«Браты славяне» — музычны праект, які пачаў існаваць у жніўні 2014 года. Першапачаткова гэта быў дуэт у складзе Міхаіла Ермаковіча і Сяргея Скаражонка, які нарадзіўся на базе творчага цэнтра імя У. Мулявіна ў 2005 годзе. Цяпер да іх далучыўся трэці музыкант Андрэй Каўзановіч. У свой час гурт стаў фіналістам праекта «Гарады, якія спяваюць» (2012), а восенню наступнага года атрымаў перамогу на «Зорным рынгу». Цяпер на рахунку калектыву з'явілася новае дасягненне — выхад першага паўнавартаснага альбома. Публіцы яго прэзентуюць толькі ў пачатку лета. Але музыканты загадзя завіталі да нас у рэдакцыю — мы пагаварылі з імі пра музыку, гастролі і замежныя канікулы.
— Дык чым будзеце здзіўляць публіку?
Сяргей: Дыск складаецца з 15-ці беларускамоўных кампазіцый. У іх мы імкнёмся раскрыць вясковы побыт... з лірычнага боку. Бо гэтая тэма ў нас, мастакоў, літаратараў, музыкантаў, застаецца сёння без належнай увагі. Часта здараецца, што вось адбылася нейкая падзея вялікага маштабу, і варта вясковаму чалавеку выказацца з гэтай нагоды — і ты разумееш: яго выказванне трапляе ў цэль. Самі мы з горада Вілейкі і ведаем, што такое сельская гаспадарка. І атрымліваецца, апошнія гадоў дзесяць звяртаемся ў творчасці да гэтай тэмы. Калі мы паказваем зробленую музыку, то многія пазнаюць у персанажах нашых песень сваіх знаёмых. Але мы не ставім перад сабой мэту падколваць кагосьці альбо высмейваць. Проста бываюць сітуацыі ў нашым жыцці, калі можна пажартаваць. У нас, напрыклад, ёсць песня «Я і кум» — у ёй мужчыны за сорак імкнуцца паводзіць сябе, як у маладосці: заглядаюцца на маладых дзяўчат, выкарыстоўваюць у гаворцы англійскія слоўцы, каб выглядаць сучаснымі.
Музычны матэрыял нашага альбома мае розную стылістыку. Там можна знайсці нешта накшталт стылізаванай полькі ці адаптаванага беларускага кантры. Ёсць песня з элементамі рэпа — «Хачу ў сталіцу», а вось «Ты ляці, мой конь» — напамінае баладу. Прысутнічаюць кампазіцыі таксама з элементамі дыска, хіп-хопа, хард-рока...
— І ў якой атмасферы праходзіла праца над альбомам?
Сяргей: Ведаеце, у нас так павялося, што ў працэсе працы мы паспяваем і здзейсніць задуманае, і насмяяцца. Бывае, прыйдзеш на студыю запісваць бэк-вакал, настроішся спяваць чысценька, а потым слухаеш і знаходзіш «ляпы» — гэта выклікае смех. Увогуле адметная рыса нашага гурта ў тым, што мы прызнаем свае агрэхі і заўсёды можам пасмяяцца з сябе.
Андрэй: Я ў калектыве нядаўна, і мой унёсак пакуль нязначны. Асноўную працу выконваюць Міша і Сяргей. Але ў мяне дзякуючы ім ёсць магчымасць вучыцца і расці. Асабліва гэта адчувалася падчас запісу альбома, бо панавала творчая атмасфера.
Сяргей: Альбом з'яўляецца вынікам нашага самавыражэння. І мы спадзяёмся, што ад яго праслухоўвання ў людзей будзе ўзнімацца настрой. Увогуле, мне здаецца, калі публіка, завітаўшы на канцэрт таго ці іншага музыканта, адкрывае з дапамогай яго музыкі нешта добрае ў сабе, такі артыст мае права на існаванне.
— На якой музыцы вы самі раслі, і што падабаецца слухаць сёння?
Сяргей: Я перш за ўсё раўняўся на старэйшага брата. Калі той пачаў вучыцца іграць на гітары, то і мне захацелася тую навуку спасцігнуць. Валера стаў выступаць на танцпляцоўках — і ў мяне з'явілася такая самая мара. І слухалі мы ў прынцыпе аднолькавую музыку — Led Zeppelіn, Pіnk Floyd, Beatles, Сцінга і, безумоўна, «Песняроў». У кожнага з іх было чаму павучыцца. Сёння на беларускай эстрадзе таксама ёсць людзі, творчасць якіх мы паважаем і слухаем. Напрыклад, Пётр Ялфімаў — у вакальным плане проста ўзор.
Міхаіл: Я пачынаў свой шлях у музыцы з народных песень. Потым быў перыяд, калі захапляўся джаз-рокам, любіў Джорджа Бэнсана. З часам адбылося наша знаёмства з Сяргеем, і мы пачалі іграць рок. Наш альбом быў напісаны не спантанна, ён з'явіўся як вынік назапашанага матэрыялу.
— А калі і пры якіх абставінах вы ўсе сустрэліся і сталі адным калектывам?
Сяргей: Спачатку ў 1994 годзе з Маладзечна прыехаў Міхаіл. Тады мой брат Валера працаваў у народным ансамблі «Весялінка», куды ён і запрасіў Мішу. Потым разам мы пачалі іграць у рэстаранах. А ў 2005-м нашу песню пра кабаноў падчас рэпетыцыі «Песняроў» выпадкова пачуў Шарапаў. Ён пацікавіўся аўтарамі, так мы і пазнаёміліся. Пачалі супрацоўнічаць з цэнтрам Мулявіна, дзве песні там запісалі. А цяпер працуем утрох.
— Увогуле, што значыць музыка для вас?
Сяргей: Гэта наш лад жыцця. Мы даём канцэрты як група, а таксама працуем выкладчыкамі ў гімназіі горада Вілейкі. Да таго, як утварыўся наш калектыў, мы з Міхаілам летам на працягу 15 гадоў працавалі ў Германіі. Як і многія ў той час, паехалі іграць на вуліцы, але выпадкова завялі знаёмства з мясцовымі і сталі выступаць у адной кавярні. Спачатку выконвалі інструментальную музыку, а калі сталі лепш размаўляць па-нямецку, пачалі яшчэ і спяваць.
— Дзе бываеце цяпер?
Сяргей: Адразу ж адзначу, што ёсць калектыў «Валерый Скаражонак і браты славяне», які мае пераважна прапесняроўскі рэпертуар, а «Браты славяне» — гэта каманда з трох чалавек, дзе працую я з Міхаілам і з Андрэем. Апошнія некалькі гадоў мы гастралюем менавіта ў такім складзе. Канцэрты даём пераважна ў Беларусі і ў нас, можна лічыць, зараз самы старт. Мы не пераследуем камерцыйныя мэты: калі атрымліваецца сыграць платны канцэрт — выступаем, але можам паўгадзіны адпрацаваць і без ганарару. Калі публіка добрая і з душой нас прымае, чаму б не падзяліцца з ёй сваёй музыкай?
— Плануеце зладзіць серыю канцэртаў у падтрымку першага альбома?
Сяргей: Безумоўна. Прадзюсара ў нас, на жаль, няма, таму самі шукаем месцы для выступленняў. Часам у гэтым дапамагаюць сувязі і знаёмствы ў музычным свеце. Спачатку думаем у чэрвені зладзіць прэзентацыю ў Вілейцы, а там будзем глядзець, куды рушыць далей.
Фота Яўгена ПЯСЕЦКАГА
У парадку дня — зацвярджэнне Канцэпцыі нацбяспекі і Ваеннай дактрыны.
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
