Вясной у зайчыхі вывеліся першыя зайчаняты. Вунь белыя клубочкі сядзяць пад кустом. Здалёку — нібы гурбачкі снегу. Затаіліся зайчаняткі. І дрыжаць — ад холаду і голаду. Хіба мала ворагаў у зайцоў? Дзе цяпер іх мама?
Адзін паратунак для малых — добры зайцоў звычай. Якая б зайчыха ні бегла тут, спыніцца. І напоіць іх цёплым тлустым малаком.
Бо, можа, і яе дзетак цяпер корміць іншая зайчыха-маці.
Захацеў неяк Месяц пашыць сабе ўбранне. Пайшоў да краўца. Зняў кравец з яго меркі.
— Прыходзь, — кажа, — праз тыдзень.
Мінуў тыдзень. Прымярае Месяц адзенне. Ды дзе там! Вузкае, цеснае. «Відаць, памыліўся», — падумаў кравец. І зноў кажа Месяцу:
— Прыходзь праз тыдзень.
Пашыў кравец. Сядзіць, чакае. Аж тут коціцца па небе Месяц. Круглы, вялікі. Тут і без прымеркі відаць: вопратка будзе малая.
Разгубіўся кравец і кажа:
— Не магу табе, Месяц, убранне пашыць. То ты як сярпок. То ў палавіне. А цяпер — у поўні. Ніколі не будзе табе ўбранне якраз.
Так і застаўся Месяц без вопраткі.
Анатоль КЛЫШКА
Інтэрв'ю з алімпійскім чэмпіёнам па фехтаванні.
Прафесійна, аператыўна, па-добраму.
