У Мінску маляўніча адзначылі юбілей нашай газеты

Ці складана дажыць да 100 гадоў? Толькі не для газеты «Звязда»! Праверанае гадамі выданне — яркае таму пацвярджэнне. За 100 гадоў яно шмат што пабачыла і расказала чытачам на сваіх старонках. Стагоддзе для газеты было багатым на падзеі, ужо паверце. Але пра гэта няхай апавядае гісторыя. А рэдакцыя вам раскажа пра тое, як мы вырашылі адзначыць свой стагадовы юбілей на ўсе 100%. Сваім пазітыўным настроем з намі і публікай падзяліўся шасціразовы рэкардсмен Кнігі рэкордаў Гінеса, чэмпіён і ўладальнік кубкаў: свету, СССР, СНД, БССР і Беларусі ў класічным і павольным пад'ёме гір, аўтар 150 афіцыйных рэкордаў у экстрэмальным пад'ёме цяжкасцяў (і гэта яшчэ далёка не ўсе яго тытулы!) Вячаслаў Харанека! Таксама гледачы змаглі ўбачыць майстар-класы ад неаднаразовых чэмпіёнаў свету па гіравым спорце братоў Ігара і Вадзіма Сігневічаў. Паўдзельнічаў у нашым свяце і наймацнейшы беларускі міні-футбольны клуб «Сталіца».

Пунктам збору стаў мінскі ліцэй №1, які знаходзіцца на сімвалічным для рэдакцыі праспекце Газеты «Звязда». Вячаслаў Харанека і браты Сігневічы вырашылі не разменьвацца на дробязі: «У вас жа стагадовы юбілей! Так мы і зробім праграму, дзе галоўнай будзе лічба 100», — у адзін голас рашуча заявілі яны перад пачаткам мерапрыемства. Сто разоў «штурхнулі» гіры, зрабілі з імі па сто «рыўкоў». Потым падымалі 2-пудовыя гіры на адным мезенцы. І гэта была ўсяго толькі размінка... Нешта накшталт «разагрэву для публікі». Потым Вячаслаў Харанека вылучыў сабе 100 секундаў, каб лежачы падняць над сабой гіру 100 разоў, але справіўся з гэтым хутчэй. Заслужаны майстар спорту Вадзім Сігневіч паказаў практыкаванні сілавога жанглявання, якія дапамагаюць палепшыць каардынацыю і трываласць.

Спартсмены таксама паказалі публіцы двухпудовую «Царскую гіру» 1874 года. «Гэта сімвал таго, што гіра жыве і развіваецца сёння», — растлумачыў Ігар Сігневіч.

«Наша філасофія — прапаганда здаровага ладу жыцця. Праз практыкаванні мы дэманструем простым людзям, як трэба сябе падтрымліваць і станавіцца лепшым. Лічба 100 — найлепшы паказчык для гэтага. Каб быць здаровым, трэба працаваць на 100%. Сваім асабістым прыкладам я імкнуся заўсёды гэта паказваць. Мяне турбуе будучыня нашай краіны. Я заўсёды лічыў, што толькі тая краіна мае яе, у якой здаровыя грамадзяне як духоўна, так і фізічна. Мне прыемна, што наша паважаная газета «Звязда» падтрымлівае маю ідэю. Прыйсці і павіншаваць ваша выданне з юбілеем для мяне было ў радасць», — падзяліўся Вячаслаў Харанека.

Людзі, якія не пабаяліся даждлівага надвор'я, былі здзіўлены і не хавалі свайго захаплення. Але яны нават не падазравалі, што Вячаслаў Харанека папрацуе з імі асабіста. Па індывідуальнай праграме. І не, ім не давялося з апошніх сіл падымаць гіры па сто разоў, на што здольныя толькі прафесіяналы. Спартсмены з сусветнымі імёнамі імкнуліся падтрымаць атмасферу свята і азарту, ладзілі конкурсы і спаборніцтвы, у якіх былі пераможцы, але не было тых, хто прайграў, — усе ўдзельнікі змаглі паказаць сябе ў найлепшым выглядзе і атрымаць за гэта памятныя прызы.

У конкурсе па падняцці гіры сярод мужчын перамог Ігар Часкідаў. Тры гады таму ён пераехаў з украінскага Днепрапятроўска ў Мінск і застаўся тут з сям'ёй. Ён расказаў, што прафесійна спортам не займаецца. Хіба толькі для таго, каб трымаць сябе ў добрай форме. Навык застаўся яшчэ з войска — служыў 20 гадоў таму. І на гэтым, магчыма, гісторыю пра яго варта было б скончыць, калі б не адно «але». Дакладней, два. Яго жонка таксама перамагла ў конкурсе па падняцці гіры сярод жанчын і дзяўчат. Яго сын — чэмпіён Беларусі па тэквандо. Яны на самай справе сталі самай зорнай і спартыўнай сям'ёй нашага мерапрыемства.

Але спартыўным святам зацікавіліся не толькі маладыя людзі. «Звязда» сапраўды аб'ядноўвае пакаленні. Павіншаваць газету з юбілеем прыйшоў падпісант амаль з 70-гадовым стажам. Васіль Лушчык у свае 82 гады нямала прапрацаваў настаўнікам гісторыі, і хто, як не ён, памятае, як мяняліся людзі, каштоўнасці, падзеі. За ўсім гэтым ён назіраў і на старонках «Звязды». У школьныя гады ён адказваў за палітычнае інфармаванне ў калгасе. Разам з іншымі дзецьмі абмяркоўваў газетныя артыкулы. Потым, калі вывучыўся і стаў настаўнікам, адзін з яго вучняў працаваў у «Звяздзе» карэспандэнтам, а сябар — фатографам.

Валянціна і Уладзімір Паплёўкі прыехалі на наша свята з Лагойска. Працуюць яны настаўнікамі, «Звязду» выпісваюць даўно — Уладзімір памятае, што газета прыходзіла нават у хату дзеда. Пачатак жніўня ў іхняй сям'і ўвогуле радасны: 10-га гулялі вяселле самі, а 9-га — іх дзеці. Так што наш дзень нараджэння для Паплёўкаў — дата заўсёды значная. Спадарыня Валянціна ў падарунак газеце вышыла прыгожае пано. Яно абавязкова зойме месца побач з узнагародамі рознага кшталту, якія атрымлівала рэдацыя.

Васіль Чарнега трапіў на свята, можна сказаць, выпадкова, але яно настолькі прыйшлося па душы яму і яго ўнучцы, што яны засталіся да канца мерапрыемства.

— Вызірнуў у акно, гляджу, з самай раніцы на стадыёне ліцэя работа кіпіць — вешаюць сцягі, збіраюцца людзі. З унучкай надумалі выйсці, паглядзець, заадно і прагуляцца, а тут, аказваецца, такое свята. Вядомыя людзі, цікавыя спаборніцтвы. Малайцы, што вырашылі адзначыць вялікі юбілей менавіта так — прыгожа, ды яшчэ і з карысцю для здароўя, — дзеліцца ўражаннямі ад убачанага Васіль Іванавіч.

Большасць гасцей прыходзілі на наша свята сем'ямі, сярод іх Гаянэ Газаран з двума сынамі. Адзін хацеў паспрабаваць сябе ў гіравым спорце, другі, нягледзячы на халаднаватае дажджлівае надвор'е, чакаў сустрэчы са знакамітымі футбалістамі, якая была запланавана на другую палову святкавання.

— Я жыву ў Беларусі ўжо доўгі час, таму добра знаёмая са «Звяздой», — адзначае Гаянэ. — Для газеты 100 гадоў — гэта вельмі шмат, а самае цікавае, што ў такім узросце друкаванае выданне застаецца канкурэнтаздольным у нас у краіне, яго ведаюць, яно мае сваю аўдыторыю. Улічваючы, колькі цяпер глянцавых часопісаў і газет рознага роду, гэта вельмі каштоўна. Дай Бог вам росквіту і яшчэ доўгіх гадоў жыцця. У мяне вялікая сям'я, сярод дзяцей — два хлопчыкі, таму мне важна, каб яны паглядзелі, як мужчыны, людзі ў сталым узросце, могуць паказваць высокія спартыўныя вынікі, дамагацца вышынь. Мне здаецца, гэта неабходна для фарміравання мужчыны, для яго ўнутранага стрыжня, таму сёння мы тут практычна ўсёй сям'ёй. Спартыўнае свята ў вас атрымалася вельмі цікавым.

Здавалася, пасля гіравікоў, іх трукаў і займальных конкурсаў ад Вячаслава Харанекі здзівіць прысутную публіку немагчыма. А ў нас наперадзе яшчэ футбол — гульня нумар адзін у свеце, ды і ў нашай «Звяздзе» таксама.

Запрошаныя гульцы міні-футбольнага клуба «Сталіца» прыбылі нават раней за прызначаны час, таму яшчэ да пачатку свайго майстар-класа паспелі прасякнуцца атмасферай свята. Аднак хутка без лішніх слоў, як і належыць прафесіяналам, узяліся за мяч. Каля «сталічнага» трыа — Андрэя Чурыліна, Юрыя Рабыкі і Аляксандра Альшэўскага — імгненна стоўпіліся хлапчукі, бо футбалісты абяцалі прыадкрыць таямніцы вялікага спорту. На пляцоўцы з'явіліся фішкі, хлопцы падзяліліся на групы, і работа закіпела — пад кіраўніцтвам тытулаваных гульцоў хтосьці адпрацоўваў удары ў створ варот, хтосьці вядзенне, хтосьці — гульню ў пас.

— Такія майстар-класы для дзетак — гэта выдатна, магчымасць паглядзець, нечаму навучыцца, пагутарыць з прафесійнымі гульцамі. Калі клічуць, мы заўсёды стараемся прыходзіць на такія мерапрыемствы, нягледзячы на няпросты рэжым трэніровак. Для нас гэта ў задавальненне, можна сказаць своеасаблівая псіхалагічная разгрузка, — адзначае Юрый Рабыка.

У групе дзяцей заўважаем асабліва тэхнічнага маленькага гульца, аказваецца, гэта Аляксандр Альшэўскі захапіў з сабой сына.

— Мацвей Аляксандравіч, — сур'ёзна прадстаўляецца Альшэўскі-малодшы. — Да таты на гульні хаджу часта, а вось на такім майстар-класе ўпершыню.

Мацвей расказвае, што ўжо сур'ёзна займаецца міні-футболам і ў будучыні плануе звязаць сваё жыццё менавіта з гэтай гульнёй, таму яго навыкі не павінны нікога здзіўляць.

Тым часам адведзеныя на заняткі 30 хвілін падышлі да канца, гульцы тут жа трапілі
ў кальцо хлапчукоў, раздача аўтографаў і фота на памяць — неад'емная частка любога свята. А вось пару прыемных слоў футбалісты знаходзяць і для нас, і для газеты.

— Для друкаванага выдання — гэта салідны ўзрост. Скажу шчыра, калі «Звязда» трапляецца на вочы, абавязкова прагортваю, — расказвае Андрэй Чурылін. — Ведаю, што вы дастаткова ўвагі ўдзяляеце спорту, для нас гэта асабліва прыемна. І на гэты раз задасце пару пытанняў? Напрыклад, пра будучы сезон? Вы ж ведаеце, у «Сталіцы» заўсёды толькі адна задача — чэмпіёнства.

Аднак аб чэмпіёнстве ў гэты дзень нашмат больш думалі іншыя — дзве каманды, якія біліся ў футбольным матчы ў завяршэнні свята. За спецыяльны прыз — падрыхтаваны загадзя кубак — змагаліся супрацоўнікі газеты «Звязда» з выкладчыкамі ліцэя. Цікава, што суддзямі святочнага матча выступілі запрошаныя футбалісты, ад іх зоркага вока не сыходзіў ні адзін драбнюткі момант.

Трэба сказаць, наша каманда рыхтавалася: двума месяцамі раней «дрымцім» пад кіраўніцтвам галоўнага рэдактара Паўла Сухарукава прыняла ўдзел у галіновай спартакіядзе, дзе не заваявала ўзнагарод, але выступіла вельмі годна. Сказаць, што барацьба на пляцоўцы ліцэя была ўпартай, — мала, хоць гэтага і не адлюстроўваў лік на табло, пасля першага тайма прадстаўнікі «Звязды» «гарэлі», як кажуць у спорце, 0:5. Тут адбылося нешта не запланаванае, Юрый Рабыка раптам вырашыў пераапрануцца ў журналіста і ў спешцы нацягнуў на сябе нашу чырвоную рэдакцыйную майку. У атмасферы свята сапернікі такую замену ўспрынялі цалкам адэкватна і працягнулі сустрэчу, ну а ў нашых звяздоўцаў са з'яўленнем у складзе новага футбаліста як быццам адкрылася другое дыханне. Яны здолелі адыграцца, і толькі хвіліны не хапіла, каб зраўняць лік у матчы, перамога выкладчыкаў — 6:5.

Акрамя абяцанага кубка, пераможцы атрымалі сувеніры ад МФК «Сталіца», а выдатным настроем зарадзіліся ўсе.

Свята завяршылася, але мы спадзяёмся, што прыемныя ўражанні ва ўсіх, хто быў з намі, усё ж такі засталіся. Памятаць пра гэта яшчэ сто гадоў, вядома, не атрымаецца. Спадзяёмся, што на свой двухсотгадовы юбілей нашы наступнікі змогуць таксама сабраць добрых людзей і стварыць прыемную сяброўскую атмасферу з духам саперніцтва. Дзякуй, што былі з намі гэтыя сто гадоў!