Трэнас з 11-й лякарні

Трэнас з 11-й лякарні

Поўны рот крыві. Цікава, якога д’ябла я пагадзіўся на гэты выступ? Канечне, як можна адмовіцца ад выступу ў кампаніі найлепшых сяброў — цікавых маладых паэтаў? Яшчэ тыдзень таму выступ здаваўся нечым неверагодным: аперацыя на сківіцы не надта спрыяе творчаму настрою, але я заўжды быў аптымістам і калі сапраўды нечага жадаў — ніякія перашкоды не маглі прымусіць мяне адмовіцца ад задуманага.

Нават з лякарні адпускаць мяне не спяшаліся: пасляаперацыйны перыяд ішоў горш, ніж планавалася, было вельмі балюча. Уначы рана крываточыла, і прачынаўся я ў невялічкіх малюначках, якія утвараліся пры дапамозе крыві на пухаўках і коўдрах. Як на мой густ — было досыць прыгожа, такі сабе сучасны жыццёвы абстракцыянізм. Шкада, але санітаркі маю прагу да мастацтва не падзялялі, і кожны мой ранак пачынаўся не з кавы — гарачае пітво было забаронена, а з лаянкі чарговай цёці Клавы, якая казала:

— Как же надоело убирать эти чертовы простыни! Передерутся промеж собой, ироды проклятыя, а нам убирай!

І не мела ніякага значэння, што я ні з кім не біўся, а аперацыя была запланавана ледзь не за паўгода. Калі цёця Клава сказала «Біўся», усё, гэта вырак, якога пазбегнуць немагчыма. Ты разумееш, што гэтая жанчына скардзіцца не на цябе як асобу, а на сваё цяжкае, невыноснае жыцце, што прымушае яе працаваць санітаркай за сто пяцьдзесят рублёў у месяц.

Не пазайздросціш. Няхай скардзіцца.

Кожны дзень пасля таго, як мой рот пачаў адкрывацца настолькі, каб я мог сказаць нешта больш складанае і доўгае, ніж «А-а-а-а, баю-ю-юча», я пытаў у лекара падчас перавязкі: «Калі дадому?» Неверагодна злавала, што ён, малады хлопец, які павінен разумець, наколькі мяне задзяўбло знаходжанне ў гэтай пячоры перыяду развітога сацыялізму, на ўсе мае пытанні няўпэўнена паціскаў плячыма і казаў:

— Давайте подождем еще пару дней. Скажем, до понедельника.

Панядзелка ты чакаеш, як дзіцёнак з беднай сям’і чакае Каляд, зранку трыванне робіцца невыносным, перад заходам ў маніпуляцыйны кабінет — халера, які хвантазёр выдумаў гэтую назву? — сэрца пачынае біцца хутка-хутка…

І ўсе абрываецца, калі ты зноў бачыш гэты ненавісны поціск плячыма і чуеш:

— Мне кажется, надо подождать. Давайте поговорим об этом в среду.

Розум кажа табе: «Гэта дзеля таго, каб не было ніякіх сумневаў у тым, што ты сапраўды здаровы».

Але душой ты рвешся дадому, дзе пухнатая котка зранку так пяшчотна пазяхае, дзе паліцы з улюбёнымі кнігамі, смачная ежа… А, ну і ногі не вытыркаюцца з прыбіральні, бо, у адрозненне ад лякарні, дома прыбіральня разлічана не на гномікаў з хваробамі, а на людзей.

Атачэнне, дарэчы, таксама моцна здзіўляла. Мне, «дзіцёнку фэйсбука», істотна адарванаму ад рэальнасці, было адначасова цікава, забаўна і агідна слухаць размовы пра тое, што ад доўгага ліставання па мабільнаму я аслепну, страчу «главную мужскую функцию» і ўвогуле памру ў трыццаць гадоў ад раку мозга. А калі я апрануў цішотку з трызубам, мяне залічылі ў карнікі і бандэраўцы, аб’явіўшы байкот.

Байкот пратрываўся паўгадзіны, пасля чаго мужыкам спатрэбіўся сапернік для гульні ў карты — і я быў нечакана «памілаваны». Не магу сказаць, што вельмі радаваўся з гэтай нагоды.

Але нават самаму жахліваму і цяжкаму прыходзіць канец. Пасля чарговай перавязкі я уляцеў у палату з усмешкай настолькі шырокай, наколькі дазваляў мой істотна дэфармаваны ў выніку маніпуляцый твар. «Калегі» адразу зразумелі ўсё без слоў.

— Смотри, а Хомяка то нашего выписывают наконец! — з задавальненнем узняў угару палец адзін з мужыкоў, тварам вельмі падобны да Андрэя Таркоўскага.

Спадар Фёдар, што ляжаў побач, ухваляючы добрую навіну, нешта прамычаў. Ну а што можа сказаць чалавек, якому па медычных паказаннях выдалілі ўсе зубы? Крыху падобны да Алеся Разанава, вялікі, амаль пад два метры, ён нагадваў старое дрэва, ў свой час вельмі магутнае, а зараз прагнілае ўшчэнт…

Апошнія абдымкі, падзякі, пажаданні… Ты выходзіш нарэшце з гэтага будынка, удыхаючы на поўную моц лёгкіх сцюдзенае зімовае паветра, і разумееш, што жывы, што навакольны свет, які праз фіранкі лякарні здаваўся нечым неверагодна далёкім, усе ж такі існуе. І не надта ён змяніўся  за той час, пакуль ты лекаваўся. І цяпер трэба жыць далей, як і дагэтуль.

Ты выходзіш на сцэну з тэчкай уласных перакладаў вядомых паэтаў і адчуваеш сябе неверагодна жывым, неверагодна існым, неверагодна шчаслівым.

Нягледзячы на поўны рот крыві. 

Арамаіс МІРАКЯН