На некаторых участках дарогі лепш верыць свайму вестыбулярнаму апарату, а не вачам: пейзаж здольны прымусіць чалавека паверыць, што высока — гэта нізка і наадварот.
На Зямлі ёсць дзясяткі месцаў, дзе ў гравітацыі, здаецца, збіваюцца настройкі: для таго каб спусціцца з гары, веласіпедыстам у такіх месцах даводзіцца налегчы на педалі, а машына, пакінутая на «нейтралцы», коціцца ўверх па схіле. Раней гэтыя цуды тлумачылі выхадкамі ведзьмаў, потым — велізарнымі магнітамі і загадкавымі ўрадавымі эксперыментамі. На самай справе гэта пейзаж жартуе з чалавечым зрокам. Адзін з такіх «гравітацыйных пагоркаў» знаходзіцца ў Ірландыі. Ухіл дарогі ў гэтым месцы невялікі, але адчувальны: яго адчуваюць пешаходы і веласіпедысты, ды і кіроўца можа падмануцца. Дарога «пад гару» патрабуе тут значна больш намаганняў, чым шлях уверх па схіле. Геадэзісты прыязджалі сюды з тэадалітам і высветлілі, што на самай справе супярэчнасці няма. Участак дарогі, які здаецца падножжам узгорка, у сапраўднасці з'яўляецца яго вяршыняй і знаходзіцца на вышыні 30 метраў над узроўнем мора. Але вочы адмаўляюцца ў гэта верыць.
Некалькі гадоў таму туды прыехаў псіхолаг з Ютуб-канала Scіence Channel і растлумачыў, што ўся справа ў асаблівасцях рэльефу, а менавіта ў тым, што ні з аднаго месца на дарозе не відаць гарызонту. Уяўленне пра тое, як размяшчаецца ўяўная прамая гарызонту, складваецца па лініях навакольных пагоркаў: мозг мяркуе, што некаторыя з ліній раўналежныя гарызонту, хоць на самай справе яны знаходзяцца пад ухілам.
Іван Купарвас
А разам з імі навучанне, сацпакет і нават жыллё.
Беларусь — адзін з сусветных лідараў у галіне здабычы і глыбокай перапрацоўкі торфу.
«Мы зацікаўлены, каб да нас прыязджалі».
