Падчас мінулай вайны шмат жыхароў савецкага тылу прыходзілі ў кінатэтры і глядзелі кінахроніку яшчэ і з такой мэтай: раптам давядзецца ўбачыць на экране блізкага чалавека, сябра, знаёмага. І такія выпадкі здараліся.
З Ганнай Аляксееўнай Рыбнікавай з невялікага паволжскага горада Бор тагачаснай Горкаўскай вобласці адбылася крыху іншая гісторыя. Летам 1944 года ёй у рукі выпадкова трапіў адзін з нумароў франтавой газеты «За Родину». На першай паласе быў змешчаны здымак, на якім жыхары беларускай вёскі сустракалі савецкіх воінаў-вызваліцеляў. Ганна Аляксееўна прыгледзелася да фота — і раптам у адным з байцоў пазнала свайго мужа (на здымку ён — другі справа).
«Калі б вы ведалі, — пісала яна ў лісце да мяне, — што я адчувала, убачыўшы мужа вясёлым, а галоўнае — жывым. Я плакала, цалавала здымак. Мне здавалася, што гэта не жыхары вёскі, а я сустракаю свайго дарагога Мікалая. Я марыла яго дачакацца пасля Перамогі, ды не давялося».
У хуткім часе пасля таго, як Ганна Аляксееўна ўбачыла фота ў газеце, на яе адрас прыйшла пахаванка. А праз некаторы час яна атрымала паведамленне, у якім гаварылася, што яе муж у баях з нямецкімі захопнікамі прапаў без вестак. Якому дакументу было верыць і што адбылося насамрэч?
У выніку высветлілася, што ўраджэнец горада Бор, радавы 199-га стралковага палка Мікалай Іванавіч Рыбнікаў памёр ад атрыманых у баі ран 7 ліпеня 1944 года і пахаваны на станцыі Лоўша Шумілінскага раёна Віцебскай вобласці. Адтуль жа, з Віцебшчыны, ад яго прыходзілі лісты вясной 1944-га. Значыць, менавіта там быў зроблены шырока вядомы цяпер здымак. А блытаніна ў паперах адбылася праз тое, што ў жніўні 1944 года падчас правядзення вайсковай аперацыі супраць бандыцкіх груповак у Іўеўскім раёне Гродзенскай вобласці прапаў без вестак Мікалай Іванавіч Рыбнікаў, таксама радавы-стралок. Аднак ён служыў у іншым падраздзяленні і быў родам з Кыштоўскага раёна Новасібірскай вобласці.
Застаецца толькі дадаць, што за баі на беларускай зямлі Мікалай Рыбнікаў з фотаздымка быў узнагароджаны ордэнамі Славы ІІІ ступені і Чырвонай Зоркі.
Юрый Камягін, краязнавец,
г. Гродна.
Расказаў першы намеснік старшыні Дзяржаўнага камітэта па навуцы і тэхналогіях Рэспублікі Беларусь Дзяніс Каржыцкі.
Як вакцыны выратоўваюць жыцці і чаго можа каштаваць іх ігнараванне?
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
Васілеўскія такія: на Зямлі і ў космасе ліхія!
