Вы тут

Медыкам мы давяраем ні многа ні мала — жыццё


Вы­ра­шы­ла на­пі­саць, бо пра­маў­чаць не ма­гу. Ад­ра­зу пры­зна­ю­ся: гіс­то­рыя, пра якую ха­чу рас­ка­заць, за­кра­ну­ла мя­не і ма­іх род­ных, та­му пра­шу пра­ба­чэн­ня за маг­чы­мыя эмо­цыі.

Ня­даў­на ў на­шай сям'і на­да­ры­ла­ся ра­дас­ная па­дзея: пля­мен­ні­ца на­ра­дзі­ла пер­ша­га сы­ноч­ка. Ад­бы­ло­ся гэ­та ў ад­ным ста­ліч­ным рад­до­ме. Дзя­куй Бо­гу, ро­ды прай­шлі нар­маль­на. Пас­ля яе з ма­лым змяс­ці­лі ў па­ла­ту, дзе бы­ло яшчэ ча­ты­ры па­ра­дзі­хі і трое не­маў­лят. Мо­жа­це са­бе ўя­віць, як «ве­се­ла» бы­ло ма­мач­кам! Ім бы кры­ху ад­па­чыць, на­брац­ца сіл — ды дзе там: ад­но ма­лое толь­кі сці­хае, дру­гое па­чы­нае... І так круг­лыя су­ткі. Муж пля­мен­ні­цы ха­цеў апла­ціць асоб­ную па­ла­ту, але і там усё за­ня­та, і там па двое. Вось што ха­чу ска­заць: ра­дас­на, вя­до­ма, за кра­і­ну: па­вы­ша­ец­ца на­ра­джаль­насць. Але, ма­быць, іс­ну­юць не­да­пра­цоў­кі, ка­лі мы не мо­жам ства­рыць на­шым жан­чы­нам ад­па­вед­ных умоў для ад­наў­лен­ня пас­ля ро­даў. Яны ж — ад не­да­сы­пан­ня, ад па­ста­ян­на­га дзі­ця­ча­га пла­чу — ледзь тры­ма­юц­ца на на­гах!.. Лі­чу, ка­лі ча­ла­век вы­каз­вае жа­дан­не апла­ціць зна­хо­джан­не ў плат­най па­ла­це і ака­зан­не ней­кіх ме­ды­цын­скіх па­слуг, яму трэ­ба даць та­кую маг­чы­масць.

Мы сваю су­па­кой­ва­лі: маў­ляў, цяс­но­та — не кры­во­та. Дый су­сед­кі па па­ла­це мо­гуць штось­ці ад­на ад­ной пад­ка­заць, у не­чым да­па­маг­чы...

Хлоп­чык жа, як на тое, не ўзяў гру­дзі — а ма­ла­ко пры­бы­ва­ла. Жан­чы­ны, якія су­ты­ка­лі­ся з та­кой праб­ле­май, ве­да­юць: трэ­ба сцэдж­вац­ца, а інакш быць хва­ро­бе. На­ша ж ма­ла­дая яшчэ, ня­во­пыт­ная. Ну ні­як у яе не атрым­лі­ва­ец­ца — гру­дзі на­лі­лі­ся, раз­ба­ле­лі­ся. Пля­мен­ні­ца рас­хва­ля­ва­ла­ся — ма­лы, ад­чуў­шы яе на­строй, так­са­ма за­кап­ры­зіў. Як на мой ро­зум, хто па­ві­нен быў да­па­маг­чы, на­ву­чыць? Ма­ці і свяк­роў­ка, ба­бу­лі — з ра­дас­цю б! Ды хто іх у рад­дом пус­ціць? Без­умоў­на, уся на­дзея на мед­пер­са­нал. Ды дзе там! «У мя­не вунь коль­кі па­лат! Я па­ка­за­ла як, а да­лей — са­ма», — пра­мо­ві­ла мед­сяст­ра, ка­лі дзяў­чы­на звяр­ну­ла­ся па да­па­мо­гу. Яна зноў па­ча­ла ня­ўме­ла сцэдж­вац­ца... На трэ­ція су­ткі пас­ля ро­даў яна ўжо не ад­чу­ва­ла ні гру­дзей, ні рук. Не вы­тры­ма­ла свяк­роў, па­еха­ла ў рад­дом. Ду­ма­ла, па­про­сіць, мо­жа, хто хоць за гро­шы на­ву­чыць, пад­ка­жа... Зноў не. Пры­еха­ла да­до­му, па­тэ­ле­фа­на­ва­ла за­гад­чы­цы ад­дзя­лен­ня. Не ве­даю, як раз­маў­ля­ла з ура­чом свяк­роў, але не ста­ну яе за гэ­та асу­джаць — яна пра­сі­ла хоць не­чым да­па­маг­чы ня­вест­цы. Дый на­огул, на ка­го та­ды, ка­лі не на ме­ды­каў, спа­дзя­вац­ца, зна­хо­дзя­чы­ся ў баль­ні­цы?

За­гад­чы­ца прый­шла ў па­ла­ту, па­ці­ка­ві­ла­ся: «Чыя ма­ма скар­дзі­ла­ся?». По­тым па­гля­дзе­ла на пля­мен­ні­цу і яе гру­дзі і, кі­нуў­шы: «ні­чо­га страш­на­га», пай­шла. Мед­сяст­ра ж вы­дзе­лі­ла яшчэ па­ру хві­лін свай­го «каш­тоў­на­га» ча­су, не­каль­кі ра­зоў «жмяк­нуў­шы» гру­дзі дзяў­чы­ны. Усё — на зва­рот ад­рэ­ага­ва­лі. Ас­тат­ні пер­са­нал між са­бой: «Яна прос­та ля­ну­ец­ца...» Ні­чо­га са­бе ля­ну­ец­ца — на­цер­ла гру­дзі, мож­на ска­заць, да ма­за­лёў!

Абу­рэн­ню не бы­ло мя­жы. Але што абу­рац­ца? На­пе­ра­дзе ноч — трэ­ба ж неш­та ра­біць. І тут ад­на жан­чы­на, у якой ня­даў­на так­са­ма дач­ка на­ра­дзі­ла, пад­ка­за­ла: ёсць у ап­тэ­ках ма­ла­ка­ад­со­сы; яны, праў­да, да­ра­га­ва­тыя, але ж эфек­тыў­ныя! А пас­ля яшчэ вы­свет­лі­ла­ся, што ў яе ёсць зна­ё­мая мед­сяст­ра ме­на­ві­та ў гэ­тым рад­до­ме. Ёй па­тэ­ле­фа­на­ва­лі, па­пра­сі­лі, каб яна па­ды­шла да пля­мен­ні­цы, да­па­маг­ла. Тая не ад­мо­ві­ла (мы ўсе ёй за гэ­та вель­мі ўдзяч­ныя) — па­ка­за­ла, як пра­віль­на ма­сі­ра­ваць гру­дзі і сцэдж­ваць ма­ла­ко. А ўжо ве­ча­рам мы пры­вез­лі ма­ла­ка­ад­сос. Трэ­ба ска­заць, ён і са­праў­ды да­па­мог ма­ла­дой ма­ме...

Вось тут у мя­не ўзнік­ла пы­тан­не: ча­го ча­каў пер­са­нал ад­дзя­лен­ня — па­куль не ра­за­ўец­ца мас­тыт? Ня­ўжо ні ўрач, ні тая мед­сяст­ра не ве­да­лі пра ма­ла­ка­ад­сос? А ка­лі ве­да­лі, дык ча­му не па­ра­і­лі? Ра­зу­мею, мне ска­жуць: «Гэ­та для вас род­ны ча­ла­век, а для іх яна — ад­на з па­то­ку. Гэ­та іх што­дзён­ная пра­ца, якая, да та­го ж, ніз­ка аплач­ва­ец­ца». Згод­на. І ўсё ж пе­ра­ка­на­на: на­ват на ніз­ка­аплат­най пра­цы не­абы­яка­вы ча­ла­век не да­зво­ліць са­бе та­ко­га стаў­лен­ня да сва­ёй спра­вы, ды яшчэ ка­лі гэ­та ты­чыц­ца зда­роўя ка­го-не­будзь! Тым больш — і гэ­та мы ўсе цу­доў­на ве­да­ем — хво­рыя і іх род­ныя заў­сё­ды га­то­вы ад­дзя­чыць док­та­ру, і так бы­ло спа­кон ве­ку. Не, я ні ў якім ра­зе не апраўд­ваю ха­ба­ры і па­бо­ры, але та­кое жыц­цё...

Воль­га КУ­ЛІН­КО­ВІЧ, г. Мінск.

Выбар рэдакцыі

Культура

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».

Грамадства

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.

Культура

Вольга Здзярская: Для мяне мая прафесія — жыццё

Вольга Здзярская: Для мяне мая прафесія — жыццё

Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.

Грамадства

«Любоў — галоўнае, што бацькі павінны даць сваім дзецям»

«Любоў — галоўнае, што бацькі павінны даць сваім дзецям»

Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.