Два полі

Ве­лі­зар­ным по­лем, на якім вы­спя­ва­ла вя­лі­кая Пе­ра­мо­га, ста­ла на­ша Бе­ла­русь у чэр­вень­скія дні сем­дзе­сят га­доў та­му. Тут ды­на­міч­на раз­горт­ва­лі­ся ге­ра­іч­ныя па­дзеі, у якіх гар­та­ва­лі­ся во­ля і не­за­леж­насць шмат­на­цы­я­наль­на­га на­ро­да, вы­крыш­та­лі­зоў­ваў­ся яго ма­гут­ны ства­раль­ны дух…

Ла­ка­ніч­ны­мі штры­ха­мі ма­лю­ец­ца пе­ра­мо­га ў пес­ні «Два по­лі» Ана­то­ля Вяр­цін­ска­га і Эду­ар­да Хан­ка. Яна ўспры­ма­ец­ца ду­хоў­най на­поў­не­на­сцю бы­лін­най пра­сто­ры, якая на­бы­вае аква­рэль­нае аб­ліч­ча по­ля. Аў­та­ры пес­ні ства­ры­лі глы­бо­каз­нач­ны воб­раз гэ­та­га по­ля ў шмат­ас­пект­ным вы­яў­лен­ні. Для кож­на­га з нас у ма­лен­стве яно паў­стае ка­зач­най ні­вай, дзе на­шыя ня­хіт­рыя за­ба­вы і дзі­вос­ныя ўяў­лен­ні рас­квеч­ва­юць на­ва­кол­ле, а з га­да­мі пе­ра­тва­ра­ец­ца ў пра­цоў­ныя па­лет­кі. Ка­лі ж агрэ­сіў­ная на­ва­ла да­ко­ціц­ца да квіт­не­ю­чых ме­жаў, по­ле ста­но­віц­ца рат­ным, муж­ным, вы­ра­та­валь­ным. І заў­сё­ды, што б ні ад­бы­ва­ла­ся, яно бы­ло і за­ста­ец­ца По­лем Жыц­ця. Мы пра­цу­ем, дзей­ні­ча­ем дзе­ля шчас­лі­вай бу­ду­чы­ні. І ах­вя­ру­ем, зма­га­ем­ся, па­мі­ра­ем дзе­ля свет­ла­га заўт­ра. І жыц­ця­дай­нае по­ле ўвесь час з'яў­ля­ец­ца для нас як са­мае бліз­кае і да­ра­гое, што і пад­крэс­ле­на ў апош­нім пры­пе­ве пес­ні. У ім пе­ра­паў­та­ра­ец­ца рас­по­вед пра по­ле, яд­на­ю­чы па­чуц­ці-ўспа­мі­ны ма­лен­ства і ста­лас­ці пра адзі­ны ня­згас­ны воб­раз По­ля Жыц­ця…

Гэ­так і на­шая Бе­ла­русь. У раз­на­стай­ных гіс­та­рыч­ных ва­рун­ках яна гар­ту­ец­ца як По­ле Жыц­ця — воль­на­га і за­мож­на­га, ве­ліч­на­га і твор­ча­га.

Пад­рых­та­ваў
Мі­хась ША­ВЫР­КІН.

Верш Ана­то­ля Вяр­цін­ска­га.

Му­зы­ка Эду­ар­да Хан­ка.

Бы­ло ў сал­да­та два по­лі:

по­ле, дзе квет­кі ір­ваў,

бе­гаў з сяб­ра­мі па во­лі,

і по­ле, дзе ён ва­я­ваў.

Пры­пеў:

Ці­ха бы­ло і чыс­та

у по­лі яго дзя­цін­ства.

Бы­лі агонь і дым

на по­лі рат­ным тым.

Два по­лі бы­ло ў сал­да­та.

Ад­но зе­ля­не­ла тра­вой.

Дру­гое бы­ло ўза­ра­та

Вай­ной і па­лі­та кры­вёй.

Пры­пеў.

Бы­ло ў сал­да­та два по­лі:

по­ле, дзе квет­кі збі­раў,

бе­гаў з сяб­ра­мі на во­лі,

і по­ле, дзе ён па­мі­раў.

Пры­пеў:

Бы­лі агонь і дым

на по­лі рат­ным тым.

Ці­ха бы­ло і чыс­та

у по­лі яго дзя­цін­ства.

Бы­лі агонь і дым

на по­лі рат­ным тым.

Пятра Іванавіча ПАЗНЯКА віншуюць са святам удзячныя вучні, калегі, сям'я.