Маладыя аўтары ў сучасным беларускім мастацтве падзяліліся на некалькі «суполак». Адна з іх імкнецца без залішняга пафасу рэалістычна падкрэсліць нацыянальную культуру, беларускасць; другая пільна сочыць за еўрапейскімі павевамі, захапляецца беспрадметнымі матэрыямі і абстракцыяй. Апошнім часам акадэмічнае майстэрства гарманічна спалучаецца з мовай метафар, сімвалаў, сінкрэтызмам. Мастакі накіроўваюць увагу на свой унутраны свет і спрабуюць сябе ў розных іпастасях: ад класічнага жывапісу і скульптуры да музычна-светлавых інсталяцый ці калажаў...
Такая разнастайнасць прадстаўлена на рэспубліканскай мастацкай выставе лаўрэатаў, стыпендыятаў і дыпламантаў спецыяльнага фонду Прэзідэнта па падтрымцы таленавітай моладзі, што працуе ў Нацыянальным гістарычным музеі з 22 студзеня да 7 лютага.
Вернісаж стаў пляцоўкай для студэнтаў і маладых педагогаў Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў: дызайнераў і жывапісцаў, скульптараў і графікаў. Нехта ўжо даволі гучна заявіў пра сябе на культурнай прасторы як нашай краіны, так і замежжа, іншыя толькі пачынаюць свой шлях да поспеху. Але кожная работа вартая ўвагі. Нават і не скажаш, што многія з мастакоў яшчэ вучацца ці толькі нядаўна скончылі ВНУ.
Вольга Мельнік-Малахава аддае перавагу каларытнаму рэалізму. Рукі закрываюць папяровы ліст. Належаць яны аднаму чалавеку ці дваім — не істотна, галоўнае — яны расказваюць пра вялікую тайну, магчыма, каханне ўсяго жыцця... Алесю Скарабагатую ведаюць як майстра мяккіх, цёплых адценняў. Мёд, бабуліны бліны з маслам, кава з шакаладам і круасанамі — усё гэта настолькі аб'ёмнае, праўдападобнае, што, гледзячы на карціны, адчуваеш прыемны салодкі водар.
Кацярына Семечка распавядае пра беларускую ноч на мове геаметрычных формаў, Алесь Багданаў вандруе ў сне, а Вікторыя Шыдлоўская паказвае зімовых ружовашчокіх прыгажунь у квяцістых хустках — амаль як у казцы «Марозка». А ёсць яшчэ футурызм і графічнасць Рамана Сустава, лірычныя пейзажы Васіля Пешкуна, фантазійныя графічныя «выбухі» Фёдара Шурмялёва...
Сярод скульптараў вылучаюцца філосаф Арцём Мядзведзеў з яго партрэтамі-развагамі; Рыпсімэ Геваркян з праектам памяці Настассі Слуцкай; Кацярына Шымановіч з казачнымі чалавечкамі, канцэпцыяй спектакля «Сіняя барада»; Лаймэ Мірончык, у якога метал ці шамот з лазурытам ператвараюцца ў аб'екты з моцнай духоўнай аўрай... Мастакі вольныя ў эксперыментах, пошуках сябе, спалучэнні розных стыляў і тэхнік. І яны могуць выстаўляцца на вядучых мастацкіх пляцоўках краіны, што з'яўляецца адной з формаў дзяржаўнай падтрымкі. Бо самае, мабыць, важнае — знайсці сваю аўдыторыю, быць заўважаным, і сцвердзіць, што сучаснае беларускае мастацтва не стаіць на месцы.
Мерапрыемства праводзіцца на добраахвотнай аснове.
Не выявіць ні секунды абыякавасці.
