Давялося нядаўна прачытаць кнігу Зіновія Прыгодзіча «Родник у лесных берез», раздзел з якой «Мініяцюры» настолькі мяне ўразіў, што я, звычайная настаўніца, хачу падзяліцца гэтымі ўражаннямі з іншымі чытачамі.
Мініяцюра па сутнасці сваёй — закончаны твор, у якім усяго ў некалькіх радках аўтар дае прастор для думак чытачу: кожны ўспрымае напісанае па-свойму, у кожнага свае асацыяцыі. Прачытаўшы семдзесят пяць мініяцюр Зіновія Прыгодзіча, нібы прагортваеш кнігу ўласнага жыцця. Так могуць сказаць людзі старэйшыя, у якіх гэта жыццё ўжо за плячыма. А для маладзейшых гэта нібы падручнік жыццёвай філасофіі, якую яны толькі пачынаюць спасцігаць.
Колькі ў гэтых мініяцюрах закладзена аўтарам: погляд у будучыню, складаны недасягальны свет чалавечай душы, парадокс чалавечай прыроды, калі не можаш спазнаць усю глыбіню шчасця без барацьбы, духоўны свет бацькоў, зачараванне перамогамі — уласнымі і блізкіх людзей.
Вельмі цікава разважае аўтар аб шчасці, аб каханні, якое ў кожнага сваё, аб дрэве жыцця, аб сувязі чалавека і прыроды. А як прыгожа разважае ён аб жыцці наогул! Імчаць, спяшаюцца ў невядомую далячынь нашы дні і ночы: лёгка і радасна ў юнацтве, ганарліва і магутна ў сталым узросце, стомлена-ціха, са светлай журбой — у старасці. І ў кожным узросце людзі мараць пра лепшае.
Каханне Зіновій Прыгодзіч параўноўвае з сонцам: яго цяпло адчуваеш на адлегласці, без яго няма жыцця. А чалавек, які кахае без узаемнасці, падобны да жураўля, што выбіўся з сіл, адстаў ад чарады, застаўся адзін са сваім болем, са сваёй горкай песняй.
Мастацтва ў мініяцюрах цесна звязана з лёсам народным. Калі мастак — асоба, ён заўсёды будзе ў цэнтры жыцця.
Асабліва прачула і натхнёна аўтар піша аб прыродзе сваёй роднай зямлі. Увогуле ўсе мініяцюры ў кнізе Зіновія Прыгодзіча прасякнуты любоўю да Радзімы, роздумам і ціхім зачараваннем. Каб штосьці падобнае адчуць самому, варта іх прачытаць.
Вера КАРЦЕЛЬ
г. Мінск
Інтэрв'ю з алімпійскім чэмпіёнам па фехтаванні.
Прафесійна, аператыўна, па-добраму.
