Вядро

Вядро — звычайная ёмістасць для пераносу вадкасці, часта выступала як сакральная рэч як у паўсядзённым жыцці, так і ў сямейна-родавах абрадах і святах календарнага цыкла ўсходніх славян.

* Перш за ўсё, гаспадыня павінна была штодзень клапаціцца аб чысціні вядра і вады ў ім. Па-другое, у народнай свядомасці да вядра былі выпрацаваны некаторыя парады і рэкамендацыі.

* Так, адразу пасля смерці чалавека, з вядра або вядзёр, якія былі ў хаце, абавязкова ваду вылівалі, а вядро пераварочвалі дагары. Нашы продкі былі перакананы ў тым, што ў адваротным выпадку душа нябожчыка «акунецца» ў гэтую ваду, і яна стане «мёртвай», г. зн. нездаровай, шкоднай для жывых.

* Цяжарнай жанчыне забаранялася ступаць на тое месца, дзе стаяла вядро з вадой, калі мылі падлогу. Ёй таксама забаранялі хадзіць па ваду ў калодзеж — пралітая вада (у час, калі ваду пералівалі з калодзежнага вядра ў сваё) магла прывесці да таго, што дзіця ў час кармлення будзе пастаянна «адліваць» малако; а неасцярожны позірк цяжарнай жанчыны ў калодзеж мог прывесці да нараджэння сляпога дзіцяці.

* На вяселлі, у той момант, калі картэж выязджаў з двара нявесты, каб ехаць да храма вянчацца, выконваўся абрад «змыць калёсы», г. зн. пад калёсы лілі адно-два вядры крынічнай вады, каб дарога да вянца была лёгкая і чыстая, як вада ў мясцовай крыніцы.

* Пасля першай шлюбнай ночы нявеста, якая была да замужжа цнатлівай, перш-наперш ішла па ваду да мясцовага калодзежа, прыносіла вядро і акуратна ставіла на стол, каб не праліць ні кропелькі. Госці, якія сядзелі за вясельным сталом, называлі гэтую ваду «віном» і прасілі нявесту наліць яшчэ, прыгаворваючы, якая нявестка будзе ўдалая ды спрытная.

* Пустое вядро заўсёды прадказвала «пустэчу», г. зн. няўдачу ў справах. Таму паўсюдна была вядома прыкмета: калі сустрэнеш на сваім шляху жанчыну з пустым вядром, удачы не будзе. Таму людзі, выхаваныя ў традыцыях народнай культуры, каб не нашкодзіць тым, хто ідзе насустрач, заўсёды імкнуліся іх прапусціць (пачакаць) ці клалі што-небудзь у пустое вядро.