі сваіх крывіначак. Усе яны дзякавалі блогеру за эксперымент, які прымусіў іх задумацца і, магчыма, папярэдзіць бяду ў будучым.
У каментарыях пад гэтым ролікам большасць піша пра тое, што бацькам трэба часцей размаўляць з дзецьмі пра бяспеку, разыгрываць розныя сітуацыі і на практыцы вучыць правілам паводзін на вуліцы. Несумненна. Але, на маю думку, гэтага недастаткова.
Улетку, гуляючы па дворыках Мінска, я часта бачыла маладых матуль з мабільнымі тэлефонамі каля вуха. Замест таго каб гуляць са сваім 4—5-гадовым дзіцем, яны захоплена размаўлялі з сяброўкамі. Аднойчы нават чула, як жанчына сказала сваёй 5-гадовай дачцэ: «Леначка, пагуляй тут адна пяць хвілінак, а я хуценька збегаю ў краму». Паводле слоў амерыканскага блогера, штодзень выкрадаюць больш за 700 дзяцей, гэта больш за чвэрць мільёна ў год. Вядома, Беларусь — не Амерыка. У нас адносна спакойна і мірна. Але хто гарантуе, што за гэтыя пяць хвілін да Леначкі не падыдзе дзядзька з сабачкам?..
За дзень да свайго нараджэння дзіця запыталася ў Бога:
— Кажуць, заўтра мяне пасылаюць на Зямлю. Чула, што там ёсць зло. Як жа я, такое малое, буду там жыць? Хто абароніць мяне?
— Я падару табе анёла, які будзе клапаціцца пра цябе, — адказаў Бог.
— А як завуць майго анёла?
— Імя не мае значэння. Ты будзеш называць яго Мама.
Надзея ДРЫНДРОЖЫК
Мерапрыемства праводзіцца на добраахвотнай аснове.
Не выявіць ні секунды абыякавасці.
Каментары