Вырашыла напісаць, бо прамаўчаць не магу. Адразу прызнаюся: гісторыя, пра якую хачу расказаць, закранула мяне і маіх родных, таму прашу прабачэння за магчымыя эмоцыі.
Нядаўна ў нашай сям'і надарылася радасная падзея: пляменніца нарадзіла першага сыночка. Адбылося гэта ў адным сталічным раддоме. Дзякуй Богу, роды прайшлі нармальна. Пасля яе з малым змясцілі ў палату, дзе было яшчэ чатыры парадзіхі і трое немаўлят. Можаце сабе ўявіць, як «весела» было мамачкам! Ім бы крыху адпачыць, набрацца сіл — ды дзе там: адно малое толькі сціхае, другое пачынае... І так круглыя суткі. Муж пляменніцы хацеў аплаціць асобную палату, але і там усё занята, і там па двое. Вось што хачу сказаць: радасна, вядома, за краіну: павышаецца нараджальнасць. Але, мабыць, існуюць недапрацоўкі, калі мы не можам стварыць нашым жанчынам адпаведных умоў для аднаўлення пасля родаў. Яны ж — ад недасыпання, ад пастаяннага дзіцячага плачу — ледзь трымаюцца на нагах!.. Лічу, калі чалавек выказвае жаданне аплаціць знаходжанне ў платнай палаце і аказанне нейкіх медыцынскіх паслуг, яму трэба даць такую магчымасць.
Мы сваю супакойвалі: маўляў, цяснота — не крывота. Дый суседкі па палаце могуць штосьці адна адной падказаць, у нечым дапамагчы...
Хлопчык жа, як на тое, не ўзяў грудзі — а малако прыбывала. Жанчыны, якія сутыкаліся з такой праблемай, ведаюць: трэба сцэджвацца, а інакш быць хваробе. Наша ж маладая яшчэ, нявопытная. Ну ніяк у яе не атрымліваецца — грудзі наліліся, разбалеліся. Пляменніца расхвалявалася — малы, адчуўшы яе настрой, таксама закапрызіў. Як на мой розум, хто павінен быў дапамагчы, навучыць? Маці і свякроўка, бабулі — з радасцю б! Ды хто іх у раддом пусціць? Безумоўна, уся надзея на медперсанал. Ды дзе там! «У мяне вунь колькі палат! Я паказала як, а далей — сама», — прамовіла медсястра, калі дзяўчына звярнулася па дапамогу. Яна зноў пачала няўмела сцэджвацца... На трэція суткі пасля родаў яна ўжо не адчувала ні грудзей, ні рук. Не вытрымала свякроў, паехала ў раддом. Думала, папросіць, можа, хто хоць за грошы навучыць, падкажа... Зноў не. Прыехала дадому, патэлефанавала загадчыцы аддзялення. Не ведаю, як размаўляла з урачом свякроў, але не стану яе за гэта асуджаць — яна прасіла хоць нечым дапамагчы нявестцы. Дый наогул, на каго тады, калі не на медыкаў, спадзявацца, знаходзячыся ў бальніцы?
Загадчыца прыйшла ў палату, пацікавілася: «Чыя мама скардзілася?». Потым паглядзела на пляменніцу і яе грудзі і, кінуўшы: «нічога страшнага», пайшла. Медсястра ж выдзеліла яшчэ пару хвілін свайго «каштоўнага» часу, некалькі разоў «жмякнуўшы» грудзі дзяўчыны. Усё — на зварот адрэагавалі. Астатні персанал між сабой: «Яна проста лянуецца...» Нічога сабе лянуецца — нацерла грудзі, можна сказаць, да мазалёў!
Абурэнню не было мяжы. Але што абурацца? Наперадзе ноч — трэба ж нешта рабіць. І тут адна жанчына, у якой нядаўна таксама дачка нарадзіла, падказала: ёсць у аптэках малакаадсосы; яны, праўда, дарагаватыя, але ж эфектыўныя! А пасля яшчэ высветлілася, што ў яе ёсць знаёмая медсястра менавіта ў гэтым раддоме. Ёй патэлефанавалі, папрасілі, каб яна падышла да пляменніцы, дапамагла. Тая не адмовіла (мы ўсе ёй за гэта вельмі ўдзячныя) — паказала, як правільна масіраваць грудзі і сцэджваць малако. А ўжо вечарам мы прывезлі малакаадсос. Трэба сказаць, ён і сапраўды дапамог маладой маме...
Вось тут у мяне ўзнікла пытанне: чаго чакаў персанал аддзялення — пакуль не разаўецца мастыт? Няўжо ні ўрач, ні тая медсястра не ведалі пра малакаадсос? А калі ведалі, дык чаму не параілі? Разумею, мне скажуць: «Гэта для вас родны чалавек, а для іх яна — адна з патоку. Гэта іх штодзённая праца, якая, да таго ж, нізка аплачваецца». Згодна. І ўсё ж пераканана: нават на нізкааплатнай працы неабыякавы чалавек не дазволіць сабе такога стаўлення да сваёй справы, ды яшчэ калі гэта тычыцца здароўя каго-небудзь! Тым больш — і гэта мы ўсе цудоўна ведаем — хворыя і іх родныя заўсёды гатовы аддзячыць доктару, і так было спакон веку. Не, я ні ў якім разе не апраўдваю хабары і паборы, але такое жыццё...
Вольга КУЛІНКОВІЧ, г. Мінск.
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.
Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.