Вось і зіма прыйшла да памяці — нарэшце ідзе снег! У такое надвор'е лепш сядзець дома і назіраць за снегападам з акна… Прыгожа мяце, сыпле… Вось бы зноў адкруціць стужку назад і сустрэць Новы год са снегам… А калі едзеш на машыне ў такое надвор'е, дык здаецца, што вось-вось падхопіць цябе разам з ёй і закруціць, як фанцік, як цацку. Дарогі не відаць… Можна сказаць, што едзеш «навобмацак».
Сапраўды, няма нічога больш цудоўнага зімой, чым снегапад. Вунь хлапчук гадоў пяці падняў галаву і ловіць сняжынкі. Як гэта цудоўна! Калісьці сама такой была… Крыштальныя сняжынкі, гуляючы, пырхаюць над зямлёй, кладуцца нячутна, нават далікатна, быццам баючыся патрывожыць асфальт. Усё гэта асвятляюць промні самотнага ліхтара. Дрэвы застылі, дачакаўшыся цуду. Вось яна — зімовая казка!
Варта толькі зірнуць — і ўжо не адарвацца ад цудоўнага малюнка. Забываецца ўсё: праблемы, няўдачы, крыўды… Іскрыстая сняжынкі надаюць настрою. У думках міжволі вяртаюся ў дзяцінства… Ніякіх дарослых, толькі дзеці. Цяпер усё проста, без праблем… А калі ўдумацца, дык усе дарослыя ў душы заўсёды застаюцца дзецьмі. Яны быццам бы не сталеюць, а проста адаптуюцца да новых рэалій пад уплывам часу. У іх з'яўляецца адказнасць за ўчынкі. А «цацкі» становяцца большымі…
Мы ў дзяцінстве, таму што прыйшла зіма.
— Добры дзень, дарагая! Мяці! Кружы! Як нам часам не хапае гэтых успамінаў!..
Кацярына ЛЯСУН.
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».