Мне сніцца анёл…

Раніца была ясная і быццам абяцала нешта прыемнае. Я стаяла, накінуўшы на плечы лёгкі шалік. Хацела хутчэй ужо дабрацца да месца адпачынку і зліцца разам з прыродай. Так даўно марыла, што нарэшце застануся адна. Уся гэтая мітусня навявала на мяне сумныя думкі і стамляла. Вось і аўтобус — своечасова. Уладкоўваюся: мяккае крэсла, любімая музыка ў плэеры…

— Вы да Мірнага? — спытаў спакойны прыемны голас. Я падняла вочы: да мяне падсаджвалася пажылая жанчына.

— Так, — адказала я. — А вы? — і тут жа падумала: сумная кампанія…

— І я ў Мірны. Добрае месца, для душы, — усміхнулася жанчына, і я злавіла яе позірк.

Ніколі раней мне не даводзілася бачыць такога позірку: было ў ім нешта незвычайнае, няўлоўна прывабнае і такое цёплае і душэўнае, што мне захацелася пагутарыць з гэтым чалавекам.

Дарога мелася быць доўгай, і мы размаўлялі. Час праляцеў незаўважна. Ад спадарожніцы зыходзіў спакой, мне было прыемна і ўтульна побач з ёй, я слухала гэты меладычны голас, зазіраючы ў яе дзівосныя вочы…

Я даведалася, што жанчына служыць у храме Мірнага. Мо таму ў яе такі незвычайны позірк?

— Вера заўсёды будзе з табой, — сказала мне на развітанне спадарожніца.

І хто скажа, што гэтая сустрэча была выпадковасцю? Чыстага душой сустрэць — гэта вялікая рэдкасць у наш час, а мне пашчасціла. Для мяне гэтая сустрэча стала пачаткам важнага шляху — шляху да веры.

…Дзіўныя істоты — людзі… Калі нам добра, мы не заўважаем тых, каму кепска, у каго гора, але крыўдзімся, калі ў нас бяда, а хтосьці абыякавы. На жаль, мы не цэнім таго, што маем, а страціўшы — пакутуем.

Смерць брата перавярнула і маё жыццё. Усё змянілася… Змянілася я, мае погляды. Я ўжо даўно перастала шмат гаварыць, імкнуся больш рабіць.

Наступным крокам на шляху да веры ў Бога было хрышчэнне ў царкве. Дакладней, два хрышчэнні: маё ўласнае і калі я стала хроснай маці маёй пляменніцы. Гэта адны з самых важных у маім жыцці падзей.

У кожнага чалавека павінна быць вера. Па-іншаму не можа быць — без веры няма сэнсу. Вера ў Бога прыходзіць не да ўсіх, дакладней, да яе трэба самому прыйсці. Вера ў Бога дапамагае паверыць у сябе, адчуць сябе больш устойлівым і моцным. Жыць з верай — значыць жыць з Богам.

Я хаджу ў храм… Ніколі раней не адчувала такой унутранай патрэбы ў веры. А цяпер яна заўсёды са мной, я па-іншаму гляджу на свет, я стала больш спакойнай і памяркоўнай, я імкнуся дапамагаць людзям. І калі ў мяне будзе складаны дзень або трэба прыняць важнае рашэнне, мне сніцца анёл…

Кацярына ЛЯСУН.
Фота Марыны БЕГУНКОВАЙ