Сябры нашай сям’і дабудавалі дом на ўскрайку раённага цэнтра і пераехалі туды жыць са здымнай кватэры. З суседзямі справа, кажуць, жывуць душа ў душу. Калі тыя з’язджаюць на адпачынак, прыглядаюць за іх коцікам, і наадварот. Сусед жа злева — мясцовы бізнесмэн — нядаўна паказаў сябе, мякка кажучы, не з самага лепшага боку….
У любой зручнай сітуацыі мы з сынам гуляем у асацыяцыі. Вось і днямі, вяртаючыся з Мінска ў родную вёску, я загадала Сымону чарговае слова — «найлепшае месца на зямлі», на што ён адразу ж, на маё здзіўленне і радасць, сказаў — «дом».
На мінулым тыдні сястра распавяла, што напякла тонкіх блінцоў і пачаставала імі сваіх суседзяў па лесвічнай пляцоўцы. Яны іншаземцы, таму пра Масленіцу пачулі ўпершыню. Шматдзетная мама вельмі ўзрадвалася такому знаку ўвагі. Сказала, што дзеці і муж дагэтуль згадваюць «Аліўе», якое Наташа прыносіла ім на Новы год...
Пачынаючы з першага дня вясны ў транспарце і на вуліцах горада, па традыцыі, з’яўляецца ўсё больш і больш жанчын розных узростаў з кветкамі ў руках. Яны любуюцца імі, нюхаюць час ад часу і загадкава ўсміхаюцца. Дарэчы, з 1 да 10 сакавіка ў Цэнтральным батанічным садзе сталіцы праходзіць выстава кветак. У адным памяшканні спецыялісты сабралі чароўныя гіяцынты, далікатныя крокусы, сонечныя нарцысы і, вядома ж, цюльпаны...
А вы ўжо прыбралі навагоднюю ёлку? Так гучыць адно з самых папулярных пытанняў у сацыяльных сетках у гэтым месяцы. Мы сваю самаробную драўляную схавалі на антрэсолі толькі на мінулых выхадных. Разам з ёй знялі з вокнаў і сцен ды склалі ў скрыні да наступнага года рознакаляровыя агеньчыкі, папяровыя сняжынкі, падсвечнік з Дзедам Марозам...
Прыяцелька распавяла гісторыю пра тое, як яна паехала ў камандзіроўку, а сына пакінула з мужам. «Вусаты нянь» увесь вечар гуляў з малым, а потым, стаміўшыся, вырашыў уключыць яму за паўгадзінкі да сну мульцік. Сам жа тым часам прылёг адпачыць...
Пачаць сённяшнюю калонку хочацца з малітвы аўтара «Маленькага прынца» Антуана дэ Сент-Экзюперы: «Госпадзі, я прашу не аб цудах і не аб міражах, а аб сіле кожнага дня. Навучы мяне мастацтву маленькіх крокаў»...
Днямі я прачытала невялічкую навелу О. Генры «Дары вешчуноў». У ёй дзеянне разгортваецца перад Калядамі. Галоўная гераіня Дэла вельмі хацела парадаваць падарункам свайго мужа. Аднак у яе было настолькі мала грошай, што на іх немагчыма было набыць штосьці незвычайнае...
Недзе паўгода таму я зусім нечакана для сябе знайшла кавалачак дрэва, на якім быў намаляваны ўсмешлівы анёл з белымі крыламі. Яго прымацавалі да кары разгалістага дуба ў парку. Гэта было так незвычайна, што на душы стала вельмі светла.
Да самага казачнага свята года засталося ўсяго... пяць пятніц. Не ведаю, як вы, а я пачала ўжо рыхтавацца. Яшчэ напрыканцы кастрычніка купіла папяровыя пакуначкі для будучага адвент-календара.
Позняй восенню і ўзімку, калі сонца радуе ўсё радзей і радзей, здаецца, што вокны ў доме чыстыя. Але ў тыя рэдкія хвіліны, калі яно выглядвае і пачынае праз шкло казытаць твар сваімі праменьчыкамі, я заўважаю ўсе плямы і разводы.
Сын маёй сяброўкі сёлета пайшоў у першы клас. І вось нядаўна Таня распавяла гісторыю, якая расчуліла да слёз. «Ва ўсіх дзетак у класе аднолькавыя кашулі і камізэлькі. У чацвер Даня вярнуўся са школы вымурзаны. Плямы на кашулі я заўважыла толькі зранку, таму дала яму іншую — чыстую. Даніла расплакаўся, сказаў, што не будзе яе надзяваць, бо ў ёй ён зусім не падобны на сапраўднага школьніка. У выніку выйшлі з дома ў слязах. У мяне не было часу супакойваць сына, бо мы рызыкавалі спазніцца на ўрок.
Амаль у кожнай вёсцы ёсць свой дзівак. Валерый з іх ліку. Гэтаму надзвычай энергічнаму мужчыну — 68 гадоў. Больш за ўсё на свеце ён любіць гісторыю і пра нашы замкі, цэрквы ды касцёлы, здаецца, можа расказваць бясконца.
А разам з імі навучанне, сацпакет і нават жыллё.
Беларусь — адзін з сусветных лідараў у галіне здабычы і глыбокай перапрацоўкі торфу.
«Мы зацікаўлены, каб да нас прыязджалі».
![](/banners/banner-position-5.jpg?894")
