У Палацы культуры ветэранаў гучыць музыка 60-х. За пультам — сівы дыджэй, на паркеце — пары элегантнага ўзросту. Жанчыны, якім пашанцавала, танцуюць з мужчынамі. Іншыя дамы не губляюцца: запрашаюць адна адну і зухавата кружаць пад песні сваёй маладосці. На журнальным століку ў фае — кішэнныя памяткі пра тое, як не заблытацца ў новых грашах, каля пустой канапы — чыясьці забытая палка. Як прайшоў восеньскі баль для пенсіянераў, прысвечаны Дню пажылых людзей, — у нашым рэпартажы.
На дыскатэцы дзейнічае дрэс-код. Толькі вячэрнія ўборы, ніякіх джынсаў. Таму на сённяшняе мерапрыемства Таццяна Адамаўна Багдановіч выбрала сукенку ў падлогу, яркую памаду і бліскучае калье. На свае 75 гадоў яна выглядае молада. «Бо не сяджу на месцы», — тлумачыць нам. Таццяна Адамаўна займаецца танцамі, выступае з хорам і захапляецца скандынаўскай хадой. Прачынаецца а шостай гадзіне раніцы і праходзіць з палачкамі па тры-чатыры кіламетры.
На дыскатэку пенсіянерка прыйшла з сяброўкамі.
— Мужчын на танцах заўсёды мала, — уздыхае яна. — І тыя — занятыя. Але мы стараемся не сумаваць.
Стаяць адной эфектнай жанчыне доўга не прыйшлося. Ужо праз некалькі хвілін на танец запрасіў кавалер. Праўда, вядзе ў пары сама Таццяна Адамаўна: відаць, адбіваецца яе спартыўная падрыхтоўка.
Віктар Паўлавіч Крыловіч і Аляўціна Васілеўна Навоева прыйшлі на восеньскі бал разам. Не, не жанатыя. Абое ўдаўцы, пазнаёміліся тры гады таму. На танцах бываюць кожную нядзелю. «Нас заўсёды заўважаюць і хваляць», — без лішняй сарамлівасці выдае Аляўціна Васілеўна.
Яе харызматычны спадарожнік рухаецца вельмі ўпэўнена. Раней, прызнаецца, крыху займаўся бальнымі танцамі. Больш пагутарыць з Віктарам Паўлавічам не ўдалося: нейкая брунетка пацягнула яго на паркет.
— Не, вось прыйшла з мужам, няхай з ім і танцуе. Паквапілася на майго партнёра! — абураецца Аляўціна Васілеўна і адразу ж, як песня скончылася, нецярпліва зрываецца з месца: — Пайду забіраць, а то звядуць.
Марыя Уладзіміраўна Ленюкова толькі што адскакала «Цыганачку». Кажа, гэта яе каронны нумар. У касцюме віннага колеру з вялікай белай брошкай — не заўважыць гэту даму немагчыма.
— Вядома, сачу за модай, — усміхаецца яна. — Ці часта хаджу па крамах? Не. Ведаеш, муж мяне песціў — столькі адзення ў шафах засталося. А вось абутак новы люблю. Туфлі — мая слабасць. Вось гэтыя (паказвае серабрыстыя басаножкі. — Аўт.) мне сяброўка прывезла з Нью-Ёрка.
На балі Марыя Уладзіміраўна без спадарожніка. І новыя знаёмствы заводзіць не хоча.
— Я пражыла прыгожае жыццё. У мяне трое дзяцей, шэсць унукаў і тры праўнукі. І восем гадоў няма мужа... Не цягне мяне да мужчын. Тым больш годных не бачу.
А вось з Леанідам Іванавічам Чарненкам, спрытным пенсіянерам, якому далёка за 70, жанчыны на падобных вечарах знаёмяцца часта. Дый з танцорам аргенцінскага танга не можа быць інакш.
Дыскатэкі мужчына любіць. Ездзіць на танцпляцоўку ў Парк Чалюскінцаў. Але скардзіцца, што «нікуды яна не годная».
— Там усё тратуарнай пліткай выкладзена. Як на такім пакрыцці можна нармальна танцаваць вальс? Не слізгае, у жанчын абцасікі пастаянна захрасаюць... Просім, каб старую пляцоўку вярнулі. Ужо некалькі гадоў нам яе абяцаюць.
У ідэале, выказваецца пенсіянер, на танцполе павінна быць не толькі добрае пакрыццё, але яшчэ і культарганізатар. Каб паказваў, як правільна рухацца. «Цяперашняй моладзі гэта не зразумець, а мы любілі збірацца і танцаваць вальс ці факстрот. Такімі былі дыскатэкі ў нашу маладосць».
Наталля ЛУБНЕЎСКАЯ
Фота Надзеі БУЖАН
Мерапрыемства праводзіцца на добраахвотнай аснове.
Не выявіць ні секунды абыякавасці.
