Зусім хутка, праз некалькі месяцаў, мы павінны былі б віншаваць калегу Барыса Пракопчыка з 30-годдзем работы ў «Звяздзе», а сёння вось на 57-м годзе яго жыцця гаворым словы на развітанне. Які ж несправядлівы лёс, што вырывае людзей са строю ў самым творчым росквіце!
Барыс Георгіевіч Пракопчык прыйшоў у «Звязду» ў 1987 годзе ўласным карэспандэнтам па Гродзенскай вобласці. І ўсе гэтыя гады цікава, разнастайна і па-сучаснаму асвятляў жыццё рэгіёна. Яго каньком заўсёды была аналітыка, праблемныя рэпартажы і артыкулы. Журналіст Пракопчык умеў дакапацца да сутнасці і прапанаваць свой погляд на вырашэнне праблемы. Пры гэтым умудраўся не пакрыўдзіць сваіх герояў рэзкім словам альбо безапеляцыйнай высновай. Па натуры ён быў стваральнік, а не разбуральнік.
Барыс любіў людзей і свой Прынёманскі край. Столькі матэрыялаў за гэтыя гады ён прысвяціў прыгожым, знакавым мясцінам Гродзеншчыны! Асаблівую ўвагу надаваў развіццю турыстычнага патэнцыялу краю, на гэту тэму ў «Звяздзе» штогод выходзілі цэлыя серыі яго публікацый.
У жыцці ж Барыс Георгіевіч заўсёды заставаўся чалавекам сціплым, інтэлігентным. Мы ведалі яго як надзвычай людскага і кампанейскага таварыша. Калі збіраліся ўласныя карэспандэнты ў Мінску, менавіта ён выступаў ініцыятарам таго, каб прадоўжыць стасункі за кавай, абмяняцца думкамі і развагамі, пагаварыць пра сем'і і асабістыя справы. Барыс заўсёды вельмі цёпла і хораша згадваў сваю жонку, сына і дачку. Было відно, які ён уважлівы і клапатлівы сямейнік. Такім жа быў і з чужымі: добразычлівым, адкрытым.
За сваю працу Барыс Пракопчык не раз быў адзначаны рознымі ўзнагародамі. Сярод іх медаль Францыска Скарыны, знак «Выдатнік друку Беларусі». Былі б, несумненна, і новыя адзнакі...
Заўсёды будзем памятаць цябе, Барыс.
Звяздоўцы
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».
Каментары