Напярэдадні на базе пяцідзесяціметровага алімпійскага басейна брэсцкага Палаца водных відаў спорту адбыўся першы чэмпіянат Беларусі па плаванні ў катэгорыі «Мастэрс». Ён прайшоў адразу за розыгрышам медалёў сярод прафесійных спартсменаў. У спаборніцтвах прынялі ўдзел каля 70 чалавек ва ўзросце ад 25 да 76 гадоў.
Самым старэйшым па ўзросце спартсменам турніру стаў пісьменнік, галоўны рэдактар часопісаў «Вясёлка» і «Буся» Уладзімір Ліпскі. Ён выступіў на дыстанцыі 50 м вольным стылем і стаў рэкардсменам у сваёй узроставай катэгорыі. Пісьменнік паказаў час — 1 хвіліна і 1 сотая секунды.
Уладзімір Сцяпанавіч расказвае, што ў яго пасляваеннае дзяцінства думаць пра спорт не было часу — трэба было дапамагаць бацькам па гаспадарцы, будавацца і не забываць пра вучобу ў школе. Але цяпер, калі пісьменнік вось ужо колькі гадоў з'яўляецца галоўным рэдактарам часопісаў для дзяцей, на старонках выдання і ў яго ўласных кнігах слоў пра спорт шмат, бо краіне патрэбна здаровае пакаленне.
— Калі ўсё жыццё ты пішаш і агітуеш весці здаровы лад жыцця, то павінен і сам паказваць прыклад, — пачынае размову Уладзімір Сцяпанавіч. — Я захапляюся і бацькамі, і дзецьмі, якія займаюцца спортам. Гэта незвычайна мужныя і цярплівыя людзі. Чаму? Гэта ж трэба быць адданым справе ўсё жыццё і ўвесь час імкнуцца да вяршыняў, ставіць перад сабой бар'еры і пераадольваць іх. У Брэсце таксама ў мяне была сустрэча з юнымі спартсменамі, і галоўнае, што я хацеў бы сказаць ім, — гэта тое, што перш за ўсё трэба развіць «мускулы душы». Гэта значыць адчуць, хто ты і што робіш на гэтым свеце. Такое разуменне дапаможа быць фізічна і маральна здаровым, радавацца кожнаму дзянёчку.
Самога Уладзіміра Сцяпанавіча займацца спортам падштурхнуў выпадак, які адбыўся яшчэ ў школьныя гады. Аднойчы на ўроку фізкультуры настаўнік вывеў дзяцей на стадыён і папрасіў падцягнуцца на перакладзіне.
— Я павіс на турніку і адчуў, што больш зрабіць нічога не магу. Потым ішоў дадому і плакаў, мне было так сорамна перад усімі! Лес тады быў побач з хатай, таму дрэва шмат, я выразаў два слупкі, знайшоў нейкі прут і зрабіў сабе турнік, а праз месяц паказваў аднагодкам пад'ём з пераваротам.
Па асабістых падліках Уладзіміра Ліпскага, з 2000-га па 2016 год (а гэта час яго пенсіі) ён праплыў у басейне 1 тысячу 6 кіламетраў, а за мінулы 2015 год, напрыклад, — 106 кіламетраў. З такімі паказчыкамі яго і запрасілі на турнір у Брэст.
— Лепш хадзіць у басейн, чым ў аптэку. Калі ты адчуваеш сябе здаровым, то можаш шмат зрабіць і ў сваёй прафесіі, і ў адносінах з людзьмі.
Уладзімір Сцяпанавіч адзначае, што запрашэнне на турнір «Мастэрс» у Брэст прыняў з задавальненнем і ў наступным годзе паспрабуе паказаць яшчэ лепшы вынік.
— На Беларусі нарадзілася добрая традыцыя — праводзіць такія турніры. У свае 76 гадоў я спаборнічаў у басейне з сапраўднымі спартсменамі, якія дзень таму змагаліся за пуцёўкі на Алімпійскія гульні. Ведаеце, калі азірнуцца на той пражыты дзень, я прыгадаў бы прымаўку «Жыццё — не тыя дні, якія прайшлі, а тыя, якія запомніліся».
Мерапрыемства праводзіцца на добраахвотнай аснове.
Не выявіць ні секунды абыякавасці.
